paraplu4

omdat de muziek rust

mijn hart

zwaar van de dagen van verlies

zoeken naar het ritme

waarin ik terug kom

in het leven dat ik ken

verdwaald in deze

machteloosheid van het hart

is de muziek gaan rusten

mis ik het ritme

van het leven om te dansen

door de dagen van het leven

waarin ik altijd zo

intens gelukkig ben

vallen als oplossing

loslaten van het verlangen

wat niet meer vast te houden is

vasthouden wat niet meer

los te laten is

maakt het gevecht

op het randje van de afgrond

ineens een ander gevecht

door tegen jezelf te zeggen

dat je beter nu zelf

je gemaakte ik los kunt laten

om zo losgeslagen

een andere weg in te slaan

klimmen over onmogelijke obstakels

struinen door de harten

van het verleden

vast gesnoerd in het verlangen

van wat was

zie ik de gladde obstakels

die mij in dit huidige leven

zo tegenhouden om volledig

voor jou en mij te gaan

om te zeggen tegen jou

dat ik gewoon

met jou verder wil

in het leven tot aan

de dat de dood ons scheidt

rusten in de nadagen

rennen door de uren

van de dagen

dat de tijd zijn

ritme verstoorde

waarin de stormen

in orkanen veranderden

waarin liefdes als schepen

op een woeste zee

schipbreuk leden

rusten in de nadagen

van het leven

waarin ik met een

glimlach terug kijk

op het leven

dat zo zijn eigen gang ging

zoekend in de mist

verloren kijkt hij naar mij

mijn vader

die zijn grip op de wereld

aan het verliezen is

hij vraagt me om hem altijd

weer uit de mist te halen

omdat hij niet wil dat

zijn werkelijkheid van vandaag

in de mist verdwijnt

ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan

omdat ik weet

dat ik hem niet uit

deze mist

halen kan

waar jij bent

op de tast

zoeken naar de uitgang

uit deze mist

die mij al dagen lang

vangt

waarin ik mezelf verloren ben

waar ik mezelf niet vinden kan

zoeken naar daar waar

jij op mij staat te wachten

waar ik zo  naar verlang

wetende dat jij

daar niet meer zult zijn

passie van verlies

de liefde die er altijd was

die er altijd is

verdween in het tijdelijk

verlies van het loslaten

na de tijd van voor elkaar

te zijn gegaan

de tijd tikte net te hard

we verloren elkaar

omdat het wachten

op elkaar niet meer

langer bevredigend genoeg was

net even anders

onopvallend

anders zijn

net even dat kleine verschil

dat je maakt

tot wie je bent

tot wie je wilt zijn

daar durven staan

waar niemand staat

omdat jij juist hebt gekozen

om anders in de wereld

in het leven

te gaan staan

gaan met tranen in mijn ogen

afscheid nemen

van hem die mij zo dierbaar is

keuzes maken

waar ik heen wil gaan

kijken naar de straten

die allemaal

niet de juiste kant op gaan

door ze te kiezen

ga ik alleen

maar steeds verder

bij hem vandaan

droge vlakte van mijn hart

op de droge

leeg vlakte van mijn hart

waar de stroom

van liefde mij niet meer

raken kan

laat jij heel langzaam

een heel klein stukje

liefde ontstaan

waar ik ineens in besef

dat jij en ik

samen zullen gaan