pieterpad3b

knipoogje van de koe

kijken naar

de ogen van het leven

dat me altijd weer

intens diep raakt

zie ik de knipogen

van de natuur

die me vertellen

om niet alles

zo serieus te nemen

wat je tegenkomt

maar om

soms ook te lachen

om wat er is

omdat het leven

altijd jou een beetje

in de maling neemt

als de takken van de bomen fluisteren

stille avonden

luisteren naar

het fluisteren van de bomen

die zeggen dat er weer een jaar

voorbij is gegaan

vertellen dat

de lente zijn pracht geeft

aan de zomer

waar de liefde

voor altijd

wederom

bij mij zal zijn

gesloten hart

mijn hart gesloten

door de sloten

die hij maakte

nadat de liefdes

van mijn leven gingen

zit ik met een hart

dat niet meer open gaat

uit angst

dat hij wederom

op slot zal gaan

voor als jij ook

weg zal gaan

zachte aanraking van de wind

zachte woorden

die gesproken

door de tijd

langzaam

hun waarde verliezen

omdat er niets meer waar

bleek te zijn

langzaam aanraken

zonder te zeggen

dat het zo is

laten gaan

met de wind

dat wat soms zomaar was

maar niet meer is

door het oog van de naald

kijken naar de stille momenten

van het ontwaken

uit de dromen

die niet meer bestaan

die vast gehouden worden

met de gedachte aan

dat het wel goed is

zoals het is

ontdekken

in de stilte van het gevoel

dat de storm wel loeit

maar niet met de tederheid

van toen

dat het ineens niet meer

liefde is wat ik voel

uit onrechtvaardigheid

terwijl de wereld

zijn eigen dagen vult

met zijn woorden

die niemand eigenlijk horen wil

maar waar men wel naar moet luisteren

om te leren slikken

slikken we vele woorden in

om niet te verharden

in de volle strijd

van het gewin

we bijten ons er in vast

om te kunnen zeggen

het was niet aan mij

die niet tegen was

Cupido lachte

dwalen langs

de vele paden van het leven

raak ik de vele bomen aan

die even mij laten zien

dat ze nog bestaan

raak ik verstikt

in de tijden van dat ik

nog geloofde in de kracht van Cupido

totdat het moment kwam

dat hij meer mis

dan raak schoot

het bankje waar je nooit alleen bent

ergens in de wereld

staat het bankje

waar je nooit eenzaam bent

je zit te staren

over het verleden van de tijd

raakt heel teder je metgezel aan

kijk even naar de ondergaande zon

waarin je de dromen

van de dag bewaakt

zodat je samen

niet eenzaam zult zijn

verliefdheid dat zich ontwikkeld

zonder haast

elkaar aankijken

elkaar aanraken

zonder de woorden van

we hebben geen tijd

rustig voelen

wat we voelen

wat er zal zijn

langzaam ontwaken

in de liefde

die zich in de tijd

heeft ontwikkeld

in het ankeren van de tijd

verstilde woorden

geen woorden meer te zeggen

niets meer te bespreken

na de stilte van een lange tijd

de gesproken woorden

die het leven anders laten zijn

dan het was

loslaten van de tijd

om zonder elkaar

weer verder te  gaan

stille woorden

die de lach vervagen

om wat ooit van ons samen

bleek te zijn