pieterpad1a

het is er nog

dwalen door de straat

waar ik jaren heb gewoond

waar mijn hart verloren is

aan de liefde die

inmiddels verdwenen is

kijk ik naar het raam

waar ik altijd mijn was hing te drogen

zie ik ineens de haakjes nog hangen

waar mijn wasrek aanhing

besef ik dat er nog steeds

iets van mij in dit huis is gebleven

waar ik zo lang

 de bewoner was

de koelte van dit moment

zwoegen op het pad

dat het leven voor mij heeft bedacht

met blaren van het vele worstelen

in deze strijd

geef ik mezelf soms gewonnen

ga ik even zitten

in de koelte van dit moment

laat ik even mijn voeten

rusten om daarna

weer sterker op mijn eigen benen

te gaan staan

om zo het gekozen pad

in het leven weer

strijdvaardig op  te gaan

liefde dat altijd mag zijn

omarmen van de tijd

waarin de liefde

waarheid werd

waarin wij

zonder ons af te vragen

of het wel kon

naast elkaar zaten

elkaar met onze handen

aanraakten

met de liefde in onze ogen

zonder provocerend te zijn

gewoon laten zien

dat liefde

er altijd mag zijn

als ik ben gegaan

toen ik mijn pad koos

om te gaan zonder om te kijken

naar of jij nog kijken zou

voelde ik de angst

van het alleen zijn

in jouw blik

hoor ik nog de schreeuw

van wanhoop

omdat ik besloten had

dat ik niet langer

de vader van jou wilde zijn

dat ik zocht naar iemand

die gelijkwaardig

aan mij kan zijn

sjokken door de momenten

wandelen door de straten

van het verleden

met gemengde gevoelens kijken

naar de uren die voorbij zijn gegaan

de tijd waarin

vlagen van het verleden

in het heden ineens

zomaar weer opduiken

waar je dingen deed

die toen heel normaal waren

kijken naar wat was

maar nog steeds is

gevangen in de straten

van mijn herinneringen

langzaam alles verliezen

volledig in de knoei

met wat er in mijn leven gebeurde

om uiteindelijk de knoop

de knoop te laten

alles wat mij lief was

te laten gaan

om zo in het leven weer

opnieuw verder te gaan

op ander grond

waar ik ontdekte

dat alles verliezen

eigenlijk veel beter is

dan krampachtig vasthouden

aan wat er eigenlijk al  niet meer is

gedachten van liefde

gebroken scherven

van wat ooit liefde was

verlaten momenten

van een gevoel

waarin jij en ik

niet meer konden lijmen

van wat er in scherven lag

keken we elkaar aan

besloten de scherven

de scherven te laten

voor wat het was

om samen het pad

van de liefde

opnieuw op te gaan

thuis komen

onbekende wegen belopen

waar ik me afvraag

waarom ik hier ben

wat ik in het leven zoek

waar jij bent gebleven

waar ik al zolang mee verbonden ben

die door iets kleins

verdween voor altijd

totdat ik je tegenkom

op het pad van de berg

waar je staat te wachten

met de glimlach van voor altijd

zegt wat ben ik blij

dat jij nu ook

eindelijk thuis gekomen bent

bij mij

de restanten van wat was

puinhopen van wat ooit was

waar ik mezelf

verloren ben in de

strijd met de tijd

niet wetende waar ik

mezelf zou aantreffen

als ik het had doorstaan

zie ik de puinhopen

van wat ooit was

achter me ontstaan

vraag ik me af

wanneer die puinhopen

ooit ophouden te ontstaan