parijs2
late avond
dwalen door de avond
even maar kijken
naar de maan
die zijn licht volop laat schijnen
even aanraken dat gevoel van mij
de vrede in mij
die zo eenvoudig
door de duif neergezet
heel eenvoudig dwalen
door de avond
met het gevoel
dat ik niets meer mis
hij wel
k zie hem staan
zomaar ergens verborgen
dromen over de nacht
in zijn hand zijn sigaret
in de ander zijn telefoon
terwijl de wereld langs hem gaat
zit hij gevangen in zijn eigen wereld
waar van alles aan de hand is
waarvan wij niet weten
wat er speelt
laat mijn ogen niet huilen
afscheid
nat te kort samen zijn
afscheid met woorden
het was goed
meer dan dit kan het niet zijn
nog eenmaal in je armen
nog eenmaal je lippen aanraken
nog eenmaal in je ogen kijken
dan omdraaien
dan gaan met de tranen
die maar niet willen komen
omdat ik ergens voel
dat wij voor altijd
met elkaar verbonden zijn
net even verder dan
afstand en tijd zijn wij bij elkaar
waar de hemel
begint
je hebt nog lang niet alles van mij gezien
toon jij besloot dat onze liefde niet meer
dat was wat jij vond dat het moest zijn
jij mij buiten de deur zette van ons thuis
met een enveloppe die ik pas mocht openen
als ik terug was in mijn huis
liet ik nog geen tranen
ik begreep de reden van dit alles nog niet
pas toen ik thuis was
de brief begon te lezen met de vijftig redenen waarom
ik niet voldeed aan wie jij wilde dat ik zou zijn
bedacht ik me alleen nog maar
met de verse tranen van een verloren heden
dat je nog lang niet alles van mij hebt gezien
dat je nog vreemd zal opkijken
als je gaat ontdekken
dat ik verder ben gegaan dan waar jij ooit gekomen bent
al valt de hemel
schuilend in jouw liefde
die mij op elke manier
laat voelen dat ik er mag zijn
die mij vleugels geeft
als de dag wat minder lacht
ik kijk in jou ogen die stralen
ik weet het meteen het is goed
dat al valt de hemel
ik overleef elke tegenslag
gewoon omdat ik altijd in jouw armen
schuilen mag
huilend op de boomstronk
ze liep verloren
te dwalen door het bos
zoekend naar de plek
waar ze het liefste is
de plek waar de as ligt
van haar overleden man
nu zit ze daar
dikke tranen stromen over haar wangen
omdat ze hem ineens zo
intens mist
je zei dat je zou blijven
zomaar ineens kwamen de tranen van het onvermogen
het gevoel van het verlies
dat onomkeerbaar is
het gevoel dat verdwijnt
het gevoel wat ineens niet meer kan zijn
ineens weet je het allebei
dat het niet langer gaat
het verschil van leven
van leeftijd is onoverbrugbaar
het is goed dat het gaat
dat je het kan laten gaan
ondanks dat we elkaar beloofden
voor altijd bij elkaar te blijven
is het goed om het afscheid niet te rekken
maar beiden onze eigen wegen weer te vervolgen
op weg naar die ander die dan weer
even bij je blijven zal
Hits: 68