parijs1

gevangen glas

open van mijn ogen

stil staren naar de ramen

die verder zijn dan ik 

ze zien inmiddels het licht

teder raak ik  nog

even jouw ogen aan 

voordat je ze zal openen

even maar kus ik je op je mond

met de wetenschap dat ik ook vandaag

weer weg zal gaan

om bij je terug te komen

omdat onze liefde gevangen is

in breekbaar glas

omdat ik iets van jou bij me wilde houden

te lang jou niet gezien

niet gesproken

niet aangeraakt

te lang het verlangen gevangen gehouden

in dat ene ding dat jij ooit vergat

mee terug te nemen 

als ik het je na jaren terug geef

ben je boos omdat ik het nu pas geef

ik zeg alleen maar dat ik het je

niet eerder terug kon geven 

omdat ik dan niets meer had

dat ik nog vast kon houden

omdat ik je soms

zo vreselijk mis

tranen van verlies

de tranen die stromen

over mijn lichaam

dat niet lijkt te beseffen

dat het niet meer over gaat

verloren ga ik ten onder

aan mijn verdriet

omdat ik besef

ik kan niet zonder jou verder in het heden

gevangen in het verleden

stroomt het water over mij heen

om mij los te weken

van de pijn

van het verlies

van jou

zo sereen

zomaar ergens

in het niemandsland

van het leven

stond ze daar

in al haar pracht en praal 

haar eenvoud gevangen 

in geen enkel gebaar

ik keek haar aan

vond haar zoveel mooier

dan alles mensen om haar heen

omdat ze simpel 

zo sereen

om zich heen keek

restanten van onze liefde

de afwas van onze liefde

moet nog worden gedaan

dan alles opruimen

schoon wegzetten

en zeggen dat was het dan

nog even kijk ik  naar de restanten

van ons samen zijn

omdat het tussen ons

niet verder dan dit

kan gaan

volle harten

het slotje is opgehangen als getuigenis

van onze liefde samen

het sleuteltje is verdwenen

in de kolkende  water van de rivier

nu staan we samen 

wat vreemd naar elkaar te kijken

ineens blijken we een stel te zijn

voor altijd verbonden

door een stukje ijzer aan een hek

Hits: 62