opera4
ons vuur laten doven
ontdekken dat onze liefde
niet meer is wat het moet zijn
niet meer kunnen praten over het leven
zwijgend elkaar aan kijken
bij het eten
avonden in onze eigen wereld verstopt
zonder dat we dat willen
raken we elkaars vuur niet meer aan
laten we stoppen met hopen
laten we besluiten zonder
elkaars liefde
verder door het leven te gaan
de geur van gisteren
dwalen door de dagen van gisteren
waar ik de geur nog ruik
van het verleden
waarin de dagen
vol zon waren
gevangen door het geluid
dat nooit meer zal stoppen
luisteren naar dat wat is
terugkerend naar
de verloren liefdes
van lang geleden
die ooit de liefste waren
het loslaten van wat was
omarmen van de liefde
die nu is
gevangen vrijheid
onvoorspelbaar
de liefde
die zijn eigen dwaze weg altijd
maar weer gaat
het verlangden dat altijd
ergens sluimerend ligt te wachten
op diegene die het misschien
wel voor altijd zal zijn
verstrik in de liefde
die al dan niet tijdelijk
mij vleugellam maakt
omdat ik me verlies
in het verlangen
om bij jou te zijn
laten we samen beginnen
de spoken in onze gedachten
die steeds zeggen
dat wij niet samen mogen zijn
die ons verbieden
dat de liefde
tussen ons twee
echt niet door de beugel kan
laten we samen beginnen
met het bestrijden
van deze gedachten
laten we vechten
voor de liefde waar we beiden
gelukkig met elkaar zijn
open deuren die gesloten zijn
wachten in de wachtkamer
van het geluk
staar ik naar de deuren
waardoor ik de toekomst zie
waar ik deel van ga uit maken
als de deuren flarden van de mist
mij langzaam laten gaan
langzaam open zich dat de deuren
kan ik jou vergeten
kan ik weer mijn eigen
weg gaan
rusten in de tijd
gevangen zijn
in de dagen van de haast
de tijd die dringt
waarin nog zoveel moet
de tijd vraagt om op te schieten
de laatste opdracht
is nog niet gemaakt
dan rustig ademhalen
kijken naar elkaar
zittend op een terras
zonder de haast van de tijd
gewoon rusten
omdat daardoor de tijd
veel langzamer gaat
verdwenen liefdes in de tijd
denkend aan de liefdes
die tijdelijk mijn hart bewoonden
raak ik met een tedere glimlach
de herinneringen aan
zie ik de geliefden die dachten
dat ze ervoor altijd zouden zijn
maar die verdwenen
door de lach van de dag
doorleven de nachten van verdriet
verloren in de onmacht van het begrip
kijk ik nu terug met een glimlach
kijk ik met een intens gelukkig gevoel
terug op de liefdes die ooit waren
omdat ze mij toen gelukkig maakten
heel zacht zeg ik jouw naam
verzonken in de wereld
waarin ik jou niet meer
bereiken kan
waarin de schimmen van het verleden
je meer overspoelen dan de
dag van vandaag
soms in heldere momenten
ben je daar
zeg je tegen mij
dat je zo dankbaar bent dat ik er ben
dan verdwijn je weer in je eigen wereld
waar je terug bent
waar je mij niet meer kent
weggelopen uit de herinnering
de herinneringen
die mij steeds achtervolgden
die me raakten in mijn ziel
waarin ik mezelf
weer eens ontmoet
waar geen ontkomen aan is
heb ik maar gelaten
waar ze horen te zijn
heb mijn spullen opgepakt
alles wat van ons was
achtergelaten
zodat ik met mezelf
een nieuw begin kan maken
waar geen herinneringen meer zijn
doolhof van verlangen
dwalen door het leven
kijken naar de vele wegen
die mij overal brengen
waar ik soms wil zijn
kijken naar de ogen
van de stad
waarin menig mens
zomaar verdwijnt
niet meer diegene is
die hij bleek te zijn
verdwalen in het doolhof van verlangen
verdwijn ik uit het zicht
verdreven uit de mist
vervagen van het heden
in de uren van de dag
geen woorden meer
om nog te spreken
geen geuren om
nog te ruiken
alles wat is
is er niet meer
langzaam sluit ze haar ogen
ze valt in haar
slaap zonder te ontwaken
waarin voor haar
haar verloren herinneringen
ook niet meer zullen ontwaken
schaduwen van de tijd
omlijnde tijden
van het verleden
waarin geschreven staat
hoe het leven verliep
heel lang geleden
restanten van de schaduwen
die ooit waren
waarin word beschreven
dat het zijn tijd duren zal
zodat iedereen
zal beseffen
dat de tijd ooit
ook voor hem voorbij ging
de kleuren van het verleden
terug dwalend
in mijn herinneringen
ontdek ik de kleuren van de tijd
waar ik altijd dacht
dat het zo donker was
waarin ik mezelf alleen maar
heel eenzaam en alleen zag
zie ik de mensen die er altijd waren
die mij steunden
die wilden zijn
ontdek ik ineens de kleuren van het verleden
in de mensen van toen
die er nog altijd zijn
ze danste weg
lichtvoetig
ging ze haar eigen weg
waarin de sterren haar altijd
zullen bewaken
ze danste vol verwachting
haar toekomst tegemoet
waar ze haar eigen
dromen waar maakte
waar ze ontdekte dat
het leven soms niet altijd
even lief blijkt te zijn
toch danste ze haar hele leven
tot op de dag
dat ze naar de sterren mocht
gaan
Hits: 67