pieterpad6e
verscholen daar waar het niet was
niets was er
nergens was het te vinden
gezocht in de plekken
van mijn lege hart
waar ik niets meer kon aanraken
van wat ooit was
gebluste verlangens
naar liefde
dat ineens zomaar er was
omdat jij
in mijn leven kwam
de zure vruchten van hoe het was
hoe het was
was het niet zoals het zou moeten zijn
verdrongen dromen
van de tijd van jou en mij
waarin de herinnering
de zoete vruchten laat zien
die er waren
totdat het tot mij doordringt
dat de zure vruchten
van hoe het was
niet meer zouden
moeten zijn
om even jou te zien
dwalen door de dagen
van het gemis
waarin ik jou soms even wil aanraken
even maar wil zien
hoe het met jou gaat
nu ik je nog steeds zo mis
je niet meer kunnen aanraken
niet meer kunnen vragen
als ik het even niet weet
wat zou ik graag
heel even jou nog willen zien
de geuren van jou en mij
ze waren bitter zoet
onze geuren
van de liefde die we kenden
waarin we beiden
me elkaar verbonden waren
in de tijd
dat het mocht zijn
uitgebloeide bloemen
die de zijn geuren zijn verloren
door niet meer samen te zijn
de bitter zoete herinnering
aan jou en mij
zachte streling van de zon
heel zacht gestreel
in de ochtend die ontwaakt
in mijn herinnering
zachte warmte
van de zon
die mijn huid aanraakt
die met me mee gaat
naar daar waar ik soms
even niet meer mezelf ben
waar ik mezelf soms
verloren ben
waar het einde het nieuwe begin raakt
soms zo eenvoudig
de gesloten deuren
die er zijn in mijn leven
die me soms laten weten
dat er meer is dan
alleen maar een einde
van iets
het raakt het nieuwe begin aan
van wat ik nog moet ervaren
waar ik nog steeds
moet zijn
zo te sterven
het lied
dat altijd klinkt
als ik het zie
de zachte vleugels
van papier
de moe gestreden vleugels
die niet meer verder willen gaan
de laatste momenten van een leven
dat kortstondig
even maar was
dat verloren is gegaan
het achtergelaten verleden
het verleden
vervaagd in
vage schimmen van
wat het ooit was
af en toe raakt het nog even
het heden aan
om me te laten weten
dat ik in het verleden
nog wat heb op te ruimen
voordat ik verder in het heden
kan gaan
krans van liefde
zomaar
op een onverwachts moment
knikte je naar mij
om te vragen of ik naast
je kwam zitten
het gesprek begon
op een onverwachts moment
over het leven
waarin we samen stonden
te kijken naar wat was
de tunnel van het onverwachtse
door het onbekende lopen
op zoek naar wat ik ergens van ken
niet gevonden de
dingen die ooit waren
de wegen waren
onbestemd en vervreemd
om te ontdekken dat de tunnel
van het onverwachtse
ineens weer
op je pad komt
laatste kus in de avond van het verlaten
laatste kus
nog even zeggen
dat we het goed hadden samen
de tijd gaf ons genoeg tijd
om te ontdekken
dat we gelukkig waren samen
dat het goed is
om elkaar nu te verlaten
om ieder weer
onze eigen wegen te volgen
in het leven
waarin we af en toe elkaar
nog zullen ontmoeten
om nog wat te bespreken
de stilte van de sereniteit
geen woorden te zeggen
alleen maar ademloos staren
naar dat wat is
de grot
van het verlangen
dat alles anders zal zijn
dan het ooit was
de stilte van de minuten
waarin ik door de stilte
even totaal
sprakeloos was
doolhof van het leven
de keuzes die ik maak
in het leven
geeft me dagelijks
een beeld van hoe het kan gaan
om de keuze te maken
die soms niet de weg blijkt te zijn
die ik moet gaan
doet me opnieuw belanden
op het kruispunt van het leven
waar ik dan opnieuw
een keus maak
mijn pad gaat zoals hij gaat
ik dwaal
door de tijd met mijn eigen gedachten
op mijn eigen benen
verdwaal ik soms zomaar
naar nergens heen
altijd kom ik weer daar
waar ik moet zijn
omdat mijn pad gaat
zoal hij gaat
zoals hij
altijd zal blijven gaan
Hits: 22