pieterpad5c

langzaam verdwijnt het groen

heel langzaam

verdwijnt

de prille jeugd

die ooit in mij was

neemt de tijd

zijn eigen ritme

begint het groen

via de mooiste kleuren van de herfst

te veranderen

in het bruin van het is bijna voorbij

om zo weer als voedsel te dienen

voor heb die

achterblijven

aangeraakt door de vlinder van verlangen

de vlinder

van verlangen

raakt even mijn hart aan

als ik in jouw armen lig

ik verlang naar het samenzijn

voor altijd

totdat ik besef

dat het samenzijn

niet dat is wat ik

met jou kan

omdat jij nog

te verstrikt bent

in het leven

met haar die nog steeds niets weet

geschreven namen in de tijd

geschreven namen in de tijd

waarop geschreven staat

dat jij en ik

altijd samen zijn

die niet verdwijnen

zoals onze namen op het strand

bij de zee

geschreven namen

die blijven

omdat wij samen

vechten om

voor altijd

samen te zijn

ogen die staren in het donker

starende ogen

in het donker

die naar mij kijken

waar ik ben

kijkende ogen

van een ieder

die mij niet begrijpt

maakt soms dat ik

me verloren voel

in wie ik ben

denk ik soms

dat ik wel iemand

anders zou willen zijn

totdat ik besef

dat ik dan niet gelukkig kan zijn

het stuur verloren

het stuur verloren

in de momenten van de macht

niet meer kunnen sturen

dat wat in mijn leven kwam

loslaten

van dat wat niet meer was

wat niet meer kan zijn

verlaten dromen

doordat de richting

die ik moest gaan

volledig verdwenen is

in de verloren tijd

van vandaag

schimmen uit het verleden

verdrongen beelden

van het moment

waarin ik soms

ineens de dingen

anders zie dan ik ze zag

waarbij ik de stoffige schimmen

uit het verleden

bekijk

ze opnieuw beoordeel

zie waarin ik mezelf

verloren ben

in de gedachten dat ik

dacht dat ik alles wist

zoals het niet zou zijn als het was

samen verdwalen

lopen op

onbekende wegen

van het verlangen

elkaar aanraken

waar de stilte

zijn eigen klanken geeft

jouw hand in de mijne

kijken naar de ondergaande zon

beseffen dat we

samen verdwalen

na te lang dwalen

in eenzaamheid

voordat ons hart

het andere hart

vond waarin thuiskomen

normaal gevonden word

zachte tederheid

zacht streelt de wind

die mijn huid

aanraakt

zacht genieten

van de zon

die mij laat weten

dat ik er blijkt te zijn

zacht genieten

van de stille momenten

van zachte tederheid

waarin ik jou in

mij terug vind kan

stille plek van gedenken

kijken naar het altaar

samengesteld

in de natuur

waar de tijd

zijn sporen achterlaat

aanraken het stille gebed

van gedenken

aan hen die gingen

zonder dat we ze vergeten

omdat ze altijd

in onze harten

zijn begraven

met de tijd