pieterpad4d
als het verleden vervaagd
langzaam vervagen
de foto’s van vroegere dagen
waarin zoveel geluk was
de foto’s die zoveel zeiden
over wie waar was
verdwijnen met de tijd
als de laatste die ze kenden
is verdwenen naar
de eeuwigheid
dan sterft dat stukje verleden
dat nu alleen vervaagd
omdat niemand er nog van weet
wat er gaande was
draaien om de kern
draaien om de hete brij
waar ik mijn woorden moet vinden
om te zeggen dat ik het niet meer trek
zeggen dat het niet meer gaat
dat wat jij laat gebeuren
dat wat niet meer mag bestaan
draaien om de kern
waarin geen woorden staan geschreven
waarin jij en ik
niet meer
verder gaan
op eenzame hoogte
onze zoon
uit het land van de zon
zit eenzaam te wezen
op zijn top van eenzaamheid
zijn geliefde verliet hem
zonder dat hij het aan zag komen
hij verschuilt zich daar waar hij
niet meer is te zien
totdat wij als zijn vaders
onze armen openen
om hem te omarmen
in zijn eenzaamheid
breken eindelijk die tranen door
die zo bevrijdend kunnen zijn
rimpelingen van de tijd
de sporen van het verleden
staan beschreven in elke groef
van mijn gezicht
de tranen van het verlies
de rimpelingen van de lach
de stille momenten van de verstilling
staan daar beschreven
als een open boek naar het verleden
waarin elk spoor is verdient
door oprecht te geloven
in het leven dat
er elke dag weer is
water
zacht water
dat zachtjes
over mijn voeten gaat
die mijn gedachten
laten gaan
terwijl ik
wandel
op onbekende paden
van het leven
ontdek ik
dat het zachter wordende water
helend is in de tijd
verdwenen verleden
het verleden
waarin ik me schuldig maakte
aan het roken van menig sigaret
die mijn tijd dode van het ongelukkig zijn
zag ik terug
in dit simpele doosje
van lang verleden tijd
waar mee ik mijn dagen sleet
om zo de eenzaamheid
te bestrijden
alsof het er niet
meer toe deed
als het even niet zo is
als het even anders is
dan het zou moeten zijn
tussen jou en mij
als ik even niet er ben
als je graag wil dat ik er zou zijn
de gedachtespinsels in je
hoofd ontstaan
omdat je bang bent
dat ik naar een ander
ben toe gegaan
kan ik niets anders
dan zeggen dat het
me benauwen gaat
dat je niet op onze liefde
vertrouwen kan
mijn wereld verdween even
kijken naar de laatste momenten
van het leven
dat jou nog even in zijn greep heeft
kijken naar jouw gesloten ogen
die niet meer zien dat ik er ben
zachte momenten waarin de
minuten langzaam hun tijd verdoen
hoor ik de laatste zucht
als een opluchting van dat het is gedaan
voel ik de wereld onder mijn voeten
verdwijnen
besef ik ineens
dat ik zonder jou
verder zal moeten gaan
de groen golf van het leven
ademen de zachte geuren
van het groene leven
zachtjes ervaren
van dat wat er niet meer is
wat er was
het groene groen
van het leven
dat mijn hart bewaakt
om zo met elkaar
samen te zijn
verdwenen huisje van geluk
begroeit met de liefde
van jou en mij
is ons huisje van geluk
ineens veel meer dan
alleen maar een huis
hij veranderde in
een thuis waarin ik
jou altijd vinden kan
omdat jij en ik
in dit afgelegen huisje
meer dan gelukkig zijn
symbool van onze liefde
onze liefde
die de ogen van de tijd
altijd voorbij laten gaan
waarin ik jou nog zie
zoals ik je zag
toen ik je voor het eerst zag
terwijl de rimpels van de tijd
zijn watermerk achterlaten
in je gezicht
in je lichaam
zie ik met de liefde van toen
nog steeds jou
als toen ik je voor het eerst zag
het gaan door de tijd van gaan
loslaten
van dat wat was
langzaam de overgang maken
naar daar waar je niet meer
bij mij mag zijn
verdrietige momenten
als je gaat
toch raak ik je dan even aan
in de tijd
als je net bent gegaan
door de tijd van gaan
om zo toch nog even bij je te zijn
de laatste traan van nu
niet toegeven
dat jij het mag zien
dat het me zo raakt
dat ik moet gaan
ik rust nog even
in de momenten van de tijd
waarin ik nog even
met jou kan zijn
mijn traan die vallen gaat
omdat ik weet
het is onze tijd
om afscheid te nemen
om elkaar weer
in vrijheid te laten gaan
rusten in de armen van mijn lief
mijn hoofd laten rusten
op de armen van mijn lief
om nog even dicht bij hem te zijn
voordat ik moet gaan
voordat ik het leven
moeten laten voor wat het is
nog even zijn adem voelen
zijn hartslag die het leven laat horen
nog even zijn warmte voelen
voordat ik moet gaan
loslaten van het leven
is zo moeilijk omdat ik jou
dan achterlaat voor altijd
Hits: 39