ouders2
ze zijn niet lief
tranen biggelen
over zijn wangen
van zijn hele
grote verdriet
hij komt naar me
toegelopen
met zijn luier
voor de nacht
half op zijn knie
dikke bulten
sieren zijn benen
de muggen
hadden kennelijk
ook een feestmaal
op zijn benen
mijn zoontje
van vier zegt
de magische woorden
ik vind ze niet lief
hoe hebben ze het lef
God wat ben ik kwaad
ik lees hoe het
er met ze voor staat
de verwaarlozing
de eenzaamheid
de verkrachting
door een labiele oom
de ouders die gescheiden
vechten om elke een been
de chaos van het leven op straat
ik ben zo kwaad
op de mensen
die zomaar een kind
verwekken
zonder te beseffen
dat het om veel
meer gaat
ze heeft het zwaar
ze heeft het zwaar
haar logge lichaam
staat haar
danig in de weg
niet alleen
in de lessen
maar eigenlijk
haar hele leven al
ze kan niet anders
dan huilen
wegens het
teveel aan verdriet
ze wil graag anders
maar ze
weet het
even niet
geef alleen maar aandacht
( en soms een beetje liefde)
het zijn net bloemen
de pubers die
nu voor me staan
vooral niet te lief zijn
stoerder dan stoer zijn
geef ze soms wat aandacht
wat water voor hun ziel
door het wat liefde bij
en voor je het weet
staat er weer
een uniek mens
verpletterde kinderziel
geplet
onder de hiel
van goed bedoelde woorden
een kinderziel
die geraakt door
het venijn dat
iemand zomaar sprak
gebroken en geslagen
gepakt
in zijn diepste kern
verder gaan dwalen
zonder dat
hij weet
waarom hij
zo is als
hij kan zijn
mag het een mens zijn
mag het een mens zijn
zonder je af te vragen
of het nog een jongen
of een meisje
zal zijn
mag het gewoon
een mens zijn
dat zou eigenlijk
al meer dan genoeg
reden tot
voor geluk
moeten zijn
mijn hand
lang niet geweest
door de drukte
van alle dag
vandaag even
weer bij je stil gestaan
mijn zoon
was met me mee
ik moest even
de steen aanraken
waaronder jij lag
mijn zoon keek
ineens was het
zijn handje
die naast de
mijne op
de steen
lag
ijsje eten
mijn zoon
die het leven
heel anders ervaart
na het bezoek
aan vaders graf
kijkt hij me aan
zegt :
“zullen we nu
een ijsje gaan eten?”
ik lach
het is even ineens
niet meer
zo zwaar
zoveel namen
mijn zoontje
die net wat
lezen kan
kijkt naar alle stenen
die er staan
elke steen
moet worden gelezen
elke woord
uitgelegd
zoveel namen
van mensen
die zijn overleden
zoveel mensen
die nog
dierbaar zijn
dag jochie het is goed geweest
de tijd
was kort
niet de belofte
van altijd
jouw geboorte
waarin ik
de belofte zag
van een leven lang
jouw tijd
die je met
mij hebt
doorgebracht
langzaam
de ziekte
die je heeft
opgebrand
dag jochie
het is goed geweest
dat je even maar
veel te kort
in mijn
leven was
dappere strijder
elke dag
weer de vertedering
die je bij me
te weeg bracht
jouw vechtlust
die ik niet
kon weerstaan
elke keer weer
het moment
van weer
er tegenaan
soms de woorden
ik ben zo moe
ik kan het niet meer
dappere strijder
jij hebt genoeg gevochten
niemand kan zo vechten
als jij dat doet
“Oh okey”
heb me er dagen
op voorbereid
om het mijn kind
te vertellen
dat Sinterklaas
niet bestaat
in het land van
herkomst
kaart ik het
nog maar
even niet aan
mijn dochter verteld me
dat ze heeft gehoord
dat de ouders
de pakjes neerleggen gaan
ik beken het haar
het enige wat ze zegt
is :
“Oh okey “
dat was het dan
als de winterkou me bijt
in mijn jas verscholen
een kinderhand
dat voor het eerst
de sneeuw aanraakt
nog nooit gezien
in zijn leven
een wereld
die in het wit opgaat
mysterieus
spannend tegelijk
als de winterkou me bijt
denk ik steeds weer
aan die
kinderhand
hij moet leren dat hij altijd mag proberen
hij kijkt ons aan
vraag of hij het mag doen
het uitgaan
met vrienden die
eigenlijk niet zijn vrienden zijn
we kijken elkaar aan
zeggen dat het mag
laat hem zelf ontdekken
dat naast vrienden
er ook vijanden zijn
laat hem leren
dat hij alles mag proberen
dat hij alles kan
totdat het tegendeel
is bewezen
dat we hem laten vallen
om hem opnieuw op te tillen
om zo gelouterd
opnieuw te leren
om het te proberen
eerste gebroken hart
ineens een telefoontje
onze zoon
die ineens
niet meer zo
van het alleen zijn
geniet
tranen klinken
door in zijn stem
hij heeft zijn liefste verloren
die ineens niet meer
met hem verder wil
elk met een telefoon
aan ons oor
luisteren we naar
zijn verdriet
we herkennen
de symptomen
we herkennen het verdriet
van de dichte mist
van liefdesverdriet
we luisteren
geven wat raad
we weten het hoort
bij het leven
het leren te vallen
het leren op te staan
het leren accepteren
van het verliezen
ineens voel ik je hand
die de mijn vastpakt
onbewust stroomden
de tranen over mijn wangen
van het herkennen
van dit verdriet
twee mannen
met hun kind
samen verbonden
door het besef
dat dit verlies
een ieder over komt
het raakt zo van binnen
( het verleden komt even terug)
nu hij gebroken is
in tranen gehuld
gevangen in
de dichte mist
zijn levenslust dat
even niet meer
over blijkt te bestaan
komt mijn verleden
ineens zomaar
bij mij terug
ineens zie ik mezelf
in hem terug
wat gek is
want hij is niet
echt van jou of mij
maar gehaald
uit een land
waar hij geen
recht kreeg
op een bestaan
nu voel ik het
nog meer dan
ooit tevoren
mijn verdriet dat
ik zo vaak heb gevoeld
als het weer eens
niet goed ging
met het hart
dat zich geroepen voelt
dat zich verloren waant
het raakt me zo
zo diep van binnen
wat hij nu
doormaakt
gegaan met troost onder de armen
onvermijdelijk
we konden het niet langer weerstaan
hebben echt geprobeerd
om ons vooral niet
te laten gaan
de eerste impuls
was meteen al
we halen hem op
koesteren hem in onze warmte
waar hij groot in
geworden is
maar hebben het uitgesteld
omdat we weten
dat soms het alleen aangaan
van verdriet
veel beter is
nu in de nacht zijn telefoontje kwam
hij weer helemaal niet
met zijn verdriet
uit de voeten kan
kleed ik me aan
jij pakt inmiddels de sleutels
van de auto
samen onderweg gegaan
geen rode verkeerslicht gezien
al waren ze er vast wel
maar we wilden samen
alleen maar bij hem zijn
om hem te troosten
om hem
weer even niet
zo alleen te laten zijn
je kunt hem niet terugbrengen
( maar ik mis hem zo)
“nu mijn opa
niet meer
bij me is
waarmee ik
altijd praten kon
die me begreep
huil ik soms
lig ik in mijn bed
te vragen wat
hij nu zou doen”
grote tranen
over zijn gezicht
dat joch
dat nog niet
echt begrijpt dat
dit lot ons
allemaal wacht
op mijn vraag
wat ik voor hem kan doen
zegt hij:
“Je kunt hem niet terugbrengen
dat weet ik ook wel
maar ik mis hem zo
ik ben bang
dat ik daaraan
nooit wen”
een kind dat ons aankijkt
de blik in zijn ogen
die ons aankijken
met de vraag
of het echt is
wat er ontstaat
of dit de wereld
is die hij
later beheersen zal
ik wend mijn blik af
kijk gauw naar de andere kant
ik durf niet te zeggen
dat het waar is
dat hij het moet
zien te redden
met de puinhoop
die we achterlaten
als we zijn gegaan
natuurlijk ging het niet goed
al weken
waren we met hem bezig
we moesten het
hele verhaal aanhoren
over hoe mooi
hoe goed het ging
vol aandacht geluisterd
naar de dingen die hij
zal moeten zeggen
de dingen die hij moest doen
weken geoefend
weken al aan ons vertoond
eindelijk de avond brak aan
we mochten komen kijken
naar de uitvoering
van het toneelstukje
van zijn klas
wat onwennig zaten we daar
te kijken naar de andere ouders
die ook zaten te hopen
op de ster van de show
wat hun eigen kind zou zijn
ineens het doek open
hij komt op
onze zoon
met veel vertoon
het eerste wat hij
zeggen moet
breekt door de spanning af
ik kijk naar jou
zie je mond
zachtjes bewegen
de tekst ken je al
onze zoon
blikt in de zaal
ziet ons zitten
met de bloemen
die we hem hebben
beloofd
ziet zijn andere vader
die de tekst steeds zegt
ineens begint hij te stralen
begint zijn spel
voor ons is
dit het moment
wat ons
het meeste
zegt
verwaarlozing van het kind
het kind gevangen
in zijn isolement
waaruit geen
ontsnappen blijkt
te zijn
vastgebonden
aan de regels van
de klas
van de groep
waar hij buiten staat
de pogingen die hij doet
om er bij te mogen horen
om te worden gezien
alles in werk gezet
alles gedaan
totdat hij een keer
compleet door het
lint is gegaan
ineens is het duidelijk
hij is gezien
nu vragen ze hem
heel misschien
wij doen dat heel stil
vergeet nooit meer
de eerste nacht
dat onze zoon
echt bij ons was
na een lange reis
met het vliegtuig
terug met een leventje
dat ineens bij ons
horen zou
waar we voor
mochten zorgen
waar we een
thuis voor mochten zijn
de eerste nacht
jij en ik
samen luisteren aan de deur
elke geluidje dat hij maakte
wilden we horen
we kregen er geen genoeg van
beiden stralend
hand in hand
elkaar belovend
dat we de beste
papa’s zouden zijn
zie hem staan met lege handen
hij staat daar
in volle afwachting
wat hij moet gaan doen
hoe hij het aan zal pakken
wat hij kan zeggen
nu hij ze ziet
sinds lange tijd
is ineens de wereld
niet meer zo grauw
het zijn zijn kinderen
die hij nu weer
mag zien
na jaren van een gevecht
met zichzelf met
zijn ex
zie hem staan
te wachten
al dagen lang
kijken naar ons eigen kind
in de stilte
die zo stil is
dat elke geluid
al welkom is
staan we daar
stil om het hoekje van de deur
te kijken naar
wat hij nu weer doet
geen genoeg van dit
tafereel
steeds weer
raken we
elkaar aan
zie je dat
wat goed dat
hij dat kan
telkens weer
kijken we
naar ons eigen kind
dat zomaar ineens
in ons leven
kwam
het hart klopte
het hart klopte
we hoorden het samen
terwijl voor ons oog
een onooglijke soort pinda
ontstond
dat is ons kind
die we beiden nog
moeten leren
kennen
zoals hij is
het hartje klopte
we hoorden het
samen
zagen ook de beweging
die ontstond
we zagen beiden
dat het ons kind was
die daar
in jouw buik
begint aan
zijn bestaan
een wereld vol geweld
ik zie hem lopen
zijn jas te groot
zijn kleding vuil
zijn pet staat
ondersteboven
op zijn kop
hij schuifelt langs
de mensen die er staan
stiekem kijkt hij rond
naar een plek
waar hij misschien
leven kan
hij zoekt naar een
plek waar hij leven kan
waar hij welkom zal zijn
dapper tracht hij
zijn leven te laten zijn
zoals hij dat wensen zal
maar er is geen enkele opening
voor dat kind
van twaalf jaar
zijn we opzoek gegaan
nooit zijn we
daarover onduidelijk geweest
altijd open en eerlijk
altijd gewoon
gezegd hoe het zat
onvermijdelijk natuurlijk
de dag dat hij
zijn echte ouders
wilde zien
nieuwsgierig naar
zijn roots
die ergens liggen
waar altijd de zon schijnt
voor een ieder
maar waar niemand
er echt van genieten kan
op een dag
heeft hij contact gezocht
met zijn familie
in dat verre land
aan ons gevraagd
of we het goed vonden
als hij daarheen zou gaan
geen moment hebben we
geaarzeld
meteen ja gezegd
de vraag van hem
of we met hem mee
zouden gaan
om er te zijn
als hij deze confrontatie
aan zou gaan
brak ons hart
omdat hij daarmee
eigenlijk al zei
dat hij trots op ons
zijn vaders
was
nu moeten we hem loslaten
wel gek eigenlijk
de dag der dagen
voor hem
een hoogtepunt
uit zijn leven
voor ons wat vreemd
hij gaat trouwen
hij verheugt zich
op zijn bruid
het pak samen met
hem uitgezocht
gekeken naar
wat hem het beste staat
een plaatje van een man
dat nu ineens voor ons staat
de bloemen die hij heeft gekocht
zo mooi zo teer
die hij bij zich draagt
voor zijn aanstaande vrouw
in het gemeentehuis
staat hij rechtop
zijn ja klinkt duidelijk
op het eeuwige trouw
samen hand in hand
gaan we staan
om hem te feliciteren
om hem te kussen
om voor hem
gelukkig te zijn
meteen weten we allebei
we moeten hem nu laten gaan
hij gaat zijn eigen leven
zijn hart
achterna
je dacht dat ze je niet had zien dansen
klein meisje
ruzie met moeder
voordat ze
naar haar
ballet uitvoering gaat
snikkend in tranen
omdat haar
boosheid niet
de overhand krijgt
ze krijgt niet haar zin
verbied haar moeder
om te kijken
om haar te zien
ze stond daar op het podium
trots te wezen
heel erg zichzelf te zijn
zonder dat ze wist
dat haar moeder
zich verscholen
op de achterste rij
zat te huilen
van het ontroert
zijn
mama ga nu maar weer slapen
ik weet het wel
al die nachten
dat je trouw wachtte
op het moment
dat ik weer thuis
komen zou
je zorgen om mij
deden je soms
in je slaap gillen
vragen of ik
wel heelhuids
terug komen zou
altijd net iets te laat
nooit te vroeg
in huis
omdat ik niet
stil stond bij de
zorgen die je
om me had
mama ga nu
maar weer slapen
ik ben het huis
ontvlucht
om een eigen thuis
te maken
maar verlang soms
zo naar
jou terug
ik kan hem niet helpen
ik kan hem niet helpen
terwijl hij
zijn verhaal aan mij
verteld
over de verloren liefde
die hij gevonden had
terwijl hij zit te spelen
met de magische kubus
vol kleuren
die hem bezig laten zijn
zie ik heel duidelijk voor me
dat ik voor hem
niet meer dan
alleen maar
een praatpaal kan zijn
haar mond gehouden
tijdens de intocht
van Sinterklaas
zit ze stiekem
te glunderen
het geheim
dat ze nu met ons deelt
het verhaal van Sinterklaas
dat ze zo vol vuur mee speelt
haar broertje nog veel te klein
om het geheim te weten
staart met grote ogen
naar het scherm
hoor de woorden aan
van dat iedereen vanavond
zijn schoen mag zetten
hij is dan zeker van de partij
zijn zus kijkt het allemaal wat
verontwaardigd aan
vraag zich af of ze nu wel of niet
haar schoen daar moet laten staan
bij het naar bed brengen
vraagt ze het maar
mag ik wel mijn schoen zetten
nu ik weet dat jij er iets
in doet
of moet ik nu doen alsof
ik niets meer hoef
verbeten tranen achter het masker van de lach
hij
net 18
staat nu
als een klein kind
te huilen in
mijn armen
ergens verstopt
in de gang
zijn hart gebroken
terwijl hij zo gelukkig was
met de liefde die hij vond
ineens zie ik hem
weer staan
voor het eerst gevochten
met een joch
dat over zijn
vaders begon
dat hij homo’s
vreselijk haat
herinneringen van de
verbeten tranen
achter het masker
van de lach
omdat hij niet wilde
laten zien
hoe diep hem
dat had geraakt
zelfde beeld
na 14 jaar
ik troost hem
omdat ik
weet dat het
ook weer over gaat
dragen van het kind
in je armen
het kleinste cadeau
wat een groot
mens zijn zou
in je armen
het hart dat
telkens door
blijft slaan
om er in
te geloven
dat het dit
keer
helemaal goed
zal gaan
nu heb je vakantie
uitgestrekt
met zijn benen
languit op de bank
zit hij naar mij
te kijken
18 jaar
en nog steeds
bijzonder slank
hij zapt wat heen en weer
om niets te missen
van de tv
die de hele dag
al aanstaat
de zakken chips
die om hem heen staan
omdat de ene smaak
de ander niet
kon weerstaan
ongewassen
zijn haar dat
nog nooit zo
slordig op zijn hoofd
heeft gezeten
staat slaperig
en ongewoon
het enige wat ik
op zijn provocerende
gedrag zeg
nu heb je vakantie
dat is te zien
maar tevens
is het ook jouw pech
lieve woorden van te gekke ouders
gevonden in mijn brievenbus
de kaart
die mijn ouders
mij stuurden
met een oppepper
dat ze geloven in mij
dat ze erg altijd al
van overtuigd zijn
dat ik het kan
het zijn woorden
die ik bij me draag
op de dag
dat ik voor
vele mensen
mijn flarden
voor draag
niet kunnen helpen
de afstand zo ver weg
zo groot
de verplichtingen
groeien boven mijn hoofd
ik begrijp het
even niet meer
weet niet wat
te doen
hoe ik nu toch
op de één of andere manier
iets voor die
lieve ouders van mij
kan doen
zit hier opgesloten
in het leven dat ik heb
niet kunnen helpen
terwijl ik zo graag
er voor hun
had willen zijn
worsteling op de wc
in het kleine hokje
voor een ieder
hoorbaar
begon ze te gillen
te krijsen alsof
ze niet meer wou
op het open veld
keken de mensen op
de opmerkingen
waren er gauw genoeg
je moet het kind
ook niet met haar
gezicht in
de pot duwen
maar aan de andere kant zijn
en meer van dat soort ongein
uiteindelijk bleef het krijsen doorgaan
vader keek hulpeloos
zijn zoontje aan
moeder in gevecht
in het openbaar toilet
hoe zou ze
er uit komen
gewoon als zichzelf
of met een
knal rode kop
hij gaat zijn weg
hij trekt zijn jas aan
dat joch
met zijn ravenzwarte haar
om wederom
terug naar dat
hok van 4 bij 4 te gaan
daar waar hij denkt
dat zijn leven
al een heel leven is
hij gaat zijn weg
onze zoon
die telkens zegt
dat hij weet
dat hij bij ons
meer dan welkom
zal zijn
samen tot een goed einde gebracht
het is ons gelukt
hij groeide op
tot een evenwichtig mens
die niet bang was
die durft te leven
zijn eigen mening
uitdraagt
het ons vertelt
als hem iets niet zint
wij hebben dat goed gedaan
dat blijkt wel weer
nu we zwaaiende
samen in de deur
hem laten gaan
gevonden babytruitje
weggestopt
ergens waar ik
hem niet meer
vinden kon
de tranen die
ik vallen liet
omdat het
nooit meer
hem passen zou
verstopt in een
verlaten hoek
van het huis
waar we nooit meer komen
waar we niet meer
willen zijn
tijdens het inpakken
van de spullen
omdat een verhuizing
er aankomt
naar een andere plaats
kom ik ineens
het babytruitje tegen
waar ik nog steeds
om huil
hij die huilt
( om het leed van de kinderen)
stil staat hij daar
ziet de chaos
die is ontstaan
door de volwassenen
die niet begrepen
dat kinderen soms
meer rechten hebben
dan men ze geeft
hij die daar staat
zijn handen
in zijn zakken
aanschouwt
de gestorven kinderen
die vochten voor
het ideaal
waarin ze geloofden
hij kijkt
de tranen staan
in zijn ogen
hoe krijg ik je tot praten
onhandig
met dat te grote lijf
de hormonen
die door je lijf
gieren
de strijd die je levert
om iemand te mogen zijn
onhandig sta je
daar te nukken
kijk je ons aan
wil nergens over praten
in je ogen
zie ik de traan ontstaan
ineens breek je
barst je in tranen uit
even weer het kind
dat wij zo lief hebben
het kind dat voor ons
alles is
dan hul je je weer
in stilzwijgen
doet alsof er niets
is gebeurt
buitengesloten
uit jouw wereld
die je telkens weer
door worstelen moet
wij staan dapper
aan de zijkant
te kijken
hoe je het
allemaal doet
wij zullen hoe dan ook van je houden
God wat heb ik je soms vervloekt
soms vreselijk gehaat
als je weer eens
zomaar zonder iets te zeggen
door het huis heen gaat
zonder te zeggen
wat je dwars zit
zonder dat je
ons er in betrekt
terwijl wij beiden zien
dat het niet zo lekker gaat
eindeloze pogingen
om te praten
met jou over
wat je dwars zit
leverde niets op
alleen nog maar
meer strijd
uiteindelijk kwam
het hoge woord er uit
vertelde je me
dat je zo hinkt
op twee culturen
dat van ons
en dat van jou roots
eindelijk konden we
je bereiken
eindelijk konden we
iets doen
samen met jou
uitgezocht hoe
het beste
dat deel van je
op te zoeken
samen onderweg gegaan
ondanks alle strijd
die in ons leven
nu de rust verstoort
blijven we van je houden
ben jij het die voor ons
als het liefste cadeau ooit
bestaat
puberen
natuurlijk
stonden wij er niet bij stil
het conflict dat
nu in hem speelt
de liefde van twee vaders
dat is op zich al heel
ongewoon
dan ook nog het besef
dat hij niet
uit dit kikkerlandje komt
al die dingen te samen
maken het voor hem
een vreselijke strijd
die hem onmogelijk maken
om nog lief te kunnen zijn
eindeloze gesprekken
stiltes tijdens het avondmaal
rusteloos me afvragen
wat ik nu weer
verkeerd heb gedaan
terwijl ik alleen maar
zei dat ik hem zo bijzonder vind
alles bij elkaar
maakt dat ik
dit kind
hoe dan ook
de meest
bewonderenswaardige
puber vind
voetzoeker aan de haal
onze zoon
voor het eerst
het echte werk
hij mocht vuurwerk
afsteken
met een brandende sigaret
heel zenuwachtig
stak hij de
voetzoeker aan
gooide hem
zonder goed
te kijken
op straat
oma met haar rollator
had hij niet gezien
oma besefte ineens
dat ze rennen moest
voor haar leven
maar de voetzoeker
vervolgde zijn tocht
de rollator gleed sneller
oma vloog bijna
uit de bocht
ineens een gigantische knal
een gil
daarna was het ijzig stil
met de handen voor de ogen
die we lieten zakken
van schrik
maar ook van
de ingehouden lach
zagen we haar staan
met haar
verwaaide haren
haar steunkousen
op half acht
nog geen boom?!?!
hij kreeg zijn
kerstcadeau
veel te vroeg
we hadden daar
niet zo goed
over nagedacht
hij mocht het pas
openen
als de boom er staan zou
elke dag
op school staat
die boom er allang
is het al helemaal kerst
bij ons thuis
moet hij nog wat wachten
wegens tijdgebrek
nog geen kerstboom gehaald
elke dag roept hij
verontwaardigd
nog geen boom!!!!
spelen met God
hij is in volle bloei
mag een wens doen
op school
terwijl hij kijkt
naar het kindje
in de stal
roept hij ineens
vol overtuiging
ik wil spelen met God
die anderen ken
ik al
oorlog in de kerststal
onze zoon
kreeg voor
kerst van ons
een play-mobiel
kerststal
met alles er op
en er aan
om hem zo
te laten genieten
van de kerst
hem bekend maken
met het verhaal
van het kind
in de stal
inmiddels in zijn spel
gaat hij al ver
hij heeft zijn piraten
tevoorschijn gehaald
voert oorlog
tegen Jozef en Maria
bezet met man en macht
de stal
het kindje in de kribbe
was de eerste die
er aan ging
bungelt nu ergens
in de vlaggenmast
van het piratenschip
ons publiek wacht
waarom is onze wens
zo bizar
willen we gewoon
iemand die
we kunnen koesteren
die we lief kunnen hebben
om gewoon een ander leven
te geven
dan hij nu had
ineens moeten we
verschijnen
in onze beste pak
om alles te vertellen
over inkomsten
over onze gevoelens
voor elkaar
over de dingen die
ik graag mag
hoe lang we bij elkaar zijn
alles doorgelicht
omdat het wel eens
verkeerd aflopen kan
terwijl ik zit te schuifelen
op mijn stoel
gaat de deur open
moeten we komen
waarop jij me aankijkt
een knipoog geeft
de magische zin zegt
kom we moeten op
ons publiek wacht
begin ik spontaan
te lachen
ik weet nu waarom
ik zo lang
op deze man
van mijn leven
heb gewacht
om ze te laten voelen wat ik voel
woedend staat hij daar
het joch dat
zijn hele leven
al is gepest
inmiddels achttien jaar
nog steeds de woede
die in hem te keer gaat
nog steeds zoekt hij wraak
om zijn ongeluk te bevechten
strijd met een ieder
die hij tegenkomt
vriend en vijand
het maakt hem niet uit
hij zal ze laten voelen
wat hij voelde
wat hem is
aangedaan
Hits: 91