parijs1
gevangen glas
open van mijn ogen
stil staren naar de ramen
die verder zijn dan ik
ze zien inmiddels het licht
teder raak ik nog
even jouw ogen aan
voordat je ze zal openen
even maar kus ik je op je mond
met de wetenschap dat ik ook vandaag
weer weg zal gaan
om bij je terug te komen
omdat onze liefde gevangen is
in breekbaar glas
omdat ik iets van jou bij me wilde houden
te lang jou niet gezien
niet gesproken
niet aangeraakt
te lang het verlangen gevangen gehouden
in dat ene ding dat jij ooit vergat
mee terug te nemen
als ik het je na jaren terug geef
ben je boos omdat ik het nu pas geef
ik zeg alleen maar dat ik het je
niet eerder terug kon geven
omdat ik dan niets meer had
dat ik nog vast kon houden
omdat ik je soms
zo vreselijk mis
tranen van verlies
de tranen die stromen
over mijn lichaam
dat niet lijkt te beseffen
dat het niet meer over gaat
verloren ga ik ten onder
aan mijn verdriet
omdat ik besef
ik kan niet zonder jou verder in het heden
gevangen in het verleden
stroomt het water over mij heen
om mij los te weken
van de pijn
van het verlies
van jou
zo sereen
zomaar ergens
in het niemandsland
van het leven
stond ze daar
in al haar pracht en praal
haar eenvoud gevangen
in geen enkel gebaar
ik keek haar aan
vond haar zoveel mooier
dan alles mensen om haar heen
omdat ze simpel
zo sereen
om zich heen keek
restanten van onze liefde
de afwas van onze liefde
moet nog worden gedaan
dan alles opruimen
schoon wegzetten
en zeggen dat was het dan
nog even kijk ik naar de restanten
van ons samen zijn
omdat het tussen ons
niet verder dan dit
kan gaan
volle harten
het slotje is opgehangen als getuigenis
van onze liefde samen
het sleuteltje is verdwenen
in de kolkende water van de rivier
nu staan we samen
wat vreemd naar elkaar te kijken
ineens blijken we een stel te zijn
voor altijd verbonden
door een stukje ijzer aan een hek
Hits: 69