pelgrimspad2

als de mist niet meer verdwijnt

in haar stoel

die voor het raam staat

zit ze naar buiten te staren

voor haar raam

is een speeltuin

waar kinderen spelen

dan zegt ze zomaar ineens

dat ik er heen moet gaan

omdat hun zoon

van de glijbaan is gevallen

ik kijk haar aan

besef dat ze mij voor

mijn vader aanziet

wat me nog meer dan ooit raakt

in de vrijheid van jou en mij

in ons samenzijn

geven we elkaar de vrijheid

om te genieten van

ons alleen kunnen zijn

al blijkt dat de vrijheid

die we hebben

ineens meer

zich te vertalen

in het steeds meer

samen willen zijn

waarom nu

net nu

ik mijn leven op orde heb

me gelukkig voel

in het alleen zijn in het leven

me prima vermaak

kom jij ineens

zomaar in mijn leven

ben je er zomaar ineens bij

ineens zeg je dat je

mij wilt in je leven

terwijl ik alleen maar denk

ga weg

ik ben veel te bang

om met iemand samen te zijn

het raakt me niet meer

nadat ik had verteld

dat ik na een hele lange strijd

weg wilde gaan

dat ik niet meer samen

met jou het leven wilde delen

bleef het ijselijk stil

je begon met te negeren

de kou die ineens ontstond

in de ruimte waar we samen waren

raakte me niet meer

omdat ik wist

dat ik na alles wat ik al had doorstaan

dit eigenlijk me niets meer deed

raakt het me nog

lang niet gezien

niet weten

waar je bent

totdat ik je zomaar zie

ergens op straat

waar je loopt

verstopt in je jas

mijn gevoel waarschuwt me

dat jij er bent

ik kijk naar je

besef dat mijn gevoel

nog altijd naar de liefde

van jou verlangt

volg mijn hart

 het is stil

in de tuin van mijn hart

waar mijn hart zachtjes klopt

in de hoop dat jij er  bent

dat je zomaar verschijnt

ineens dat het zeker is

dat je bij mij past

in de chaos van de tijd

raak ik soms de hoop

op dat je ooit komen zal

zomaar kwijt

het was onze laatste handdruk

laatste minuten

nog even bij elkaar zijn

elkaar aankijken

in de tijd van wat er nog is

de stilte die de leegte

zal vullen

de woorden die niet meer worden gezegd

het laten gaan met een laatste handdruk

dat de laatste lichamelijk contact

zal zijn

nu de tijd langzaam sterft

verdrongen zijn de uren

de minuten

de seconden

die er ooit waren

er is alleen maar stilte

in de serene laatste minuten

van het leven

de zachte geluiden

van de machines die nog even aan zullen staan

totdat we besluiten om te stoppen

om je naar de veiligheid

waar geen pijn meer is

te laten gaan

terwijl ik geduldig wacht

de dagen

gaan langzaam hun gang

de uren tikken weg

in de oneindigheid

van wat de tijd omvat

sta ik geduldig te wachten

totdat jij er weer bent

totdat

jij kan zeggen

dat je bij mij kan zijn

de tijd vervaagd

langzaam verdwijnt

bijna alle waardigheid

als ik bij haar ben

ze weet niet meer wie ik ben

terwijl ze met haar op speelt

kam ik haar haren

geef haar zachtjes

een zoen op haar wang

ze giechelt

alsof ze een klein kind is

mijn moeder die niet beseft

dat ik haar zoon ben

niet alles verliezen

even niet meer vechten

tegen alle onrecht die er is

niet meer in opstand schieten

nu het ineens anders is

wachten totdat

de strijd is gestreden

totdat alles voorbij is

totdat er geen winnaars

of verliezers zijn

maar dat we gewoon

bij onszelf zijn 

ijzige stilte

als een onweersbui die bijna losbreekt

als een bliksem schicht die nog niet flitst

is de ijzige stilte die jij laat zien

nadat ik had verteld dat ik jou zou verlaten

dat ik mijn eigen weg zal gaan

om zo weer vrij te zijn

om alleen de keuzes te maken

zonder overleg met elkaar

je werd stil

zat daar op de bank

voor je uit te staren

zonder dat je iets zei