pelgrimspad12
voorgoed voorbij
het zijn geen woorden meer
die nog raken
zelfs een aanraking
voelt als een aanval
omdat de tederheid
niet meer voelbaar is
het is enkel overleven
in de vrieskou
aan het einde van de liefde
totdat iemand
weg gaat
om de ander en zichzelf
vrij te laten uit wat
niet mocht zijn
gevangen in jouw liefde
geen woorden te zeggen
geen liefde meer te voelen
alleen de tijd
die jij en ik
totaal verloren zijn
in onze liefde
die we voelen voor elkaar
niets kan ons meer raken
het is gewoon jou en mij
die samen zijn voor altijd
terug in je armen van tederheid
als een gevallen blad
in de herfst
sta ik voor jou
met mijn ogen vol tranen
kijk je aan met de vraag
of ik weer in je
armen van tederheid mag liggen
voor een tijdje
omdat de wereld
voor mij niet meer
zo mooi blijkt te zijn
nu jij niet meer bij mij bent
iedere moment als ik je mis
soms loop ik
te zingen door het leven
waarin elk lied
dat ik zing
gaat over jou die ik mis
zoek ik naar je hart
dat voor mij kloppen zal
terwijl ik hem niet meer
voelen kan
in de stilte die soms ontstaat
als ik niet meer zingen kan
als de stilte de stilte doorbreekt
in de late avond
het geluid van de stilte
die doorbroken door
een telefoon die afgaat
waar aan de andere kant
de stilte ontstaat
waar ik je snikken hoor
omdat je mij niet meer kan bereiken
door de stilte
die jij en ik
hebben laten ontstaan
omdat we niet meer konden praten
over onze liefde die langzaam
over gaat
het breekt ons in tweeën
het is de trage tijd
van nu
waarin ik mezelf
niet terug vinden kan
de woorden die we niet meer spreken
maar schreeuwen naar elkaar
omdat we soms zijn verdwenen
in de tijd
omdat we ons niet meer
kunnen vinden
in wat we waren
waardoor we in twee aparte mensen veranderen
die niet meer samen
kunnen zijn
zachte kussen in de avond
soms verlang in naar jou
dat je weer in mijn leven bent
zomaar even in de late avond
samen op de bank
liggen in elkaars armen
met af en toe zachte kussen
in de magische momenten
tussen jou en mij
gewoon weer even
samen in de avond
even samen zijn
soms roep ik je naam in de nacht
te lang
mijn gevoel ontkent
vergeten
dat ik ben
wat ik blijk te zijn
zonder dat jij nog onderdeel
van mijn leven bent
roep ik soms zomaar
midden in de nacht
jouw naam
zeg ik zomaar dat ik je mis
dat ik weer bij je wil zijn
al zou het weer zo zijn
al zouden de woorden
niet meer worden gesproken
zou er niets meer worden gezegd
zijn de stiltes
zo stil dat ik me afvraag
waar die spanning vandaan komt
die er nooit was
vraag ik jou om weer te zijn
zoals je was
zodat we weer samen
met elkaar samen zijn
stil rusten in jouw liefde
nu de zomer mijn herfst
wil betreden
ben ik moe gestreden
naar de liefde die niet komen gaat
ben ik stil in de woorden
van de nacht
zeg ik niets over de liefde
die er nog niet was
de herfst nadert langzaam zijn einde
rust ik in de late avond zon
om te rusten in jouw liefde
die mijn hart
eindelijk hervond
als ik het besef
de roes verdwijnt langzaam
steeds vaker besef ik
dat je echt niet meer terug komt
soms zeg ik nog wel eens
het heeft nu lang genoeg geduurd
nu mag je wel thuis komen
terwijl ik dan weer ineens besef
dat je nooit meer thuis komen zal
omdat je niet meer
bij ons bent
de trap naar waar dan ook
verdwenen in de nacht
waar ik op het punt sta
om keuzes te maken
over wat ik wil
hoe ik het verder wil laten zijn
besef ik ineens
dat ik op elke kruispunt waar ik kom
een trap ontmoet
die me uitdaagt
steeds een hoger level te bereiken
in mijn leven
zodat ik ooit daar ben
waar ik echt moet zijn
wandelen in de schaduw van de tijd
de snelheid is wat verdwenen
uit ons leven
we doen het wat
rustigere aan
kijken naar de dagen
de uren die waren
die niet meer zijn
raken soms verstrikt
in de chaos van onze gedachten
die al wandelend
op orde worden gebracht
voor een andere tijd
Hits: 14