ouderdom3
steen van liefde
staan kijken naar
de liefde die ineens
versteend
die niet meer is aan te raken
omdat ineens de liefde
uit jouw ogen verdween
kijken naar dat wat was
maar niet meer kan zijn
voel ik de kilte in mijn hart
ineens bevriezen
omdat jij en ik
zijn verdwenen voor altijd
vrij van zorgen
de verkoeling van de dag
waarin ik stap voor stap
mijn stappen zet
op het pad van het leven
kijkt me elke dag weer aan
ik voel de roep om
het leven te omarmen
om er te zijn
ik raak de dageraad aan
om te voelen dat
ook deze dag zorgen vrij
zal zijn
met armen in het luchtledige
omarmen van de stilte
van dit moment
waarin ik mezelf
niet terug vinden kan
staar ik naar de ogen
van de tijd
waarin ik mezelf
herken
als diegene die ik
altijd wist te zijn
gevangen in een moment van licht
gedroomde liefde
die niet mag worden gezien
in de ogen van deze tijd
stille getuigen
die soms zomaar zichtbaar zijn
in de momenten
waarop ineens het licht
helder schijnt
gevangen moment
van intense tederheid
die in het donker
altijd zichtbaar
zal zijn
krassen op de deur van de tijd
het verleden
dat me heeft gemaakt
tot wie ik nu kan zijn
verstopt achter
de deur van de verleden
die soms zomaar ineens
zichtbaar worden
door de zichtbare krassen
van de tijd
ontvluchte engel
in versteend marmer
zag ik hem gevangen
voor altijd
ik raakte even heel voorzichtig
zijn doorzichtige vleugeltjes aan
waarbij ik stil zijn
naam zei
gevlucht van het aardse leven
is mijn engel
naar de hemel gegaan
als ik je verliezen moet
als de liefde
nog bestaat
maar de tijd geeft ons
geen kans
dan zal ik je niet zomaar
laten gaan
ik zal vechten met
alles wat ik kan
om jou in mijn armen
te mogen houden
omdat ik alleen
van jou intens houden kan
het lied stief uit
zacht zingen
zodat niemand het hoort
luisteren naar de ritme in mijn hart
bedenken dat het anders is
dan ik dacht
langzaam
ons lied laten sterven
om zo verder te gaan
zonder dat
wij samen
dit lied nog zullen
zingen
als ik verstopt in het donker zit
als ik het water van mijn verdriet
door mijn aderen voel stromen
voel dat ik mezelf verloren ben
in een gevoel
van wanhoop
kruip ik
ergens in een hoekje
schuil ik met mijn tranen
huil ik voorzichtig
de eerste traan
die langzaam langs mijn wang
naar de hemel gaat
kijken door de ogen van het verleden
gedachten die er zijn
gevoelens die even om een uitleg vragen
kijken naar de jeugd waarin ik
mezelf tegenkwam
waarin ik mezelf verloren ben
waar ik heb gezocht naar antwoorden
die er op dat moment niet waren
kijken met de ogen van het heden
naar de gebeurtenissen uit het verleden
ontdekken dat het goed was
dat de zachtheid van het heden
de helende werking hebben
in het verleden
omdat ik bezorgd ben
ze weet het niet meer
ze is de weg compleet kwijt
ze heeft een gevoel van dat ze het niet meer weet
wat ze er mee moet
al een jaar lang
zoekt ze naar de oplossing
die er niet is
ik raak haar bezorgd aan
kijk haar in haar ogen
zeg dan dat ik bezorgd
om haar ben
ineens breekt de sluis open
vullen haar ogen zich
met een traan
verloren gevoel van het beleven
niet kunnen zeggen
ik voel met niet zo goed
niet kunnen zeggen
ik weet niet waar ik moet zijn
geen woorden te vinden
in de uren van er zijn
verloren in het gevoel
van het allemaal beleven
kijk ik door de
vensters van mijn bestaan
naar de wereld waar ik zo graag
weer in wil staan
als ik soms ineens jouw hand voel
als ik sta
voor de momenten van verlangen
naar de uren dat wij samen waren
als de dagen hun feestgeruis
weer laten horen
sta ik zacht te staren
naar dat wat niet meer is
kijk ik achterom naar de momenten
waarop ik je nog steeds mis
dan voel ik soms zomaar
de wind in mijn rug
die me laat beseffen
dat jij altijd in en bij
me bent
daar waar ik haar achter heb moeten laten
merken dat het langzaam
slechter gaat
dat het niet gaat zoals het moet zijn
verloren woorden
van gevoel
die niet meer te zeggen zijn
daar waar ik mijn moeder verloor
waar ik even niet meer
haar kind kan zijn
omdat ze verdween in
de mist van het verleden
waar ik haar niet meer
bereiken kan
verloren in zijn eigen wereld
zoekend naar zijn heden
raakt hij verstrikt in de draden
van het verleden
zoekt hij op de kaart
zijn weg naar de uitgang
om zo dichter bij het nu te zijn
krampachtig staart hij naar de lijntjes
die er zijn
zonder het bordje uitgang
te vinden omdat al die lijntjes
uit het verleden
voor hem zo verwarrend zijn
verloren voetsporen naar nergens heen
langzaam schuifelen
naar de rand van de afgrond
wetende dat dit het laatste is
wat je nog kan doen
dan je schoenen uit trekken
kijken naar het water
waarin je weet geen toekomst is
dan de immense knal
verdwenen in de mist van het verleden
de verloren voetstappen
van het verleden gaan nergens meer heen
laten vangen in de liefde
gelopen
in de armen van de liefde
terwijl mijn vlucht
de andere kant op was
wilde ik niet verstrikt raken
in deze armen van mijn lief
die mij opving
in mijn vlucht
voor altijd samen
om zo met mij
het gevecht in de liefde
aan te gaan
tere liefde van nu
weggedoken
in dit moment
om het zachtjes vast te houden
aan te raken
zonder het kwijt te raken
kijken naar dat wat is
raak ik jou aan
zonder te zeggen wat ik zeggen wil
ik kijk in jouw ogen
verdwijn in jouw liefde
die heel pril
heel kwetsbaar
er durft te zijn
uit het verleden kwam jij
ogen die stralen
die gewoon mij zeggen
dat we zijn
die me aanraken
in de momenten
van even samen
stralen om wie we zijn
gevangen in de dromen
van het verleden
kwam jij in het heden
weer in mijn leven
voorbij
Hits: 66