paraplu3
maak mijn hart heel
de barsten in mijn hart
van verloren liefdes
in het verleden en heden
braken langzaam mijn
liefde af
totdat hij in mijn leven kwam
die mijn hart even aanraakt
naar me kijkt
begint te metselen met zijn liefde
totdat mijn hart
ineens zonder barsten
blijkt te zijn
waar iedereen welkom was
het hekwerk
dat mijn liefde
voor jou tegen hield
bleek voor een ieder
die maar iets te vriendelijk was
ineens open te gaan
terwijl ik stond te kijken
begon jij een koude oorlog
om zo langzaam van
mij los te weken
om zo weer een ander
te raken om deze ook buiten
het hek van jouw hart
te laten staan
als ik mezelf weer ontmoet
gekeken in de spiegel
van het verleden
zie ik de keuzes die ik heb gemaakt
mezelf afvragend
of ik deze keuzes altijd zou
hebben gemaakt
om te ontdekken
dat alle gevolgen van deze keuzes
mij tot wie ik nu ben hebben gemaakt
waarin ik in het leven
mezelf oprecht
in de ogen kan kijken
omdat ik weet
wie ik nu ben
speler van het spel
ergens in het leven
zit de speler van het spel
met al zijn kaarten
als troeven uit te delen
hij kijkt hoe hij
elk spel kan verbreken
zodat er nergens
winnaars zijn
om mijn tranen te verbergen
niet omdat de zon schijnt
verberg ik mijn ogen
tegen het felle licht
ik wil niet dat
men mijn tranen ziet
die ik huil omdat ik jou verlies
de laatste dagen samen
waren intens goed
zoals ze altijd zijn
ik verberg mijn tranen
omdat ik het verdriet om jouw gaan
voor mezelf wil houden
deze tranen zijn van mij
stille waters met hun geheimen
zachte momenten
van dobberen in mijn hart
van verlangen
waar mijn geheimen
zich langzaam onthullen
aan het daglicht
waar ik dromen durf
over jou en mij
waar ik even maar
weer in jouw armen ben
waar ik niet kan zijn
stille waters van liefde
die me weer even heel
dicht bij jou laten zijn
als bescherming
het doorzichtige metaal
dat ik langzaam
aan het afwikkelen ben
om zo dat binnen te laten
wat binnen komen moet
laat ik heel voorzichtig
zijn eigen pad gaan
laat ik het los
als mijn bescherming
laat ik mezelf zien
dat ik ook zonder
al die maskers van afstandelijkheid
mezelf tegen al die blikken
beschermen kan
zoveel om te weten
te veel om te onthouden
zodat ik het maar niet meer lees
de woorden geschreven
over wat er zoal in het leven is
dat wat gebeurt in de tijd
ik kijk naar de stapels
achtergelaten woorden
gevangen in een kast
die veranderen in stapels letters
waar niemand om vroeg
die men voor altijd vergeten zal
omdat je al niet meer bent
contacten over afstand en tijd
wat wij altijd hadden
zonder samen te zijn
tot het moment
dat ik tegen je zei
dat ik je miste
dat je niet meer bij mij was
dat het lijntje was verbroken
wat jij niet begreep
tot je vertelde dat je
ineens verliefd op iemand
bleek te zijn
zolang de clown maar lacht
vertragende nachten
van mijn gevoelens
die draaien om dat wat
is verdwenen in
de vroege avond van het geluk
staar ik naar mijn masker
van de lach
dat op mijn gezicht
geschreven staat
waarbij ik denk
ouwe gek
had je nou echt gedacht
dat hij voor jou zou gaan
om wie jij bent
terwijl je zoveel
ouder bent
Hits: 65