pieterpad3c

als de mystiek ontwaakt

stil staan

bij de blikken in jouw ogen

die me zeggen

dat jij en ik

samen zijn

kijken in de liefde

die straalt omdat jij bij mij wilt zijn

raak ik zachtjes je handen aan

pak ze vast

voel de liefde die er altijd is

stromen naar mijn hart

wetende de de magie

nog steeds tussen ons

iets mystieks in mij laat ontwaken

voor altijd

laten we dansen

laten we dansen

op de klanken van altijd

laten we zwieren

op dat het goed is

zoals het gaat

laten we vieren

in elkaars armen

over de tijd van altijd

laten we dansen

als dansende bomen

waarin wij samen

verbonden zijn

als je weer eens langskomt

in de stilte van

dat ik weer even aan je denk

voel ik je woorden

die zeggen

dat je bij mij wil zijn

hoor ik je zeggen

dat ik voor jou alles was

alles ben

kijk ik naar daar waar

jij altijd was

voordat jouw wereld

verdween

in de mist van het verleden

waar ik niet meer voor jou er kan zijn

spiegeling van het moment

gespiegelde gedachten

aan de momenten van zijn

verdwalen in gedachten

van verloren verlangens

naar wat ooit was

kijk ik naar de spiegel

van het moment

waarin ik niets zie

waarin ik verbaasd kijk

naar dat wat er

nu ineens niet meer kan zijn

als pluizen in de wind

heel zacht blazen

de stofnesten uit mijn hoofd

de muizenissen uit mij hart

zachtjes laten gaan

dat wat tussen ons

in blijkt te staan

langzaam laten gaan

dat wat niet meer

hoeft te zijn

loslaten

van dat wat er was

maar ineens niet meer

aanwezig hoeft te zijn

het moment van pijnlijke stiltes

heel stil is het

zonder wat te zeggen

zonder te spreken

geen woorden meer

om uit te spreken

of te zeggen

dat het zo is

kijken naar de momenten

waarin de klok duidelijk

zijn tijd vertikt

kijk ik naar jouw ogen

die in deze pijnlijke stiltes

niets meer zeggen

niet meer aanwezig zijn

onder de gedachten van gisteren

onomwonden

de woorden spreken

van dat het beter is

wel het gemis voelen

maar niet weten hoe

je het benoemen moet

geen gedachten die nog

te verwoorden zijn

de stilte van gisteren

die mijn raakten

in de tijd van nu

raak ik niet meer aan

ik laat het zijn

zoals ze zijn

beter loslaten

dan nog het zoveelste gevecht aan te gaan

kijken naar dat wat er is

geen moment twijfelen

het omarmen van wat is

de stille momenten

van het leven

de uitdagingen

die ik aan ben gegaan

in de tijd van nu

raak ik verstrikt

in dit moment

waarin ik besef

dat ik nog steeds

met jou het gelukkigst

ben

als je gaat

de winter van jouw leven

is gekomen

zomaar ineens verdween

het gevoel van het leven

dat je er nog wilde zijn

met broze armen van de tijd

raakte je me altijd aan

zei je de woorden

van dat je niet meer wilde

dat het maar voorbij moest zijn

ik heb je laten gaan

in de uren van eeuwige slaap

zonder te beseffen

dat jij nooit meer er zal zijn

het water van verlangen

stromend door mijn aderen

mijn gevoel dat om jouw schreeuwt

je weer te mogen aanraken

weer bij je te mogen zijn

verlangend

naar dat jouw armen

me weer omarmen

dat ik weer in je armen

mag zijn

na zo lang niet bij elkaar

te kunnen komen

jaren lang

alleen zonder jou

te zijn geweest