pelgrimspad10
ik ben nog niet compleet
smekende ogen
die naar mij kijken
om de liefde die ik niet kan geven
de woorden dat ik niet verder ga
dat ik nu niet in staat ben
om met hem verder te gaan
omdat ik ontdek dat ik nog niet
genoeg van mezelf hou
nog niet een heel persoon ben
om van hem te kunnen houden
zoals houden van
voor mij hoort te zijn
uit het verleden
stem
uit het verleden
die ineens
zomaar er is
de woorden van gemis
van niet meer zonder mij
verder te willen
raken me zo diep
dat ik zeg
kom maar langs
laten we maar zien
wat er nog over is
van wat ooit tussen ons was
wie liet het tranen beginnen
late avond
staat hij voor de deur
die ik lang geleden
heb verlaten
omdat hij iemand anders
had gevonden
die hij liever vond
dan mij
ik kijk hem aan
als hij vraagt of hij terug mag komen
omdat de liefde niet was wat het zou moeten zijn
waarop ik zeg jij was het
die me liet huilen
toen je wegging bij mij
mijn liefde is verdwenen
nu er niets meer is
om naar te verlangen
nu mij niets meer kan raken
wat me ooit heeft geraakt
de gewenning is om bij
elkaar te zijn
zonder de liefde te voelen
die er zou moeten zijn
laat ik langzaam
heel voorzichtig jou los
om te gaan naar een nieuwe liefde
die hopelijk voor jou
ook nog ergens zal zijn
bladzijde 15
samen zitten we
op een bank in de kerk
waar een dienst is waarbij
we mogen zingen
iets dat ze geweldig vind
ik geef haar het boekje
waar de bladzijde al voor haar ligt
zeg tegen haar
op bladzijde 15 staat het lied
kijk daar staat het
waarop ze me wazig aankijkt
met haar wereld van de mist
in haar ogen
in het boekje begint te bladeren
waarop ze steeds bladzijde 15 zegt
als je alles bent
kijken in de ogen
van jou die me laten weten
dat ik het ben voor jou
dat ik alles ben
wat jij je maar wensen kan
het besef dat het voor mij
niet zo blijkt te zijn
dat ik met jou even gelukkig was
terwijl ik begreep
dat ik voor jou
niet jou alles
wil zijn
het ging langzaam naar zijn einde
langzaam
verdween de liefde
tussen jou en mij
we begrepen het pas
toen het te laat was
we waren bezig
met zoveel dingen
die we niet herkenden
waarvan we niet wisten
dat we niet meer elkaar begrepen
totdat we beseften
dat het over was
wat we hadden
langzaam was verdwenen
in de tijd
zwarte bladzijde uit haar leven
de keus maakte ze in haar hoofd
dat ze niet langer
alleen wilde wonen
in het grote huis waar ze woonde
ze koos voor een kamer
in een verzorgingshuis
omdat ze nu de keus had
waar ze terecht zou komen
na de grote verhuizing
was ze op haar kamer
het bezoek was vertrokken
was ze alleen met
tranen in haar ogen
met de grote vraag
waarom heb ik deze keus gemaakt
de wind weet het antwoord ook niet
het is stil
in mijn hoofd
de wind is gaan liggen
omdat het antwoord
op al mijn vragen
niet te vinden is
ik ben verdwaald
tussen zoveel vragen
dat de wind de antwoorden
voorgoed
laat wegwaaien
nu het niet meer gaat
ze heeft tranen in haar ogen
ze weet wat er aan de hand is
ze begrijpt dat ze niet meer
alleen wonen kan
dat ze naar een afdeling moet
waar ze niet meer vrij naar buiten kan
omdat ze verdwaald in haar mistige gedachten
verdwaald over straat loopt
zodat ze niet meer weet
waar ze is
ze kijkt mij aan met de vraag
of ik haar helpen kan
als symbool van onze liefde
na het eindeloze gevecht
tegen het onrecht
tegen het gevoel
van het niet meer kunnen
het vertrouwen dat verdwenen is
in de tijd van de onmacht van het gevecht
om samen te overleven
om samen te zijn
ligt daar de roos
van onze rozenstruik
te rusten op de bank
waarop we samen zitten
in het besef
dat de liefde dit keer
niet overwinnen kan
het enige wat komt
er zijn zoveel woorden
die gesproken zijn
zonder dat we beseffen
wat ze zeggen over ons
ze verraden de stilte
van de tijd
waarin we niets meer kunnen zeggen
waarin de stilte ontstaat
waar we niets meer kunnen
dan alleen maar zijn
het enige wat nog komt
is de stilte van de pijn
die ons beiden
sprakeloos laten zijn
het stille water van de verleiding
de stilte die
langzaam mijn leven binnen komt
nadat de dood mijn lief
heeft opgehaald
zonder dat ik afscheid kon nemen
van hem die ik zo lief had
maakt dat mijn hart steeds vaker
een slag overslaat
als ik denk dat ik zijn geur even ruik
zijn stem hoor
als ik maar even
ergens alleen bij
het water ben
hoog boven alles
heel hoog boven alles
kijk ik naar de stilte
van de dagen
die aan mij voorbij gaan
hoor ik de mensen praten
in het geruis van de wind
die de bladeren hun muziek
laat maken
in de stilte van de avond
waar ik nog steeds
op jouw thuiskomst wacht
en dan ga ik maar naar bed
thuiskomen na een leuke avond
zit je op de bank
met drank doorlopen ogen
naar me te kijken
zeg je dat je het leven
niet meer leuk vind
dat je er niks meer mee kan
ik kijk naar je krokodillen tranen
denk alleen maar
ik ga naar bed
hier heb ik niets te zoeken
zolang jij niet nuchter bent
nu jouw armen mij niet meer aanraken
zwijgzame avonden
in de dagen dat we
bij elkaar zijn
afstandelijke naar elkaar kijken
zonder iets te zeggen
de kus als begroeting
is een ritueel zonder
dat ik het nog voel
jouw armen die me niet meer omarmen
die me alleen maar
laten voelen dat
ik voor jou niet meer
genoeg blijk te zijn
als woorden zwijgen
als woorden zwijgen
ze geen geluid meer maken
als er niet meer
geluisterd word
naar de woorden
die niet meer warden gezegd
is de stilte zo stil
dat je niet meer weet
wat je zeggen moet
om de stilte te doorbreken
om weer in contact
met elkaar te zijn
als de liefde langzaam dichterbij komt
zachte geluiden in de hal
waar ik jouw voetstappen hoor
de zachte adem
van de liefde die
langzaam de slaapkamer binnenkomt
stille gedachten over elkaar
om bij elkaar te zijn
in de liefde
die er altijd is
als wij weer even
samen zijn
Hits: 15