ouders1
voor de spiegel
samen staan we daar
dat joch
met zijn
nog te licht haar
hij kijkt naar mij
terwijl ik
zorgvuldig
de baardharen
weg snijd
even lichten
z’n ogen op
vraagt hij mij
dat als hij
later groot is
ook zo
mooi
gladgeschoren
zal zijn
vader helpt zoon
in de ochtend
stil vertederend tafereel
vader die zoon helpt
met het scheren
voor het eerst
uitleg hoe het gaat
wat te doen
hoe te scheren
zonder dat het bloed
zoon doet het
stil en rustig aan
vader staat trots
te kijken
hoe het
gaat
dan wil ik je omarmen
als ik je bezig zie
met onze zoon
van ver over zee
die we mochten halen
omdat het nu
echt mag
als ik je bezig zie
hoe je met hem speelt
hoe hij zijn
wat mindere verleden
van het begin
vergeet
dan wil ik je
omarmen
dan wil alleen
maar zeggen
jij bent de juiste man
met wie ik leef
hij zal zijn weg wel vinden
wat onzeker
kijkt hij ons aan
na 18 jaar
in ons leven
besluit hij
zijn eigen weg
te gaan
wil hij op kamers
de wijde wereld in
voor zichzelf zorgen
zoals ieder kind
in ons leven gekomen
omdat het uiteindelijk mocht
omdat we samen
hadden besloten
om echt een stel te zijn
twee mannen
met hun zoon
die we hebben
verwend
die we hebben
gekoesterd,
soms vervloekt
maar ach dat
wend
nu gaat hij de wereld in
kijkt ons nu aan
we omarmen hem
laten hem
zijn eigen
weg gaan
wanhopige vaders
verlangend
staan ze
te kijken
achter het raam
spiedend
of ze misschien
een glimp
op kunnen vangen
van het kind
dat hun
ontnomen is
doordat de liefde
heeft verloren
van het gezin
verlangend
smekend haast
vragen ze
mogen we
ons kind zien
geen wet die het verbied
maar de moeder weigert
ze laat het
kind niet
meer aan de
vader zien
mijn vaders medaille
opgeruimd
de kast
met schatten
die hij jaren
heeft bewaard
waar hij altijd
zo trots over
heeft verteld
gevonden in
een oude doos
met fluweel bekleed
de plak die
zijn daden heeft
gehuld
gek nooit heeft
hij ons dat vertelt
terwijl hij altijd
al zoveel zei
eigenlijk zegt dit
zoveel meer
mijn vader die
in zijn bescheidenheid
geen held wilde zijn
maar nu is hij
voor mij
dat des te meer
tevreden op de bank
telefoontje
hij heeft het
naar zijn zin
het gaat goed
het huis is prachtig
de mensen leuk
de stad
bied meer dan
hij had verwacht
hij ging kroeg in
kroeg uit
vol verhalen verteld
hij alles wat
hij beleeft
wat hij voelt
zijn zorgen
over dat het
geld niet
genoeg zal zijn
na zijn opgewekte verhalen
kijken we elkaar aan
tevreden op de bank
blij dat het
met “onze” zoon
zo goed
gaat
kennismaking
beiden wat zenuwachtig
terwijl we dat niet
zouden moeten zijn
maar toch hoe
valt dit bij haar
die nu misschien
ook in ons leven
verschijnt
beiden staan we te dringen
voor de spiegel
willen toch wel
echt zo normaal
mogelijk
onszelf zijn
het eten staat al klaar
hoeft alleen nog
in de magnetron
dan de bel
ons kind
van verre landen
komt samen met
zijn vriendin
langs
bij de eerste handdruk
breekt onmiddellijk het ijs
de kennismaking
met haar
blijkt een
voltreffer te zijn
grinniken op de bank
zie hem zitten
in vol ornaat
samen met zijn
gevangen vangst
hij kijkt ons aan
ziet ons druk doende
zoals hij ons
helemaal niet kent
zo zenuwachtig
als een kibbelend stel
alles moet perfect lopen
zo hebben we dat bedacht
zo gewoon mogelijk
uiteindelijk toch
alles iets te groot
uitgepakt
teveel aan eten
alles net over de top
hij kijkt naar ons
en grinnikt op de bank
zijn beide vaders
lijken ineens
twee verdwaalde hanen
in een kippenhok
het mooiste dank je wel
terwijl
hij zijn jas aantrekt
we afscheid nemen
van hun samen
die weer
naar het kleine kamertje gaan
wat hun thuis zal zijn
omarmt hij ons
kust ons
zegt dat hij
zo blij is dat
hij bij ons
het geluk vond
dat hij zo trots is
op wat we voor hem
hebben gedaan
dat als hij overnieuw
mocht kiezen
dat hij weer
voor ons zou gaan
het mooiste dank je wel
wat hij zeggen kon
raakt me zo diep
omdat ik
zo vaak twijfelend
door het huis liep
of ik het allemaal
wel goed deed
de ogen die
steeds ons bekeken
van de buitenwereld
controlerend of het
echt wel ging
terwijl hij vertrekt
nagezwaaid
sla ik mijn arm
om jou heen
met een brok
in mijn stem
zeg ik
“volgens mij zaten niet wij
maar de buitenwereld
verkeerd”
een moeder vraagt hulp
handenwringend
staat ze voor me
met haar brandende vraag
haar kind
verloren
in een wereld
van drugs
van geweld
is uit huis gegaan
ze vraagt me
of ik met hem
wil gaan praten
zelf komt ze
er niet aan toe
stil laat ik
haar vertrekken
met de belofte
dat ik mijn best zal doen
haar zoon
te bepraten
dat hij het
op de één of andere
manier
anders moet doen
bezoekje
ach de route
weten we nu wel
na weken
op en neer
gereden te zijn
om zijn kamertje
om te bouwen
tot een kasteel
emmers verf
tassen vol
met schoonmaakmiddelen
is het gelukt
een nieuw paleis
voor hem
waar hij een
ander leven begint
nu mogen we op bezoek
om te kijken hoe hij het doet
samen op de te kleine stoelen
ongemakkelijk zitten we daar
hij heeft het goed voor elkaar
wat onwennig
dat we niets meer hoeven doen
dat hij ons verwent met
van alles waarvan hij weet
dat we er gek op zijn
een ervaring
die we toch
wat raar
doorstaan
gek eigenlijk
dat je ineens
op bezoek bent
bij iemand
die je zo
na staat
als hij groot is dan…
telkens tegen elkaar zeggen
als hij groot is dan
telkens tegen elkaar zeggen
als hij een goed en gelukkig mens
zal zijn dan
telkens tegen elkaar zeggen
als hij een sterke volwaardige man
is dan…
telkens tegen elkaar zeggen
als hij nu nog geleefd had
dan…..
gevangen traan
( door een kinderhand gekoesterd)
de regendruppel
gevangen
in de hand
van het kind
dat me lief is
ontstaan
de liefde
die me
daardoor
omringt
het verleden dat heden word
foto van mij
met een te korte
overal aan
hoogwater
aan de hand
van mijn vader
onderweg
vol met modder
met straat vuil
omdat ik zo graag
in de bouwkuil
wilde zijn
het verleden gevangen
in die tijd
opeens terug
in het heden
nu ik als vader
met dat joch
ineens
hand in hand
hij in zijn overal
met te hoog water
vol met smeer
naar huis
komen zal
uitspugen van de hete koffie
gezellig samen op de bank
zappen van de ene zender
na de andere
zoals dat gaat
nergens echt
onze gedachten bij
alleen al het
samen zijn
is meer dan genoeg
ineens
ons zorgenkind
komt binnen
gaat eens zitten
voor een goed gesprek
zonder ook maar iets
te vermoeden
neem ik een
slok van de koffie
tijdens zijn vraag
“papa’s wat is een stijve”
ik verslik me haast
spuug de koffie uit
op het tapijt
ik kijk naar jou
deze vraag
is niet voor mij
jij begint te haperen
verteld een mooi verhaal
over bloemetjes en bijtjes
de hele rataplan
zoonlief
kijkt ons beide aan
zegt heel eenvoudig
“nou laat maar,
het is volgens mij
hier heel anders
aan toe
gegaan”
gek zo samen op de bank
samen op de bank
even wennen hoor
ongestoord
kunnen blussen
van verlangen
samen zitten
wat kroelen
met elkaar
de stilte
in het huis geslopen
nu hij niet meer
naar beneden komt
voor wat limonade
voor wat chips
een nieuwe fase
in ons leven
gek zo samen
op de bank
het geluid
de stoorzender
die ik mis
nieuwe fase in ons leven
opgeruimde kamer
wat ineens
ook opgeruimd blijft
de douche
nu zomaar vrij
ineens geen
getob met kastruimte meer
geen gezeur
over wat is er
op tv
gek is het eigenlijk
dat het zo gaat
wij beiden staan
nog wat onwennig
nu deze nieuwe fase
in ons leven is
in gegaan
hoe zou het met hem gaan?
bij elk telefoontje
kijken we
hoopvol op
hopend dat hij bellen zal
hoe het met hem is vergaan
nadat we hem
weg hebben gebracht
met een tas vol boodschappen
voor de eerste week
al twee dagen
niets gehoord
ongerust ben ik wel
maar zelf bellen
dat doe ik maar niet
dat is niet goed
dat is te snel
jij en ik
zitten te wachten
tot hij eindelijk bellen zal
maar beiden
zeggen we niet
zal ik
even hem
bellen gaan?
als het kind zingt
(voor Vincent)
helder stem
gedragen door
de wind
mannen en vrouwen
ineens verstild
luisteren naar
het kind
dat zijn
leven
bezingt
nu maak ik het voor jou
het eten
wat we altijd
maakten
als hij weer
eens zo in
zijn schulp verscholen zat
telkens niet te bereiken
gewoon geen land
met hem te bezeilen
omdat hij weer
eens zo’n dag had
was altijd de opening
voor een gesprek
hij gruwde ervan
de spruiten
de aardappelen
en dat gecombineerd
met vegetarisch vlees
alles wat hij verafschuwde
zette ik dan neer
zodat hij door zijn
ergernis te uitten
zomaar tot een gesprek kwam
over wat er speelde
we zo weer
bij hem konden zijn
nu jij wat zit te mokken
over de leegte
in dit huis
over dat het wel heel
erg stil zal zijn
kook ik weer
dezelfde maal
waar jij ook
soms de pest aan had
terwijl ik het eten
op tafel zet
begin je te praten
belanden we samen
in een verhelderend
gesprek
het was gemeen ik weet het
wat een getob soms met het eten
wat hij weer eens
niet lustte
of gewoon
geen zin in had
als een kleine tiran
begon hij dan
te schreeuwen
als toegift
lag hij jankend
op de grond
uiteindelijk
na lang praten
met jou hoe we
dit zouden moeten
doorstaan
het gemeenste bedacht
waardoor hij
misschien tot
inkeer komen zal
hem alleen maar verteld
als hij niet wil eten
vinden we dat best
geen warm eten
dan ook geen toetje
dat is dan gewoon
zijn pech
hij stemde hiermee in
meteen de eerste keer
dat we iets aten
wat hij niet eten wou
maakten we geen
ruzie geen gezeur
na de maaltijd
zijn bord bleef keurig staan
pakten wij het toetje
waar hij voor uit zijn
bed te halen was
vol smaak zijn we gaan
zitten eten
tevreden met een volle buik
zijn ogen die
bijna uit zijn
oogkassen vielen
was goud waard
ineens begreep hij
hoe het zat
at zijn bord leeg
dat gezeur
hadden we vanaf toen
gewoon gehad
wat onwennig dat wel
ogen die me observeren
wat ik daar bij
dat kleine schooltje doe
moeders die wat
onwennig kijken
een man die daar staat
is toch wel raar
wat moet hij hier
de handen bijna
onzichtbaar
op de tas gelegd
kruipen iets dichter
bij elkaar
dan de bel
dat joch
met zijn donker haar
zijn wat bruinig gezicht
dat openbreekt
omdat hij me ziet
rennen met zijn jas
half open
zijn stralende lach
kruipt me in mijn armen
laat trots zijn tekeningen zien
die hij heeft gemaakt
samen hand in hand
zijn we weg gelopen
we werden nagestaard
over straat
denkrimpel boven zijn neus
de eerste zondag
in mei
staat hij daar
met zijn ontbijt
voor ons helemaal klaar
zijn handen
houden het
blad stevig vast
nadat we met z’n drieën
zitten te eten
zie ik de denkrimpel
boven zijn neus ontstaan
in zijn hand
een pakje
hij weet niet
aan wie hij
het geven moet
het is tenslotte Moederdag
maar met twee vaders
is dat een vreemd gedoe
de wereld is er nog
niet aan gewend
dat het soms
bij andere gezinnen
anders toegaat
de oplossing heeft hij
uiteindelijk zelf bedacht
hij maakt gewoon
een ik zal altijd
van jullie blijven houden dag
met z’n tweeën en die lege plek
met z’n tweeën
zitten we daar
het eten
smaakt raar
kijken naar
die plek
die niet meer
word bewoond
door het kloppend hart
met z’n tweeën
praten over hoe
de dag was
uiteindelijk samen
in tranen
omdat hij
ons zo
liefs was
dat teder gevoel
jouw handje
in de mijne
angstig kijk je me aan
voor het eerst
naar de bioscoop
om een echte
grote film te zien
samen zitten we daar
je kijkt je ogen uit
ziet van alles
op het doek ontstaan
vol verbazing
over het grote doek
waarop zich
van alles afspeelt
in muziek en kleur
ik kijk naar je
zie hoe je geniet
zo teder het gevoel
dat jij bij mij
mag zijn
dat kon je vader ook niet weten
het is sinterklaasavond
we zitten al klaar
wachten op de bons
op de deur
zoals dat hoort te gaan
het blijft stil
er gebeurt niets
na eindeloos
het repertoire te
hebben gezongen
van Sinterklaas kom maar binnen
en ga zo maar door
schor van het vele zingen
ben ik zogenaamd
even naar het toilet gegaan
zag ik jou staan
met de slaap nog
in je ogen
van het even
naar bed te zijn
gegaan
helemaal was je vergeten
dat je op de deur zou slaan
zogenaamd net van je werk
vandaan
via de achterdeur
binnen komen zou
ik lach
kus je
vind je nu extra lief
jij kijkt nog schuldbewuster
dan hij die ineens
allemaal pakjes
liggen ziet
ze maken zich zorgen
de tijd van de telefoon
die je overal hoort
overgaan
in het huis dat
ik bewoon
hoor ik ze aan
mijn ouders die
zich zorgen maken
over dat ik
alleen ziek
in bed lig
zonder iemand
die op me let
ik stel ze gerust
vertel ze dat
het goed gaat
wil ze nog niet vertellen
dat mijn hart
al met dat van jou
samen slaat
geef alleen maar aandacht
( en soms een beetje liefde)
het zijn net bloemen
de pubers die
nu voor me staan
vooral niet te lief zijn
stoerder dan stoer zijn
geef ze soms wat aandacht
wat water voor hun ziel
doe er wat liefde bij
en voor je het weet
staat er weer
een uniek mens
het mooiste cadeau
terwijl
ze druk bezig is
met het voorbereiden
van haar dagelijkse
avond maal
gaat de telefoon
haar zoon wil haar
iets vertellen
vraagt haar
om even zitten te gaan
jarenlang heeft
ze er alleen voor gestaan
haar man
te vroeg overleden
heeft ze nooit
vervangen door een
andere man
haar zoon vertelt het
met een zachte stem
dat ze oma gaat worden
even zit ze stil
huilt in stilte haar
traan
zegt in stilte
tegen haar overleden man
“ik geloof dat ik
het nog zo slecht
niet heb gedaan”
ben je trots op me?
het leven
is gewoon
zijn weg gegaan
zonder er bij stil te staan
zonder me te vragen
of ik alles wat ik kreeg
wel hebben wou
nu ik zo terug kijk
op de tijd
van het vechten
van de eeuwig durende strijd
tegen de eenzaamheid
het gevecht
om te zorgen dat
onze kinderen
het volle leven
goed beslagen
in kunnen gaan
vraag ik je soms
zomaar op een avond
in de tijd
op je trots op me bent
of je nog steeds
naar me kijkt
nee ik ben niet stil ik huil van binnen
nee ik ben niet stil
ik zit alleen
even van binnen
te huilen
om het leed
wat ik lees
de verhalen
van de kinderen
die elke dag
weer moeten overleven
ik ben niet stil
ik huil alleen
maar om ze
heel diep
van binnen
ze zijn niet lief
tranen biggelen
over zijn wangen
van zijn hele
grote verdriet
hij komt naar me
toegelopen
met zijn luier
voor de nacht
half op zijn knie
dikke bulten
sieren zijn benen
de muggen
hadden kennelijk
ook een feestmaal
op zijn benen
mijn zoontje
van vier zegt
de magische woorden
ik vind ze niet lief
gelukkig de wasmachine doet het weer
2 weken lang
afzien tot deze dag
dat hij weer thuis kwam
we hadden beiden niet gedacht
dat het zo’n vreugdevolle
weerzien zou zijn
hij kwam aan op het station
waar we hem hebben opgehaald
met zijn tas vol smerige was
die meteen maar in de gang
werd neer gekwakt
even een knuffel
praten hoe het gaat
samen met z’n drieën
wat zitten te praten
over dat hij het echt
geweldig doet
dat we trots zijn op
hoe hij het aanpakt
uiteindelijk zijn tas uitgepakt
het voelt meteen vertrouwd
zijn sokken
zijn ondergoed
zijn kleren die hij
al jaren draagt
ligt nu op gesorteerde stapels
voor de wasmachine klaar
het is weer heerlijk
om de was van hem te zien
al is hij maar twee weken
op zichzelf
hij is er helemaal
weer
boodschappen doen…
het kan niet anders
het moet wel op
de zaterdag
in de week zit alles vol
met werk
dus we moeten weer
dit keer weer een keer
met z’n drieën
op pad om te kijken
wat de voorraad
weer aan te vullen
zodat we weer een week
samen kunnen doorstaan
tijdens de boodschappen
Verzucht hij steeds
Wat is alles duur
Wat een boel geld
kost het leven toch.
wij kijken elkaar aan
we kennen dit gevoel
uit vroegere jaren
waarin we ook zo deden
telkens pakken we steeds
net iets te veel in
alsof we dat nodig hebben
we doen dit
zonder het tegen elkaar
te zeggen
uiteindelijk zijn
de boodschappen klaar
thuis uitpakkend
laten we een groot gedeelte
op het aanrecht staan
dat is voor hem
zodat hij deze week
ook goed zal doorstaan
de kerstdoos
nee het waren geen 18 ballen
die we je konden geven
het waren er 15 ballen voor
in jouw levensboom
elk jaar dat je bij ons was
heb ik een speciale bal gekocht
die bij dat jaar past
elk jaar weer
met zorg ingepakt
daarbij de datum
een stukje krantenpapier
uiteindelijk was het zover
samen met jou
de man van wie
ik zoveel hou
samen twee kerstbomen gekocht
extra lichtjes want dat
ontbrak er nog aan
samen op weg
naar het kleine huisje
dat hij nu bewoont
aangebeld
hem zijn kerstboom eerst gegeven
daarna de kerstdoos
met voor elk jaar dat
hij bij ons in huis was
als onze zoon
gegeven
ineens kreeg zijn leven
een verleden
zijn kerstboom
is nu voor hem
een symbool
van zijn leven
de vraag die niet wil komen
hij zit tegenover mij
verteld zijn verhaal
wat hij voelt
wat er in hem
omgaat
kan niet verwoorden
wat hij eigenlijk zeggen wil
valt af en toe stil
denkt diep na
vraagt zich af
wat hij nu moet
wat hij wil
het antwoord
op de vraag
die maar
niet komen wil
ze is zo lief geworden
nadat een gesprek
met haar
over hoe het tussen ons ging
niet het resultaat gaf
wat ik wilde
waar ik naar
uitzag
bleek ineens
bij haar de verandering
ineens was ze
zoals ik graag zag
ineens zo lief
zo vol daadkracht
dat ik alles heb vergeten
wat ooit eens
tussen ons
heeft in gestaan
fietsen met opa
dat heerlijke joch
dat in ons leven
kwam
zijn begin
moeizaam
maar door ons
zo naar verlangt
is nu bij opa thuis
opa leert hem fietsen
dat kan hij nog niet
hij vind het allemaal
maar eng
maar ondertussen
zie ik mijn vader
die als jonge oude man
zijn kleinzoon
fietsen leren kan
naar het indianenbos
hey opa gaan we nu
ik hoor hem het zeggen
terwijl ik nog bezig ben
met de dingen van hem
uit de auto te halen
jij en ik
helemaal druk
want hij zal een nacht
logeren bij zijn opa en oma
zodat wij even met z’n tweeën
alleen kunnen zijn
hij kan niet wachten
totdat hij er weer is geweest
hij wil naar het indianenbos
dat zo geheimzinnig spannend is
terwijl mijn vader
hem over zijn donkere krullen aait
kijkt hij ons aan
zegt alleen maar
dat hij dit het mooiste cadeau vindt
dat hij ooit heeft gehad
dag ga nou maar
nog een knuffel
nog een zoen
nog even snel
door zijn haren kroelen
dan is er niets meer
dat ons niet kan
laten gaan
hij ondergaat het
met gelatenheid
weet nu al dat
als we weg zijn
hij in het paradijs
met allemaal nieuwe
uitdagingen
zal zijn
we dralen wat
kijken nog even of
alles werkelijk wel
aanwezig is
dag ga nou maar
horen we ineens
hij wil dat we
zo snel mogelijk weg zijn
dan heeft hij het
rijk helemaal alleen
moeten we bellen
stom niet goed
over nagedacht
dat de eerste keer
dat we weer
samen op vakantie gaan
hij alleen in het huis zal zijn
we hebben samen
van alles gekocht
de diepvries is
overladen
overal liggen
briefjes met
boodschappen er op
onderweg
bedenken we ineens
dat we vergeten te zeggen
of hij de planten niet vergeet
moeten we bellen
of er op vertrouwen
dat hij dat zelf
wel weet
Hits: 114