ouders7

radeloze vader

de scheiding was totaal

goed doorgesproken

omdat het niet meer verder gaat

het is goed om het op te lossen

uit elkaar te gaan

de vader gaat zijn leven verder

zijn kinderen zijn hem alles waard

hij praat veel met zijn ex

ontmoet een andere vrouw

die in zijn hart gaat

moeder totaal kapot

boos wanhopig

verdrietig

want dit had ze niet verwacht

gooit met serviezen

komt zichzelf tegen

in haar eenzaamheid

dwingt haar kinderen

tot dingen die niet meer

normaal zijn

vader in paniek

wat moet hij nou

verteld zijn verhaal

vlucht in de drank

komt niet verder

met de gedachten

dat het zo niet

verder gaat


kusjes van de oma

heel klein

het kistje dat er staat

de vreugde die je zou

geven

is in tranen vertaald

de oma’s staan

er stil bij

kussen hun hand

leggen het op het kistje

om zo jou ook

met liefde

te laten gaan


toe mama krijt niet meer

alleen een moeder

kan een moeder deze woorden geven

vertaald in haar eenvoud

in haar gevoel

van wat ze kan

eenvoudig zeggen

dat haar dochter door moet gaan

met het leven

dat ze nog heeft

afgesloten met de woorden

dat ze mag huilen

om de dood

om het leven

afsluiten met

toe mama krijt niet meer

omarm het leven


rijzende zon, dovende maan

komen in ons leven

de rijzende zon voor altijd

opgehaald uit verlangen

gekoesterd in hoop en liefde

dovende maan

in het land waar je verbleef

loslaten van wat daar is

het laten gaan van banden

een moeder huilt

dovende maan in China

een moeder lacht

rijzende zon in Nederland


het scheppingsverhaal

mijn zoon van zes komt thuis

van de school

met veel bijbel

en weinig duidelijkheid

het scheppingsverhaal

is hem verteld

hij snapt het helemaal

bij navraag gaat

hij het helemaal vertellen

dat er drie manieren

van denken zijn

hoe de mensen

mens zijn geworden

ze kunnen afstammen

van de apen

die zich tot mens

hebben ontwikkeld

ze kunnen afstammen van

God

die alles heeft gemaakt

of

en deze spreekt hem

het meeste aan

van Jip en Janneke

uit verdreven paradijs


stuur het cadeautje maar op

mijn ouders

hebben ruzie

met mijn schoonzus

de kleinkinderen

mogen ze niet meer zien

als mijn schoonzus thuis is

problemen alom

niet te volgen

niet te begrijpen

ook niet voor

mijn nichtje van 4

ze vraagt hoe het nu moet

als ze jarig is

wat ze dan moet doen

als ze geen cadeautje krijgt

ze vraag aan mijn moeder

via de telefoon

of ze het cadeautje dan opstuurt

omdat mijn ouders

er niet bij mogen zijn

op haar verjaardag

mijn moeder luistert

over haar wang

rolt een traan


gehaald uit verlangen

het kind

zonder toekomst

omdat de wensen

van dat land

niet samen gaan

met de wensen

van de moeder

het kind

gehaald uit verlangen

voor een betere toekomst

voor een beter leven

in een land

waar het meer

dan welkom zal zijn


alsof ik een been mis

het leven

dat jouw gegeven is

om zo kort er

maar te mogen zijn

ik begreep niet

wat jij moest voelen

wat er door je heen ging

totdat iemand

me vertelde

dat ik me maar moest

inbeelden

dat ik mijn been moest missen

een deel van mezelf

wat nooit meer

terug kan komen

dat voor altijd verdwenen is


wees in deze wereld een held

geboren

in deze wereld

waarin je rust

vecht

er bent

nog zo klein

nog zo teer

een leven van vechten

al achter je

een nieuwe leider

van wat dan ook

wees in deze wereld een held

zoals je

tot nu toe

aan ons hebt

vertoont


kuiltjes in zijn wangen

guitige lach

van dat joch

dat in zijn ogen

de ondeugd

stralen laat

kijken naar zijn

blik

zijn wangen

dat met kuiltjes

is versierd

het is niet zo gek

dat

dat joch

me zo van binnen

raakt


mijn vriendenkring is aan de leg

ik weet niet goed

wat ik er mee moet

maar het is momenteel

erg raak

de ene baby

naar de andere

word uitgebroed

of is al klaar

kijken naar de kleine

wezens

zeggen

dat ik het kind zo mooi vind

terwijl ik diep van binnen

eigenlijk de meeste baby’s

gewoon gedrochten

vind


laat ze praten met elkaar

twee jochies

nog geen 13 jaar

die elkaar net mogen

hij die nazi ideeën er op na houd

de ander die ondanks Nederlander

toch anders van kleur is

ze zijn elkaar in

de haren gevlogen

zijn met elkaar

totaal in gevecht geraakt

luisteren naar beide verhalen

luisteren naar wat ze zeggen

de ene verteld dat hij nazi’s haat

de ander zegt dat hij niet

van buitenlanders houd

luisteren naar hun beide betoog

dan zeggen dat ik ze niet begrijp

waarom ze niet verder kijken

naar de persoon die ze zijn

waarom ze elkaar beoordelen

op hun kleding

hun huidskleur

terwijl ze niet weten

wie die ander

werkelijk blijkt te zijn

opdracht gegeven

om elkaar 10 zinnige vragen

te stellen

met elkaar in gesprek te gaan

om zo elkaar te begrijpen

hopende dat

ze daardoor

anders tegenover elkaar

gaan staan


bradies en buidelen

het kleine tere leven

met het gewicht

van een half pak suiker

ligt daar maar

te zijn

in zijn glazen

nep buik

kijken naar hoe hij is

hoe teer hoe klein

met allerlei apparaten

met snoeren om zich heen

dan hoor ik termen die

ik niet begrijp

over bradies en buidelen

wat dat is

geen idee

bij navraag blijkt

dat het tere leven soms

even stopt met ademen

dat weer word voor gezet

als ze hem even zacht schudden

een bradie heet

dat het liggen

van het kind

op de borst van de ouders

buidelen heet

om zo het kind te laten

wennen aan de ouders

dat ze er voor hem zijn


teer en klein

aaibaar

zacht

teer

klein

aanraken

omdat

de liefde

het ons bracht


mees ik denk er ook aan

het joch

hoort het verhaal

over aapje

het joch

dat voor

de trein sprong

omdat hij niet

meer tegen het gepest kon

ik vertelde het verhaal

in de klas

om zo hun bewust te maken

van wat er

zoal gebeuren kan

als je iemand pest

dan ineens

dat joch

in tranen

met zijn bekentenis

mees ik denk er ook aan

om voor de trein te springen

omdat ik

dat gepest

ook niet meer

aan kan


ik koester ze allemaal

alle leerlingen

die mij zijn toevertrouwd

die ik probeer

te vangen

met mijn stem

met de dingen

die ik doe

ik prikkel ze

daag ze uit

toe ongekende talenten

ik vraag ze wat ze doen

ik koester ze allemaal

omdat ze zo vaak

zo eenvoudig

zijn in hun zijn

dat het mij

diep van binnen

raakt


met glimmende oogjes

in een gesprek

over zijn verleden

waarin hij

vreselijk werd gepest

waarin zijn leventje

een hel was

vertelde hij me

ineens dat hij

een geheim had

hij vertelde mij

dat hij al heel lang

op een meisje was

wat zorgde voor

wat verwijdering

met zijn beste vriend

met glimmende oogjes

keek hij naar mij

om dit toevertrouwd

geheim


zijn droom gaf de oplossing

hij zit tegenover mij

dat joch van nog geen 14

verteld zijn verhaal

over zijn verleden

waarin hij

werd gepest

om het anders zijn

zijn woorden raken mij

dan ineens verteld

hij zijn droom

over wat er in gebeurde

zijn angst voor de

grootste pester

uit de buurt

die hem altijd plaagt

hij ging op de vlucht

bang voor de klappen

die hij soms krijgt

dat hij in een gat viel

en ineens werd hij

een tijger

een boogschutter

zijn lichaam was

ineens aan de onderkant

een paard

zijn hoofd

de kop van een tijger

zo mooi dat hij dat zag

daar was zijn oplossing

zijn chinees verleden

zijn Hollandse mentaliteit

gevangen in de persoon

die hij is

hij vond kracht

om zo te durven zijn


er zijn geen engelen gemaakt

verkilling in de wereld

de jeugd die

steeds meer

in extremen raakt

extreem rechts

extreem links

extreem leven met de doodswens

een toekomst

die ze niet zien

er zijn geen engelen gemaakt

maar door ze aan te raken

met ze te praten

ze liefde te laten voelen

blijken er ineens

engelen te kunnen ontstaan


ik hou van de engelen in mij

het zijn er veel

veel te veel

om ze allemaal te onthouden

de namen zijn al

verweven met de tijd

vervaagd zoals het is

toch hou ik van

al die engelen die in mij zijn

die me hun aandacht gaven

die er waren

ook al had ik geen zin

in les geven

ze waren er

gaven me elke dag weer

het gevoel

dat het leven

de moeite waard is

dat ze hielden van mij


papa zou gaan zingen

eenzaam

in de nacht

verloren liefdes

verloren harten

mezelf totaal kwijt

ineens de gedachten

aan mijn vader

die in dit soort nachten

altijd voor me ging zingen

zodat de

eenzaamheid

het verdriet

verdwijnt


ik weet dat het een gekke naam is

tijd van armoede

veen en turf

grote gezinnen

kleine huizen

hard werken

mijn vader

blij met het

zoveelste kind

eerst naar de kroeg

om het te vieren

dan te voet

naar het gemeentehuis

wat van slag

door het vele drinken

gaf hij mij de naam

die eigenlijk anders moest zijn

mijn naam zou

Jacobien wezen

maar door zijn

vele kijken in het glas

werd het Jocachiem

waar ik mijn

leven verder

mee door ga


mijn zoon kwam langs

ineens zomaar

stond hij voor de deur

mijn zoon van zestien jaar

met nog een heel

leven voor zich

die praten wilde

over hoe het ging

omdat het niet ging

met zijn stage

met zij keus voor

zijn toekomst

wat hij wil

ik luister

hoor andere dingen

dan hij zegt

hij verlangt meer

van het leven

dan alleen oppervlakkigheden

wil praten met

zijn collega’s

over gevoelens

over het leven

vind daar geen gehoor

daar word alleen maar gepraat

over dat Ajax

verloor


zo ben je er weer

de zoveelste ruzie

met onze zoon

van 7

die weer eens probeerde

om zijn vader en mij

tegen elkaar uit te spelen

wat hem niet lukte

met tranen in zijn ogen

riep hij

dat hij andere vaders

zou gaan zoeken

omdat ons gedrag

hem niet beviel

hij pakte zijn koffer

vertrok

met een tot

woede vertrokken gezicht

samen hebben we hem

nagekeken tot het

eind van de straat

waar hij de hoek omging

mijn vriend

sprintte stiekem

achter hem aan

om hem toch een beetje

in de gaten te houden

hoe het zou gaan

na nog geen 10 minuten

kletsnat van het zweet

kwam hij alweer terug

met de mededeling

dat onze zoon

op de terugweg was

gezellig op de bank

alsof er niets was

gebeurt

zaten we daar

hij kwam binnen

het enige wat we zeiden

zo ben je er weer

wilde niemand

dat met woede getekend

gezicht zien

heel zacht zei hij

tegen ons

dat het hem speet

omdat hij het bij

ons eigenlijk

veel te gezellig vond


hij zocht een advocaat

( om God aan te klagen)

in het diepste vertrouwen

verteld hij het mij

dat hij een advocaat zoekt

om een rechtszaak te beginnen

tegen God

hij wil hem een proces aandoen

omdat hij het er

niet mee eens is

dat hij niet ouder worden kan

hij wil rechtvaardigheid

omdat hij nog zoveel

van het leven

verlangt


het kleine jochie

bruine ogen

ravenzwart haar

klein en breekbaar

gehaald uit verlangen

in de hoop

dat hij een toekomst

hebben zal

ontvangen in

dankbaarheid

om liefde

te kunnen delen

waarvan wij

zo vol zijn

stille dagen

de dagen zijn

nu nog stil

gevuld met

de wens

het regelen

de hoop

wetende dat

je komt

stille dagen

alles bijna klaar

jouw kamertje

de kleertjes

al gekocht

nu alleen

is het nu nog wachten

op het tijdstip

van de vlucht

een kei

als eerbetoon

aan het land

waar jij vandaan komt

heb ik een kei

meegenomen

in mijn rugzak

om zo jouw band

met dat land

altijd als

een rots te laten zijn

met liefde

met zorg

zullen we jou

begeleiden

om een kei

in het leven

te kunnen zijn


de belofte

late avonduur

kijk ik naar de maan

die zijn licht straalt

zacht fluister ik

dank je wel

dat hij bij ons

wonen mag

ik zal alles doen

wat in mijn vermogen ligt

om hem een

mens te laten zijn

verleden heden toekomst

het verleden

dat je met je mee draagt

omdat jouw moeder

niet voor je zorgen kon

haar keus

om jou een kans

te geven in

een ander land

waar we voor jou

mogen zorgen

nu je er bent

in ons leven

ons hart vervult

met liefde

de toekomst

ligt nog zo open

voor jou

maar we zullen

er voor jou

altijd zijn


met jou gaat het goed he

ik zie je

staan op het verlaten station

van het leven

dat niets meer

aan jou te geven heeft

verlaten door iedereen

die je lief was

omdat je de keus maakte

voor dat waar je altijd

naar verlangde

maar niet aan begon

omdat het gevaarlijk was

nu uitgemergeld

vervuild

sta je daar

de nieuwsgierigheid won het

van je angst

ik zie je

je kijkt me aan

herken je van heel vroeger

toen je nog een leerling van me was

traag spreekt je stem

met de opmerking

dat het goed met me gaat

met hem wat minder zegt hij dan

hij beseft dat de weg terug

er is

maar dat duurt hem

eigenlijk te lang

ik kijk hem aan

zeg alleen maar

dat ik vind dat hij

het proberen moet

om zijn leven weer

van zichzelf te maken

hij zucht

draait zich om

verdwijnt weer

wie weet wel voor altijd


ze gaan weg

er is taart

er is koffie

er is thee

er is chocolademelk

er is veel

afscheid van mijn

pupillen die weg gaan

voor altijd

naar een andere school

die hier kwamen

zonder een woord Nederlands

te spreken

zonder dat ze Nederland

begrepen

ze gaan weg

een andere toekomst tegemoet

voor het eerst huil ik

van binnen

omdat ze me de kans gaven

ze te leren kennen

om wie ze zijn

ze me in mijn hart hebben geraakt

met wat ze deden


het was oorlog

hij begreep haar niet

zij begreep hem niet

schreeuwend tegen elkaar

in de aula van

die hele grote school

waar een ieder ze kan zien

verwijten over wat hij had gedaan

verwijten over hoe zij deed

het was een oorlog

tussen twee mensen

die elkaar

maar vooral de liefde

niet hadden

begrepen


ik haal de onderste steen boven

in het gesprek met mijn zoon

over zijn keuzes die

hij heeft gemaakt

omdat hij dat zo ziet

luister ik

langzaam dringt het

tot me door

dat er meer aan de hand is

dan hij werkelijk zegt

ik vraag wat door

zie zijn gezicht al op

storm gaan staan

omdat hij weet

dat ik door zal blijven gaan

tot ik de onderste steen boven heb

gekregen

hij zucht

dan komt het hele verhaal

over dat hij gedwongen is

om mee te doen

terwijl hij dat niet wilde

maar geen nee kon zeggen

ik luister ademloos

haal hem aan

zeg hem dat nu

hij eerlijk is over

wat hij deed

wat zijn reden was

ik vind dat hij ook

de gevolgen moet dragen

van zijn daden

maar dat ik hem waardeer

omdat hij zo

eerlijk tegen mij is


mijn oma

mijn zoon

van 4 zit te spelen in de tuin

met wat vriendjes

die hij kent

dan ineens roept hij

opa waar is oma

ik wil dat ze ook

in onze tent komt

mijn vader zegt meteen

maar jochie toch

dat kan oma niet meer

dat lukt haar niet

waarop hij het meteen voordoet

hoe het moet

dan haalt hij mijn moeder

die nogal gezet

wat onhandig kijkt

hij vraagt haar

of ze in de tent wil die

hij heeft gebouwd

ze zegt meteen dat

ze dat niet kan

maar hij zegt meteen

dat ze het zo moet doen

en kruipt de tent in

met zijn hoofd vooruit

waarop vanuit de tent klinkt

iedereen aan de kant

mijn oma komt

mijn moeder

is eigenlijk niets te gek

gaat op haar knieen zitten

buigt voorover en kruipt in de tent

met de zweet druppels op

haar voorhoofd

mijn zoon kijkt en zegt tegen zijn

vriendjes nu weg gaan

want mijn oma en ik

moeten even alleen praten

waarop

als ze weg zijn zegt

zie je nou wel

dat jij alle kan


als we het verleden laten rusten

mijn liefste en beste vriend

ontmoet na jaren

zijn vader

die dingen deed

met hem

die niet na te vertellen zijn

hij is wat onzeker

is wat bang

voor de confrontatie

maar durft het toch aan

hij is gespannen

als hij hem weer ziet

maar gaat het aan

spreekt over het gevoel

van zijn verleden

wat hij hem heeft

aan gedaan

zijn vader knikt

begrijpt wat er is gebeurt

dat hij niet beter wist

omdat vanuit het geloof

dat hij beleefde

dit normaal is

dan valt het stil

mijn beste vriend

slikt zijn woede in

zegt alleen maar

dat het verleden

nog niet rusten kan

omdat hij dat

nog niet wil


ik ga er maar even voor zitten

ik ga er maar even voor zitten

om te luisteren naar de verhalen

die ik hoor

ik luister en absorbeer

zoals het is

ik ga er maar even voor zitten

omdat ik een verhaal hoor

over een kind

dat mij zo

droevig stemt


een veeg uit de pan

ze belde met de vraag

wat ze moest

nu haar zoontje

niet wilde drinken

en al de hele dag

lag te huilen

kreeg ze te horen

dat ze het niet goed deed

dat haar zoon

borstvoeding moest hebben

maar dat ging niet

dus ze gaf hem de fles

gevuld met moedermelk

dat was helemaal fout

gelukkig was ze ad rem

even liet ze het op

zich in werken

en belde toen terug

gaf de verpleegkundige een veeg uit de pan

die we in Keulen konden horen

en ik ben zo trots op haar

dat ze dat deed

om zo gewoon

even duidelijk te maken

dat ze heel goed doorheeft

wat ze weet


zorgelijk

heel zorgelijk

vind ik deze ontwikkeling

een kind zit in nood

de instanties strijden

om tijd

wachtlijsten

werkelijk te lang

niet te bepalen wat

er gebeuren moet

ze hebben net een intake gehad

maar door de lange molen

duurt het nog

6 maand voor dat

er hulp kan worden geboden

intussen raakt het kind

steeds verder verstrikt

in zijn netten van onvermogen

langzaam drijft het kind

weer weg van de werkelijkheid

zijn enige houvast

wat er was

gaf geen gehoor

het kind verdwijnt

in de anonimiteit

verdwijnt uit zicht

totdat op een dag

men hem terug vind

ergens aan de kant van de weg

omdat men weer eens

te lang met

hulp bieden

heeft gewacht


het brak mijn hart

het kleine meisje

dat verloren

in het leven stond

dat eenzaam rondkeek

opzoek naar liefde

maar het nergens vond

haar bruine ogen

die me aankeken

met die ene vraag

of ik voor haar

er wilde zijn

haar armpjes gestrekt

om mij te omhelzen

zonder te praten

de taal die ik niet

verstond

ik keek haar aan

het brak mijn hart

wist dat ik ook voor haar

niet een ander leven

kon geven

dan het leven

dat ze in haar

land had


en niemand ziet het

Mijn zoon

Heeft eindelijk verteld

Dat hij ook van mannen houd

Dat is zo iets

Wat wij als zijn vaders

Al wisten en zagen

Maar nooit met hem hebben

Besproken om hem zo zijn

Eigen keuzes te laten maken

Hij verteld ons

Met verbazing dat

Niemand het aan hem ziet

En dat de wereld niet ineens

Anders tegen hem aankijkt

Dat ze hem nog steeds zien

Zoals hij is

Plotseling besef ik me dat ik

Dat herken

Er veranderde iets in mij

Maar niet voor de wereld

Om me heen

Omdat ze mij al zo zagen

Zonder dat ik het zelf zag


zij zijn de kampioenen

indrukwekkend

de avond dat mijn zoon

zijn diploma mag halen

na jaren keihard werken

is het dan zover

mag hij eindelijk dat

papiertje halen

in zijn netste kleren

gaat hij alvast vooruit

wij als trotse vaders

keurig in het pak

vertrekken een

uurtje later

omdat we dan pas komen mogen

in de zaal

prachtig aan gekleed

maar geen kinderen te bekennen

alleen maar ouders

die ook vreemd kijken

naar waar hun kind kan zijn

dan ineens

klinkt de muziek

het nummer van Queen

We are the champions

Weerklinkt

Onze zoon

Loopt voorop

Terwijl hij

Trots naar ons kijkt

Ons een knipoog geeft

Ik pak de hand vast

Van mijn trouwe maat

De tranen lopen over mijn wangen

Kippenvel tot op mijn ziel

Hij is de kampioen

Voor mij

Voor altijd


net een pot augurken

(het zoet zure leven)

zoet was het

in het begin

de feestvreugde

was enorm

iedereen zou er zijn

ook mijn zure schoonzus

die een tijdje

uit beeld verdwenen was

wegens wat

onduidelijke

onenigheid

op het moment

van aankomst

bleek ze er niet

bij te zijn

was ze

toch niet in staat

om mee te komen

wilde ze er dus niet bij zijn

mijn moeder helemaal

over de zeik

vloekte een keer

zei woorden

die ze nog nooit had gezegd

en vatte vlam

het toch maar

met elkaar

geprobeerd

het leuk te hebben

vooral leuk te zijn

achteraf

was het goed dat ze

er niet bij was

het leven was net een pot augurken

eerst zoet

toen heel zuur

en ineens

zoeter dan zoet


hou maar zegt hij dan

mijn broertje

kan zo slecht

nee zeggen

dat is juist zijn

probleem

hij weet het

inmiddels

handig te omzeilen

door te zeggen

hou jij het maar

ik hoef het niet

zodat hij

niemand hoeft

te kwetsen

door nee te zeggen

hij laat het jou houden

dan is hij

weer eens extra lief


picknicken in de gang

mijn ouders

zitten nog

niets vermoedend

op de bank

terwijl

hun klein kinderen

heel zachtjes van alles

aan het doen zijn

in de gang

ineens

worden ze gevraag

of ze even kunnen komen

kijken in de gang

terwijl ze

beiden in de zeventig

moeizaam opstaan

lopen ze mee

blijken de kinderen

een complete picknick

op kinderformaat

te hebben gemaakt

mijn ouders

niets is hun te dol

voor de kinderen

zakken door hun knieën

gaan zitten in de gang

op de grond

eten nep eten

drinken nep water

praten honderduit

met hun kleinkinderen

over van alles

die zitten te stralen

omdat ze dat niet

van opa en oma

hadden gedacht


aap

midden in

zijn diepste slaap

ons joch

van net twee jaar

in de nacht

terwijl wij nog

voor de tent

zitten te praten

over van alles en nog wat

zegt hij ineens

aap

zomaar zonder aanleiding

zonder reden

in zijn slaap

wij kijken elkaar aan

lachen samen

om dat kleine schaap


gek maar het lucht echt op

woedend ben ik

zit helemaal klem

kom er niet uit

sta te stampen

sta te vloeken

in mezelf

dat ik weer

de pineut ben

kan het niet begrijpen

snap er niets meer van

ineens roep ik

keihard

aap

zoals mijn kleine man

het gekke is

ineens is alles rustig

is alles weer goed

het lucht enorm op

dat woord

raad het iedereen aan

die het leven

soms iets teveel word


bewegende lichtjes in de nacht

het grote veld

heel stil

heel klein

ergens zomaar

ineens

wat licht

van bandjes die ze droegen

dan geluid

geroffel

in de nacht

ineens een vuur van licht

mijn pupillen

die met een voorstelling komen

waar ik

met hun

vreselijk trots

op ben


met zijn mond vol chocolade

mijn kleine jongen

staat daar

met zijn mond

vol gepakt

zonder te vragen

chocolade

ik kijk hem aan

vraag hem

of hij aan de chocolade

heeft gezeten

waarop hij

het ontkent

begint over vertrouwen

dat ik in hem moet hebben

dat hij niet liegt

ik kijk hem aan

zeg dat ik hem vertrouw

omdat ik hem

vertrouwen wil

alleen de waarheid

zit over zijn

hele gezicht

uitgesmeerd

Hits: 85