Pieterpad2b
als de tijd mijn voetstappen uitwist
als ik langzaam loop
door de tijd van nu
denk ik aan mijn voetstappen
in het verleden die al lang
verdwenen zijn
die ik achtergelaten heb
waar ik mijn
gelukkige dagen
en mijn tranen heb gekend
kijk ik nog een keer om
ga dan met een glimlach van tederheid
door de tijd
waarin ik voetstappen zet
die ook weer uitgewist
worden door de tijd
als een slang in de nacht
ik zie je komen
met je ogen vol venijn
die me wil raken
in het diepste van mijn ziel
ik voel je naderen
met al mijn voelsprieten
van gevaar
kijk om zie je staan
met je woorden
als messen die mijn hart
moeten laten bloeden
omdat ik geen weg meer vond
in de chaos van ons bestaan
die liefde heet
maar bij ons een
oorlogsveld bleek te zijn
wandelen met de gedachten op nul
wandelen door de natuur
niets anders zien
dan alleen maar dat wat er is
de muizenissen in mijn hoofd
verdwijnen langzaam
met de rust die er is
kijk ik naar het enige wat telt
maak ik wat plaatjes
van wat ik zoal zie
besef ik
dat er niets anders meer kan
dan wandelen in de natuur
waar ik zo gelukkig
ben
het huis dat geen thuis meer kon zijn
het huis
dat geen thuis meer kan zijn
dat verloren is in de tijd
waar de liefde een andere wending nam
waarbij ik ontdekte
dat het voorbij ging
waar ik dacht dat zou blijven bestaan
nu staat het huis eenzaam en verloren
met de scheuren van het verleden
te koop voor
elk aannemelijk bod
in de hoop
dat de liefde daar weer
wonen komt
verlaten nest
in de late avond van mijn leven
laat ik alles gaan
sta ik te kijken
naar het lege nest
dat nog bestaat
dat met verstrijken van de tijd
ook zal vergaan
waarbij de vraag zal blijven
of ik nog steeds
in ieders gedachten
blijf bestaan
het tere groen dat verloren heeft
teder laat ik het liggen
raak het verstild
met mijn ogen aan
raak verbonden
met dat prille
wat in mij ontstaat
raak verloren
in de woorden
van de tijd
het tere groen
dat langzaam
op de dorre vlakte
van mijn hart ontkiemt
omdat jij in mijn
leven kwam
het stille verlangen dat opbloeit
stil staren
naar verloren momenten
van de tijd
de gebroken scherven
van mijn hart
die mij niet meer raken
omdat die leegte is opgevuld
met de voortgang van de tijd
stil kijken
naar de gedachten
van heel even
hopen dat jij en ik
voor eeuwig
mogen blijven
wie we samen zijn
het geluk dat ontstaat
lopen langs de wegen
die mij ergens brengen
voel ik intens geluk
in mijn bloed stromen
voel ik de gedachten
verdwijnen over wat is
en wat was
ben ik gewoon verbonden
met het geluk
dat ineens
zomaar in mij
ontwaakt
ze is al niet meer
verdwenen in de mist
van het verleden
komen soms nog
flarden van het heden
bij haar naar binnen
beseft ze ineens
dat ik er nog ben
al vraagt
ze me soms
waar haar zoon is
die ze al zo lang
niet heeft gezien
waarop ik maar zeg
hij komt straks
misschien
het stille verdwijnen
de serene stilte
alleen doorbroken
door het tikken van de tijd
langzaam zachter gaan ademen
langzaam verdwijnen
in de wolken van vergetelheid
langzaam in stilte zwijgen
luisteren naar de rust
die ontstaat
na het eindeloze gevecht
die niet te winnen was
laat ik je gaan
met de stille rust
van het verdwijnen
van de niet te winnen strijd
Hits: 42