pieterpad1b

zodat ik hem kan koesteren

kijkend in de tijd

zie ik hem af en toe

ineens tevoorschijn komen

zie ik ineens

zijn stralende lach

omdat hij weer ontdekt

hoe het was

om kind te zijn

om niet gebukt onder

de zorgen van de dag

anders te kijken

dan koester ik hem

raak hem aan

mijn innerlijke kind

die altijd weer het licht

in mijn ogen

terug vind


omdat het geen plaats was

op zoveel bellen gedrukt

dit ik tegenkwam

in mijn leven in de hoop

dat ik daar thuis komen zou

totdat ik me realiseerde

dat het niet een plek is

waar ik moet aanbellen

maar dat het een persoon is

waar ik thuis komen

zal


langzaam vervalt het masker

als trage modder

in een rivier dat niet verder blijkt te gaan

gaat het masker verdwijnen

van een ieders gelaat

men hoeft niet meer

te zijn die men dacht dat te zijn

het verliest zijn kracht

de aftakeling begint

wat achteraf een bevrijding

blijkt te zijn

omdat je zonder het

opgelegde masker

meer mens blijkt te zijn


aarzelen bij de bel

terug bij de deur

van onze liefde

waar wij altijd elkaar

vonden in de stralende ogen

van weer bij elkaar te zijn

de vonkjes die we zagen

als we elkaar aanraakten

aarzel ik na al die jaren

om nog eens langs te gaan

sta ik bij de bellen van ons begin

besluit ik om het te laten wat het is

om mijn leven zonder jou

toch maar weer verder

te gaan zoals ik het nu

ben aan gegaan


als ik maar niet vergeten word

met haar ogen kijkt ze me aan

haar keus is gemaakt

ze zal gaan op haar eigen manier

ze vraagt me

om haar niet te vergeten

of ik wil zorgen

dat men haar niet vergeet

zodat haar leven

niet voor niets

is geweest


en dan komt de glimlach op mijn gezicht

terwijl ik sta te staren

naar daar waar jij

nu niet bent

alleen jouw lichaam

ligt hier opgesloten

onder een grote steen

alsof men bang is dat je

toch eruit gaat komen

zie ik ineens

een klein boompje ontstaan

waarbij ik denk

het lijkt wel of je stiekem

met een vinger toch een gaatje hebt gevonden

om  toch nog even te zwaaien

glimlach ik intens

omdat ik besef

dat dat inderdaad

jou kennende

wel eens echt waar

zou kunnen zijn


voor altijd missen

het symbool

van onze liefde

staat op de plek

waar jouw lichaam nu ligt

voel ik de tranen branden

als ik er even ben

zie ik dat langzaam

de tijd alles laat helen

door langzaam stukjes

los te weken

totdat er alleen nog

brokjes zijn

van verlangen om wat is geweest


toch laat ik het gaan

de stekelige opmerkingen

die je telkens maakt

over dat ik niet ben

wat je dacht  die ik zou zijn

raken me allang niet meer

ik kijk

pak mijn spullen

vertrek naar daar

waar ik gewoon

welkom ben

om wie ik

altijd zal zijn


haar heden is niet meer

als ik haar bel

om te vragen hoe het met haar gaat

zegt ze dat het goed gaat

dat ze graag naar huis wil

waar haar moeder

en haar zus zijn

haar heden verdwijnt in het verleden

waar haar zus en moeder nog leven

die al jaren geleden overleden zijn

verdrietig leg ik de hoorn op de haak

omdat ik besef

ooit komt de dag dat ze

ook mij niet meer herkennen zal


het rust nog even uit

het verlangen

naar jouw armen

laat ik soms even los

laat ik het gaan

omdat ik weet dat ik

even niet wil dat je

zo’n bezit van mij neemt

dat het nog te broos is

om het te laten zijn

laat ik het rusten

als het groen van de lente

op een veilige plaats

in de tijd

 

Hits: 43