pieterpad6b

ik mis het zo om op je borst te slapen

de dagen kom ik

tegenwoordig redelijk door

ik vul de leegte

met de dingen die

zo vanzelfsprekend zijn

om te doen

in de nacht

blijkt de slaap

te ver weg om aan te raken

ik mis het dan zo

dat ik op je borst

op de ritme van jouw hartslag

rustig kon slapen

omdat jij er was

geen geheimen meer

als het paard van Troje

komen de geheimen

steeds vaker aan het licht

zie ik steeds vaker

de verborgen waarden

die ineens niets meer waar

blijken te zijn

door dat niet alles is verteld

waardoor ik jou in mij verlies

in de liefde niet meer

kan zijn

door de geheimen

die je voor mij verborgen

liet

de muren die niet konden bestaan

de muren

gebouwd in mijn hoofd

voor de angst dat ik niet

genoeg zou zijn voor jou

dat ik niet meer

kan beseffen dat ik

de moeite waard

bleek te zijn

in wie ik was

braken af

tot iets wat niemand zag

staren in jouw ogen

de liefde

die jij mij geeft

waarin ik verdrinken kan

zonder me af te vragen

of ik verdrinken zal

staar ik in de liefde

van deze tijd

drijf ik op jouw verlangen

naar daar waar jij en ik

samen telkens weer

dezelfde liefde

ervaren

als we bij elkaar zijn

de tijd is gevangen

de tijd is gevangen

in de stilte van de nacht

geen opening te vinden

om nog wat tijd te krijgen

voordat je gaat

even nog maar

mag ik je hand aanraken

je lippen kussen

nog even maar

dan vertrekt de tijd naar nergens heen

waar jij met hem meegaat

lopen kijken naar de Rijn

de hulpstukken

in de aanslag

lopen door het dal van de Rijn

die het land binnenkomt

staan we te staren

naar de prachtige schilderijen

die ontstaan

omdat we daar lopen

zonder ons af te vragen

waar we heen gaan

als ze maar verbonden blijven

al tientallen jaren dwalen we door het leven

verdwalen we soms in de mist

van de chaos van alle dag

ontdekken we samen

de verschillende wegen die we gaan

om telkens weer bij elkaar te komen

alsof de kruispunten er meer en meer zijn

dat we steeds vaker merken

dat onze voeten

elkaar wel zoeken

omdat we altijd

elkaar weten te vinden

waar we ook zijn

gebroken loslaten

niet meer vasthouden

laten gaan

van wat ooit was

de liefde die ik voelde

als ik stond bij jouw graf

is gebroken

door het weghalen van jouw steen

die in twee aparte gedeeltes

laten zien

hoe ik nu

mijn leven leef

als de mist een gemis geeft

zachte woorden

langzaam doordringen in haar mist

de woorden die haar

even doen beseffen

dat ze niet meer alleen is

stil knikt ze

zwijgt ze in elke taal

verdwaald in deze wereld

is het de mist

die ze zo mist

als ze even er weer is

bij haar deur aangeklopt

ik had twee gebakjes mee

ze was jarig vandaag

een dag die ze nooit vergeet

bij het zien van zoveel taart

kijkt ze me verbaasd aan

vraagt dan wie overleden is

want dan alleen

eet ze taart

sporen in het zand

achtergelaten sporen

in het zilte zand

van het strand

waarin ik onze herinneringen

verborgen zie

gevangen in de eenvoudige

betekenis

van de schelpen uit de zee

die ons bij elkaar brachten

als de beloning van de zee