pieterpad6c

gevangen licht

donkere dagen

van de uren van de eenzaamheid

het loslaten van jou

na die eeuwige durende strijd

of je het wel zou halen

of ik je niet zou moeten laten gaan

verloren dagen

die geen licht meer konden vangen

totdat jij je rust vond in het verlangen

om het leven los te laten

werd het licht gevangen

omdat jij nu nog meer

naast mij staat

even maar

heel even maar

mochten we je vasthouden

in onze armen

heel even maar

gewoon blij zijn dat je er bent

heel even maar

konden we je laten schuilen

in onze liefde

heel even maar

daarna moesten  we

je laten gaan

naar waar je voor altijd

onbereikbaar ben

al zal je altijd

in ons  hart zijn

hij ving het leven

onze zoon

uit het land van de gouden zon

was het verdriet over

steeds achter het net

vissen van de liefde

meer dan zat

hij besloot om het

maar eens in het echt te proberen

waarop hij vele vissen ving

die in zijn hart wilden

wonen voor altijd

die hij weer de vrijheid gaf

omdat ze dan beter

tot zichzelf komen

het regent in mijn hart

de regen

raakt langzaam

mijn versteende hart aan

om de liefde die kwam

maar die nog snellere ging

mij achterliet

met zoveel vragen

zo weinig antwoorden

waarop ik nog steeds wacht

begreep ik toen

de regen in mijn hart

begon te stromen

dat ik ineens

geen vragen meer had

de tranen van het leven

liggend in onze armen

het tere leven

dat even bij ons mocht zijn

de moeilijkste beslissing moeten nemen

om jou te laten gaan

wetende dat we je altijd missen

omdat zo graag wilden

dat je voor altijd

bij ons zou zijn

woon je nu voor altijd

in onze harten

zal je altijd een deel

van ons leven zijn

teder teer leven

zachtjes

aanraken

dat wat zo teer is

zo klein zo lief

die nu al in onze hart

gekomen is

loslaten van het tere leven

loslaten dat je bij ons mag zijn

teder zacht

hebben we je laten gaan

om je de rust te geven

die jou nu gevangen houd

als ze het maar niet vergeet

haar dagelijkse sleur

laat haar soms wat in de steek

ze dwaalt dan door de kamers

van het verleden in haar hoofd

raakt ze verstrikt in de gedachten

aan hen die niet meer zijn

loopt ze soms zomaar

in haar nachtgoed

ergens op straat

omdat ze niet meer weet

waar haar bed staat

mijn armen zijn te kort

je willen vasthouden

voor altijd

je willen beschermen

tegen wat komen zou

veranderde in niet meer

je kunnen vasthouden

in het laten gaan van jou

mijn armen zijn te kort

om je nog aan te kunnen raken

mijn hart nog vol met de liefde

die ik voelde

toen je bij mij was

schimmige schaduwen uit het verleden

soms zomaar

op een doordeweekse dag

dwaal ik in mijn gedachten

naar nergens heen

ben ik soms zomaar

mezelf verloren

in de herinneringen

van de tijd

zie ik mezelf weer spelen

in de tuin

waar ik gewoon

soms zomaar weer

even kind wil zijn

geen uitgang meer

ze is de sleutel verloren

onderweg naar het einde

van haar leven

ze kan niet meer ontsnappen

aan de dagen van het verleden

die steeds vaker

in haar gedachten zijn

die steeds vaker

het heden verdringen

waarin ze steeds meer

verdwijnt

ga nu maar slapen

sluit je ogen maar

doe ze maar dicht

we zullen bij je zijn

totdat je op reis kan gaan

we zullen je vasthouden

om je dan te laten gaan

ga maar slapen

laat alles maar los

wij zullen je altijd

vast blijven houden

in ons leven

omdat jij er was

voor heel even

de nagels van mijn leven

de nagels van mijn leven

die zijn geplaatst

op onwillekeurige plekken

van het bestaan

laten me steeds weer beseffen

dat het leven

meer is dan alleen maar ademen

dat je soms echt

voor veel meer moet vechten

dan alleen maar

het bestaan