Pieterpad2c

omdat ik niet durfde

omdat ik niet durfde

bang was om de stap te zetten

om voorgoed bij jou weg te gaan

voelde ik de kracht van mijn bestaan

me voortduwen

in de tijd

zodat ik gedwongen werd

over die streep te gaan

om jou te laten gaan

uit mijn leven

zodat ik zelf

op eigen benen

verder kon gaan

mijn uitgestoken hand

mijn hand

gevangen in de tijd

die jou aanraken kan

die tegen jou zeggen

dat het zo goed gaat

mijn handen uitgestoken

omdat ik jou aanraken wil

bij jou wil zijn

kijk ik met mijn ogen vol verlangen

naar of jij mijn hand

pakken kan

om zo samen verder te gaan

zij deed ze de deur uit

in haar kamer

waarin ze tegenwoordig woont

in het huis waarin ze mensen

opvangen die langzaam verdwijnen

in de mis

staat vol met foto’s van haar verleden

ze praat af en toe

met ze in haar stille momenten

totdat ze ineens ze allemaal

eruit heeft gezet

omdat deze mensen

niets terug zeiden

terwijl ze zo

lief aan hun vroeg

wat ze in hun kopje thee

wilden

achtergelaten bericht

verborgen woorden

die niet meer zeggen

dat wat er werkelijk is

niet meer kunnen zeggen

dat ik je heimelijk mis

de geplande afspraken

waarin jij en ik

samen waren

wat niet echt mocht bestaan

verborgen tussen de bomen

heb ik mijn woorden neergelegd

waarop staat

dat ik je nog

steeds elke dag mis

omdat je porno werd

ontmoeting uit het verleden

waarbij we elkaar aankeken

groeten

waar we daarna verder gingen

tot het moment

dat je opnieuw in mijn leven kwam

waarbij je terwijl

we nog in het onderzoeken waren

wat we samen zouden willen

zijn voor elkaar

stuurde je ineens

naaktfoto’s waardoor

je voor mij porno werd

ik je niet meer

als kanshebber voor mijn liefde

zien kon

kronkelende gedachten van het moment

als zacht kabelende water

van een rivier dat het landschap

passeert zonder te vragen

zonder iets te zeggen

komen mijn gedachten

langzaam maar zeker

daar waar ze eigenlijk

niet willen zijn

ontdek ik

mijn kracht

in het ontstaan

van het moment

op de eenzame vlakte van mijn hart

op de eenzame vlakte

van mijn hart

waar de vele slachtoffers liggen

van mijn liefde

die ik niet vast kon houden

voor hen

staat nog altijd

die ene boom die hoopvol

gloort aan de horizon

die weet dat jij

nog steeds

onderweg bent

om samen met mij

de toekomst

van ons te laten zijn

de laatste stappen

rusteloos

ligt hij daar te staren

naar de lampen

aan het plafond

waar hij naar toe zal gaan

hij sluit steeds vaker zijn ogen

ziet dan de miljarden voetstappen

van hem die hem voor zijn gegaan

die hem de weg zullen wijzen

naar daar waar hij

dan uiteindelijk zal zijn

langzaam zwijgt zijn ademhaling

blaast hij zijn kaarsje uit

om naar het grote onbekende

te gaan

als ik terug denk aan die tijd

stil staan

in gedachten

bij jouw laatste rustplaats

waar ik zo af en toe

even bij je langskom

even zeg dat ik er weer ben

even maar vragen

hoe het gaat

denk ik altijd

aan de tijd waarin jij en ik

samen gingen in de liefde

die niemand zag zitten

door het verschil

in leeftijd

de laatste rustplaats

dwalen over de plaats

waar de tranen altijd de aarde raken

de liefdevolle ter aarde laten gaan

van een dierbare voor altijd

dwalen zie ik dan de laatste rustplaatsen

overwoekerd met planten

met niet verzorgde planten

kapotte ornamenten die niet meer

kunnen staan

alsof de rustplaatsen

aangeven dat de tijd

de wonden heelt met nieuw groen

van de nieuwe tijd