omkijken3
branden verlangen
jouw ogen
gevangen in de avond
van de schemering
die zacht mijn gezicht strelen
die naar mij kijken
met het verlangen
naar mijn hart
zoeken in de avond
om samen te kunnen zijn
branden we van verlangen
dat weer een
keer samen mogen zijn
omdat mijn wereld even verdween
dwalen door de straten
van het vergeten leven
verstrikt raken in de gedachten
van toen
verdwenen in de uren
van de onmacht
van verloren liefdes
sta ik ineens oog in oog
met jou die ik zo mis
kijk je me aan
de grond verdween onder mijn voeten
omdat jij
ik mis jou zo
tegen mij zei
ik raak nog steeds jouw adem aan
al is het een jaar geleden
al zijn de nachten
langzaam weer
meer licht gaan geven
verdwaal ik altijd
nog in het verlangen
om weer samen te zijn
wil ik je weer even voelen
weer in je armen zijn
al is het een jaar geleden
nog steeds raak ik jouw adem aan
in elke zucht van de wind
roep ik elke nacht
nog jouw naam
niet verzonden brief
stille avond van verlangen
waarin ik jou zocht
geschreven woorden
die ik je wilde sturen
om te zeggen dat het me spijt
dat mijn verlangen naar jou
nog steeds niet is bekoeld
dat ik niet zonder jou
verder lijk te kunnen gaan
raak ik de brief die ik heb
beschreven met jouw naam
met zachte hand
naar de hemel
in de hoop dat
hij jou bereiken zal
de lente komt
natte tranen uit de hemel
die neerdalen op mijn klamme huid
de tranen van de dagen
die nu vallen
laten de lente komen
laten dat wat verborgen was
ineens zichtbaar zijn
geeft ons de mooiste bloemen
de zachtste kleuren
waarin we lezen
dat aan alles wat donker was
ineens de wereld
weer lichter
kan kleuren
vergeten vleugels van zijn droom
achtergelaten
vleugels van het moment
waarin ik zijn ogen zag verdwijnen
waarin zag dat hij het vechten moe was
waarin ik las dat hij het opgaf
hij gaf mij als troost
zijn vergeten vleugels van zijn droom
zodat ik terwijl hij
zijn reis aanging naar het onbereikbare
voor mij
nog iets had
om voor te vechten
om nog mezelf
met hem te verbonden te laten zijn
tranen van de engelen
de stad sluit langzaam zijn ramen
de deuren gaan dicht
de mensen gaan langzaam
steeds vaker schuilen
daar waar ze veilig zijn
de engelen huilen
om het leed van de wereld
die maar niet wil inzien
dat het echt niet meer zo kan
de wereld zingt zo zijn
eigen lied
van zijn ondergang
in de tranen van de engelen
die vallen al verzachting
van de pijn
spiegeling van het water
kijken naar de spiegeling
in het water
waarin ik langzaam
jouw gezicht zie ontstaan
langzaam jou zien kijken
met je ogen vol liefde
waarin ik zie dat
je je arm om mij heen slaat
ik kijk je aan in het water
raak je met mijn ogen aan
samen kijken naar onze spiegeling
in het water van de toekomst
waarin we samen verder gaan
de zachtheid van jouw wijsheid
zachte woorden
die mij je mij influistert
woorden die me in beweging brengen
woorden die me leiden
naar de weg
die ik moet gaan
langzaam dringt het tot mijn kern door
dat ik juist door je zachtheid van spreken
van de wijsheid die je me geeft
ik weer op het juiste pad kom
dat mij naar mijn
levensdoel begeleid
mijn tranen blijven vloeien
langzaam loslaten van dat
wat ik dacht wat het was
loslaten van de droom
die ik heb gebouwd om jou heen
in de hoop dat ik het goed zag
ontdekken dat ineens mijn droom
ruw werd verstoord
huilde ik mijn kussen vol met tranen
omdat ik wederom
met dit verlies
jou opnieuw
verloor
in de nacht huil ik
stille momenten
van verdriet
die ik alleen aan mezelf laat zien
verstopt in de duister van de nacht
huil ik mijn vergeten tranen
omdat het verlies
me nog altijd zo diep raakt
in de nacht sluipt als een sluipmoordenaar
ineens het verdriet bij me binnen
het water wat er moet zijn
om het verdriet te verzachten
om zo de pijn te laten verdwijnen
voor altijd
zachtjes komt de lente aan het licht
zachte regen
laat de aarde zijn
verborgen schatten prijs geven
soms nog met de tranen
van de dagen op hun blaadjes
laten ze langzaam weten
dat het wachten voorbij is
dat alles weer opnieuw zal komen
dat het er zal zijn
zachtjes kom de lente
aan het licht
laat ons weer inzien
dat alles
weer goed komen zal
verborgen schatten
de verborgen schatten
van jou en mij
zijn gevonden in de
verdwenen dagen van de tijd
samen zoeken we ze
soms even op
om weer terug te zijn
bij ons samenzijn
kijken we elkaar in de ogen
weten we weer
waarom we
met elkaar
verbonden zijn
- in de bundel staat hier andere foto
staren in het niets
ogen die kijken
naar daar waar
niets is
verzonken in de
dromen van de dag
de volheid van het moment
waar we meer dan ooit
weer verbonden zijn
waarvan we weten
dat we soms samen staren
in het niets
om zo nog dichter
bij elkaar te zijn
regen in mei
de regen legt
heel stil
zijn tapijt van water
voor onze voeten neer
het straatbeeld
van verlangen
verdwijnt door de
regen in mei
al weten jij en ik
dat het niet erg is
omdat de zon
er altijd weer zal zijn
kronkels naar het verleden
kijken in jouw ogen
waarin de toekomst
opnieuw geschreven staat
het moment van elkaar verliezen
in de strijd van het samen zijn
staar ik naar jou
me de glimlach op mijn gezicht
door de kronkels naar het verleden
die steeds weer laten zien
dat het goed is
zoals het gegaan is
Hits: 37