Pieterpad2b

als de tijd mijn voetstappen uitwist

als ik langzaam loop

door de tijd van nu

denk ik aan mijn voetstappen

in het verleden die al lang

verdwenen zijn

die ik achtergelaten heb

waar ik mijn

gelukkige dagen

en mijn tranen heb gekend

kijk ik nog een keer om

ga dan met een glimlach van tederheid

door de tijd

waarin ik voetstappen zet

die ook weer uitgewist

worden door de tijd

als een slang in de nacht

ik zie je komen

met je ogen vol venijn

die me wil raken

in het diepste van mijn ziel

ik voel je naderen

met al mijn voelsprieten

van gevaar

kijk om zie je staan

met je woorden

als messen die mijn hart

moeten laten bloeden

omdat ik geen weg meer vond

in de chaos van ons bestaan

die liefde heet

maar bij ons een

oorlogsveld bleek te zijn

wandelen met de gedachten op nul

wandelen door de natuur

niets anders zien

dan alleen maar dat wat er is

de muizenissen in mijn hoofd

verdwijnen langzaam

met de rust die er is

kijk ik naar het enige wat telt

maak ik wat plaatjes

van wat ik zoal zie

besef ik

dat er niets anders meer kan

dan wandelen in de natuur

waar ik zo gelukkig

ben

het huis dat geen thuis meer kon zijn

het huis

dat geen thuis meer kan zijn

dat verloren is in de tijd

waar de liefde een andere wending nam

waarbij ik ontdekte

dat het voorbij ging

waar ik dacht dat zou blijven bestaan

nu staat het huis eenzaam en verloren

met de scheuren van het verleden

te koop  voor

elk aannemelijk bod

in de hoop

dat de liefde daar weer

wonen komt

verlaten nest

in de late avond van mijn leven

laat ik alles gaan

sta ik te kijken

naar het lege nest

dat nog bestaat

dat met verstrijken van de tijd

ook zal vergaan

waarbij de vraag zal blijven

of ik nog steeds

in ieders gedachten

blijf bestaan

het tere groen dat verloren heeft

teder laat ik  het liggen

raak het verstild

met mijn ogen aan

raak verbonden

met dat prille

wat in mij ontstaat

raak verloren

in de woorden

van de tijd

het tere groen

dat langzaam

op de dorre vlakte

van mijn hart ontkiemt

omdat jij in mijn

leven kwam

het stille verlangen dat opbloeit

stil staren

naar verloren momenten

van de tijd

de gebroken scherven

van mijn hart

die mij niet meer raken

omdat die leegte is opgevuld

met de voortgang van de tijd

stil kijken

naar de gedachten

van heel even

hopen dat jij en ik

voor eeuwig

mogen blijven

wie we samen zijn

het geluk dat ontstaat

lopen langs de wegen

die mij ergens brengen

voel ik intens geluk

in mijn bloed stromen

voel ik de gedachten

verdwijnen over wat is

en wat was

ben ik gewoon verbonden

met het geluk

dat ineens

zomaar in mij

ontwaakt

ze is al niet meer

verdwenen in de mist

van het verleden

komen soms nog

flarden van het heden

bij haar naar binnen

beseft ze ineens

dat ik er nog ben

al vraagt

ze me soms

waar haar zoon is

die ze al zo lang

niet heeft gezien

waarop ik maar zeg

hij komt straks

misschien

het stille verdwijnen

de serene stilte

alleen doorbroken

door het tikken van de tijd

langzaam zachter gaan ademen

langzaam verdwijnen

in de wolken van vergetelheid

langzaam in stilte zwijgen

luisteren naar de rust

die ontstaat

na het eindeloze gevecht

die niet te winnen was

laat ik je gaan

met de stille rust

van het verdwijnen

van de niet te winnen strijd