pieterpad2d

het stille groen van de tranen

heel stil het groen

dat langzaam verschijnt

op de gevallen tranen

van het afscheid

zacht strelen van de dagen

dat jij er niet meer mag zijn

kijken naar dat groen

dat me verteld

dat er ook voor mij

na jou een nieuwe

lente zal zijn

gesloten hek naar mijn dromen

achtergelaten

de dromen die ooit waren

die in mijn jeugd

dat was wat ik wilde bereiken

die ik wilde zijn

kijk ik naar de achtergebleven dromen

van die tijd

sluit ik het hek

om mijn dromen van de toekomst

te omarmen

daar naar toe te gaan

waar ik nog meer

ben die ik blijkt te zijn

verdorde tranen van het gemis

in de stille avondzon

van mijn leven

ben ik nog een keer

bij hem langs gegaan

bij wie ik altijd

mijn heimelijke liefde

deelde in de nachten

van het geheim

verborgen gevoelens

die er altijd bleken te zijn

maar die niet mochten bestaan

kijk ik naar het verdorde boeket

wat ik ooit bracht naar hem

die daar liggen

als mijn verdorde tranen

omdat ik hem nog elke dag

meer mis dan ik hem eigenlijk missen mag

samen rusten onder het groen

samen rusten

onder het groen

omdat er niemand meer is

om het schoon te maken

als een liefdevolle deken

word het verdriet bedekt

verdwijnen ze in de natuur

alsof de natuur ze wil omarmen

alsof het zeggen wel

kom maar thuis

rusten in de schaduw van de nacht

liggend

als een verloren droom

die niet meer ontwaken zal

na gedane tijd op de aarde

gegaan waar hij rusten mag

kijk ik met

tranen in mijn ogen

naar dat tere wezentje

dat mij verteld dat ik

moet genieten van

elk moment

van elke dag

traag als een slakkenspoor van altijd

trage voetstappen

die de tijd

achter zich laat

die verloren dromen

achterlaat

waar het kan zijn

traag gaat de tijd

die nog rest

voordat we beiden

zeggen

dat het goed is geweest

dat het goed is dat

we echt

uit elkaar gaan

staren op de vlakte van de eenzaamheid

eenzaam kijken

naar de zon die mij verlaat

kijken naar de nacht

die langzaam mijn

hart aanraakt

omdat ondanks beloften

het niet tussen ons

goed kon gaan

huilen met de tranen

van spijt

wetende dat de leugens

altijd alles kapot maken

omdat het vertrouwen

dan

het trage zand van het wachten

wachten

totdat het komen zal

dat moment

van totale verwarring

met de tijd

met de liefde die

ineens verschijnt

wachten totdat het trage zand

in de zandloper van mijn leven

iets versnellen gaat

zodat jij ineens

voor mij staat

het  tere teken van het vergeten

op een stille plek

waar alleen maar

groen staat

waar de stenen zijn overwoekerd

met dat wat niet meer

hoeft te zijn

staar ik naar

het teken van dat

we diegene niet zullen vergeten

maar door het verdwijnen

van de pijn

blijkt dit

ineens een teken van

het vergeten

te zijn

het tere teken van het vergeten

op een stille plek

waar alleen maar

groen staat

waar de stenen zijn overwoekerd

met dat wat niet meer

hoeft te zijn

staar ik naar

het teken van dat

we diegene niet zullen vergeten

maar door het verdwijnen

van de pijn

blijkt dit