Pieterpad2a
getekend verlangen
starende ogen
verlangen naar dat wat was
gevangen verleden
in de waan
van elke dag
in de gedachten
dat vroeger
alles beter was
gevangen in de ketens
van dat verlangen
naar wat was
verdwijnt het verlangen
naar het in het nu
te willen zijn
als ik even er niet ben
even soms
ben ik er even niet
ben ik even uit
staar ik in de verte
kijk ik naar dat wat niet is
waar niets is
kijk ik gewoon
daar waar mijn ogen dwalen
om te vangen
in het niets
de gedachten
aan de woorden
die er dan soms zomaar
zijn
spiegelingen van liefde
spiegelingen
van de tijd
in de liefde die ik kreeg
die jij mij gaf
ontdekken
dat het leven
zonder jou anders
maar niet slehter is
alleen anders
omdat ik jou
soms nog mis
de seizoenen van mijn levenspad
de tijd
van het pad
dat ik heb te gaan
spiegeld zich soms
zomaar in de beelden die ik zie
de hoogte punten
waarin ik in volle bloei sta
de momenten van droogte
waarin ik mezelf weer eens
verloren voelde
de seizoenen van mijn
levenspad
zie ik altijd overal
waar ik ga
als een baken van de tijd
schitterende scherven in de zon
de zon beschijnt de scherven
in mijn hart
van de liefde die brak
die in duizenden stukjes
uit elkaar spatte
wegens het niet meer
horen van wat werkelijk werd gezegd
de scherven die mijn hart
laten bloeden
laten ook de toekomst zien
die weerspiegeld is
in de scherven van de pijn
die in mijn tranen
geschreven staat
late middagzon raakt jou aan
inpakken van het verleden
de spullen samen geraakt
waarin jij en ik zo gelukkig waren
het verdelen ging zoals het moet gaan
zonder ruzie
met woorden die zeggen
dat het beter is niet meer te vechten
dat hebben we meer dan genoeg gedaan
loslaten van wat niet meer is
vertrek ik met de tijd
in de late middagzon
die jou nog even
in het licht van mijn liefde
laat staan
als alles gevallen is
als alles is losgelaten
als alles op de grond ligt
om niet meer te worden opgeraapt
als alles verdwenen is
wat ooit was
aan liefde voor altijd
kijken we elkaar aan
als twee verliezers
op het slachtveld van de liefde
moe gestreden
wetende dat er dit keer
geen overwinnaars zijn
de lente komt op in mijn hart
de liefde
die steeds zaadjes blijft zaaien
zonder dat de bloemen
die zouden moeten ontstaan
zichtbaar worden voor een ander
totdat jij mijn hart aanraakt
waarin ineens
alles in volle bloei staat
achter de tralies van verlangen
omdat ik te bang ben
om het toe
te staan
verloren namen van de liefde
soms zomaar sta ik stil
bij de postvakken
van de liefdes
die ooit een belofte
voor altijd waren
zie ik ineens de magie
van wat niet liefde was
de bevlogenheid van het moment
waardoor ik verblind dacht
dat dit een liefde was
stop ik met staren
naar de lege postvakken
die voor mij niets meer dan
eenvoudige
passanten in mijn leven ware
restanten van het verleden
verleden dat verbrand
in de tijd ligt te smeulen
van het loslaten
niet meer laten zijn
kijk ik naar de restanten
van een lang vergeten tijd
waarin ik dacht
volledig gelukkig met jou te zijn
Hits: 50