Pieterpad2a

getekend verlangen

starende ogen

verlangen naar dat wat was

gevangen verleden

in de waan

van elke dag

in de gedachten

dat vroeger

alles beter was

gevangen in de ketens

van dat verlangen

naar wat was

verdwijnt het verlangen

naar het in het nu

te willen zijn

als ik even er niet ben

even soms

ben ik er even niet

ben ik even uit

staar ik in de verte

kijk ik naar dat wat niet is

waar niets is

kijk ik gewoon

daar waar mijn ogen dwalen

om te vangen

in het niets

de gedachten

aan de woorden

die er dan soms zomaar

zijn

spiegelingen van liefde

spiegelingen

van de tijd

in de liefde die ik kreeg

die jij mij gaf

ontdekken

dat het leven

zonder jou anders

maar niet slehter is

alleen anders

omdat ik jou

soms nog mis

de seizoenen van mijn levenspad

de tijd

van het pad

dat ik heb te gaan

spiegeld zich soms

zomaar in de beelden die ik zie

de hoogte punten

waarin ik in volle bloei sta

de momenten van droogte

waarin ik mezelf weer eens

verloren voelde

de seizoenen van mijn

levenspad

zie ik altijd overal

waar ik ga

als een baken van de tijd

schitterende scherven in de zon

de zon beschijnt de scherven

in mijn hart

van de liefde die brak

die in duizenden stukjes

uit elkaar spatte

wegens het niet meer

horen van wat werkelijk werd gezegd

de scherven die mijn hart

laten bloeden

laten ook de toekomst zien

die weerspiegeld is

in de scherven van de pijn

die in mijn tranen

geschreven staat

late middagzon raakt jou aan

inpakken van het verleden

de spullen samen geraakt

waarin jij en ik zo gelukkig waren

het verdelen ging zoals het moet gaan

zonder ruzie

met woorden die zeggen

dat het beter is niet meer te vechten

dat hebben we meer dan genoeg gedaan

loslaten van wat niet meer is

vertrek ik met de tijd

in de late middagzon

die jou nog even

in het licht van mijn liefde

laat staan

als alles gevallen is

als alles is losgelaten

als alles op de grond ligt

om niet meer te worden opgeraapt

als alles verdwenen is

wat ooit was

aan liefde voor altijd

kijken we elkaar aan

als twee verliezers

op het slachtveld van de liefde

moe gestreden

wetende dat er dit keer

geen overwinnaars zijn

de lente komt op in mijn hart

de liefde

die steeds zaadjes blijft zaaien

zonder dat de bloemen

die zouden moeten ontstaan

zichtbaar worden voor een ander

totdat jij mijn hart aanraakt

waarin ineens

alles in volle bloei staat

achter de tralies van verlangen

omdat ik te bang ben

om het toe

te staan

verloren namen van de liefde

soms zomaar sta ik stil

bij de postvakken

van de liefdes

die ooit een belofte

voor altijd waren

zie ik ineens de magie

van wat niet liefde was

de bevlogenheid van het moment

waardoor ik verblind dacht

dat dit een liefde was

stop ik met staren

naar de lege postvakken

die voor mij niets meer dan

eenvoudige

passanten in mijn leven ware

restanten van het verleden

verleden dat verbrand

in de tijd ligt te smeulen

van het loslaten

niet meer laten zijn

kijk ik naar de restanten

van een lang vergeten tijd

waarin ik dacht

volledig gelukkig met jou te zijn