pieterpad3d

dwalend over het pad van het moment

dwalen

door het leven

over de wegen

die we allemaal moeten gaan

ervaren  dat mijn voeten

geen enkel pad

onmogelijk laten zijn

om ze te begaan

dwalen door het moment

van even totaal niet bij deze tijd

verdwaal ik op het pad

van het leven

als ik wederom

in jouw ogen kijk

lopen over de akkers van heden

langzaam lopen

bewust kijken

naar dat wat voedsel geeft

staande stralen

naar de momenten

van het even laten zijn

dat wat er is

kijken naar de vele

raadsels van het leven

dat in de akkers van heden

verborgen ligt

wachten totdat jij er bent

wachten

tot de tijd zijn woorden spreekt

wachten totdat

jij er kan zijn

wachten tot ik jouw armen voel

wachten

wetende dat jij en ik

samen kunnen zijn

wachten

totdat jij er bent

dat wij weer

samen zijn

totale eenzaamheid

op het veld van eer

ligt hij er nog

als getuige van dat hij ooit was

niemand kan nog bij hem komen

niemand kan

zijn steen aanraken

hij staat omringt

door een groot hek

waar niemand overheen

klimmen kan

om even maar

zijn steen aan te raken

om zo te zeggen

dat hij nog steeds

in onze gedachten aanwezig zal zijn

omdat ik even was

verlaten traan

die is gevallen

bij jou

omdat ik even was

even maar aangeraakt

met de stilte van de roos

die verteld dat alles overgaat

leg ik stil

een steentje neer

als de verstening van mijn verdriet

de niet gevallen tranen

die mijn ogen

niet verlieten

eenzaam baken

zoeken naar een houvast

in de uren van de nacht

wetende dat ik

jou zal moeten

loslaten

dat jij nu

jouw eigen weg

zal gaan

loslaten van

dat wat nog is

zoek ik naar

dat baken

dat mij nog even

met jou verbindt

de stilte vult zich

de stille stilte

van het verloren moment

van even weer bij jou zijn

stille geluiden

van de wind

die niet meer hoorbaar zijn

als ik even maar

bij jouw steen zit

kijken naar  het wuivend gras

dat met de wind beweegt

als een stil concert

voor jou

die niet meer

verder met mij mee leeft

bescherm hem

omringt

met al mijn liefde die ik in mijn heb

bescherm ik hem

die nog niet is

omarm ik  het gevoel

van dat op een dag

hij er echt zal zijn

wacht ik geduldig

om het moment

dat hij de wereld

aanraken zal

bescherm ik hem

met al mijn liefde

totdat hij

op zijn eigen benen

verder kan gaan

wankelen in het evenwicht

wankelen lopend

op het pad dat een uitdaging heet

worstelen met de mogelijke

onmogelijkheden

waarin ik mezelf verlies

zoeken naar dat wat

mij uitkomst bieden zal

wankel ik door het leven

totdat ik

eindelijk weer

bij jou wezen

mag

even nog maar

even nog maar

beseffen

dat het goed is

zoals het gaat

even wachten

totdat we weer

kunnen gaan

niet meer kijken

naar de passanten in mijn leven

die steeds komen en gaan

even nog maar

wachten

totdat jij en ik

weer samen gaan