pieterpad5a

ineens was er het leven

verscholen

op een plek

diep bij mij van binnen

sluimerde de oceaan van liefde

die leek te zijn uitgeblust

totdat jij verscheen

in mijn hart

in mijn leven

ineens waren we samen

ineens voor altijd

verbonden met elkaar

kleine stapjes

heel voorzichtig

kom je dichterbij mij

hele kleine stapjes

raak je mijn hart

steeds een beetje aan

totdat ik je toe durf te laten

totdat ik weet

dat ik je vertrouwen kan

dan pas kan ik

met hele kleine stapjes

jou toelaten in mijn hart

zodat we heel voorzichtig

de toekomst samen

in gaan

de prins is niet thuis gekomen

wachten

voor het paleis

van de emoties

waar we ons

weer zullen zien

om te ontdekken

waar jij en ik

gebleven zijn

door het vergissen

in de tijd van samen zijn

door de verlangens

naar dat wat niet

beter bleek te zijn

lijken we elkaar te zijn verloren

omdat de prins

niet thuis wilde zijn

hoogspanning

vonken van verlangen

die sprankelen van de hoop

dat het nu waar zal zijn

dat je de belofte

van de nacht

ook in de dag laat zijn

de mooie woorden

ik hou van jou

in de duisternis van de nacht

verliezen hun waarde

als je daar in het licht van de dag

niet meer de woorden voor kan vinden

omdat het moment van spanning

is verdwenen

in de nacht

verdwenen voetstappen van de tijd

stappen

in de voetstappen van het verleden

waar zoveel voeten

mijn pad aan hebben geraakt

die soms met me opliepen

die soms zomaar harder gingen

of verdwenen in de traagheid

van het gaan

verdwenen voetstappen

van al die passanten

die in mijn leven kwamen

die gingen zodat

er plek voor jou

kan zijn

omarm me alleen maar

het frisse groen

van het verliezen van hem

die ik zo lief had

die ik niet wilde laten gaan

maakt me bang

voor de zo goed bedoelde woorden

die ongemeend uit gesproken worden

zonder dat de emotie

die er in hoort te zitten

er kan zijn

omarm me alleen maar

met je armen

zodat ik weet dat er

nog steeds warmte

in mijn verkilde hart

kan zijn

geschreven in de tijd

de spiegel van de tijd

die soms onverbloemd

de geschreven tijd

in mijn gezicht laat zien

raak ik soms

even vol liefde aan

de geschreven lijnen

die zeggen wie ik nu ben

die laten zien dat ik  er nog ben

ondanks dat wat gekomen is

niet altijd met het woord

liefde te omschreven was

geschreven in de tijd

draag ik met trots

de lijnen

van de geleden strijd

omdat opgeven geen optie is

omdat we beiden weten

dat we verder zullen gaan

lopen we altijd samen

op het pad

waar jij en ik

samen op willen gaan

ontmoeten we elkaar

soms zomaar in de stilte van de tijd

waarin jij en ik weer samen lopen

om zo weer terug te keren

naar daar waar we beiden

weer bij elkaar zijn

de tranen van de hemel

gevangen

in een blad

de tranen van de hemel

van hen die ons verlieten

raakten ons even aan

om ons te laten weten

dat ze nog altijd

over ons waken

waar we ook heen zullen gaan