pieterpad4b

laatste keer kloppen

wetende

dat dit de laatste keer is

dat ik bij je aankloppen kan

de laatste keer

dat ik zeggen kan

dat ik van je hou

dat ik zonder jou

het wel aan kan

dat het leven alleen

anders zal zijn

laatste keer kloppen

aan de deur die

straks nooit meer

open kan gaan

verbonden ondanks dat

de lijntjes

verbonden

met onzichtbare draden

laten ons elkaar

nooit verliezen

ondanks dat we

soms zo ver van elkaar

verwijderd zijn

dat we niet meer elkaar

aan kunnen raken

voel ik me altijd verbonden

met jou

waar je ook bent

omdat het niet meer ging voor jou

omdat  het niet meer kon

 je bang was voor het verliezen

van wat je hebt

wat je nooit dacht

te kunnen hebben

het geluk dat je nu

omarmen kan

maakt je zo bang

dat je besloot

om nu naar het eeuwige te gaan

omdat je  zo het geluk dat je nu voelt

nooit meer verliezen

kan

doorbroken lijntje

daar waar we elkaar

altijd net

boven afstand en tijd

vonden

om zo samen te blijven

voor altijd

blijkt ineens dat lijntje

te zijn doorbroken

zodat we ineens

niet meer met

elkaar verbonden

zijn

het nieuwe begin

de nieuwe lente

van de liefde breekt aan

langzaam laat ik mijn hart

verder open gaan

kijk ik naar de zon

naar de maan

zeg zacht

wees voorzichtig met wie

je op mijn liefdes pad

zetten gaat

ik ben nog veel te bang

om iets met iemand

aan te gaan

geknikt maar niet gebroken

niet gebroken

ondanks dat je

het probeerde

me kapot te laten gaan

in mijn eindeloze strijd

in de tijd

geknikt maar niet gebroken

richt ik me op

kijk je aan

met mijn blik die alles zegt

verdwijn ik naar  de tijd

zodat ik zonder jou

veel beter af zal zijn

het bankje van de rust

de chaos in mijn hoofd

waarin ik niet mezelf

kan hervinden

is compleet

ik weet even niet meer

wat ik moet met alles

wat me raakt

duik dan op mijn bankje

van de rust

waarop

ik in alle rust

ver van alle chaos

weer even

tot mezelf komen kan

totdat het weer gaat

schipbreuk

samen kijken

naar waar ons liefdesbootje

averij leed

kijken naar de golven

die nog na kabbelen

wegens de grote storm

die we niet meer

aan konden gaan

het achterlaten van de resten

van onze liefde

geeft na de tranen

ook het gevoel van rust

waarin wij beiden weten

dat dit beter is

dan samen verder te gaan

zelfs over de tijd van afstand

zelfs over de afstand

van tijd

raken we verstrikt in onze woorden

die we ongehoord horen

verdwalen we soms

in eindeloze verhalen

verzanden we in het moment

zonder dat het vervelen gaat

omdat onze wegen

elkaar altijd kruizen

in de tijd

het laatste moment van jou en mij

we wisten het

allebei

dat een van ons

eerder zou gaan

dan de ander

wegens het grote verschil

in de tijd

verbaasd keken we elkaar aan

toen bleek dat jij eerder moest gaan

terwijl we dachten dat ik

door mijn leeftijd

eerder de weg zou gaan

die jij nu alleen moet gaan