pieterpad6f

elk voorjaar ben je weer even bij mij

als ik loop te dwalen

in de gebieden die ik niet ken

waar ik dan soms

mijn verleden aanraak

totdat ik een veulen zie staan

die me aankijkt

waarbij ik meteen

weer bij jou ben

de woorden

als ik een veulen zie staan

dan is het pas voorjaar

dan pas breekt de

zomer bijna aan

ze wacht

ze staat voor het raam

ze kijkt naar buiten

of hij er al aankomt

ze mompelt zachtjes

dat hij moet opschieten

ze heeft niet voor niets

haar mooiste jurk aangedaan

om met hem mee te gaan

als ik haar vraag op wie ze wacht

zegt ze op mijn vriend

die zo komt

we gaan dansen

in de stad

ik pak rustig haar hand

zeg dat de afspraak niet doorgaat

omdat hij niet komen kan

ze kijken

waar ik ook loop

waar ik ook ben

altijd zijn er die ogen

die naar me kijken

die me zeggen

dat ik anders ben

dan ik moet zijn

dwars van alles

wat ze tegenstaat

ben ik gewoon

mezelf gebleven

ondanks de vele kritieken

ben ik degene

die zichzelf niet verloor

in het anders dan mezelf te zijn

het tere groen van de lente

het zachte groen

dat langzaam

weer de winter

uit mijn hart laat verdwijnen

door heel teer

de donkere periode

uit mijn leven

weer laat stralen

geeft me de kracht

om door te gaan

nadat ik jou

voorgoed verloor ben

ik vervel

het laat los

mijn huid van het verleden

waarin ik mezelf

verloren ben

het gaat langzaam

zijn eigen pad

zonder dat ik

me hoef af te vragen

of het goed is

het laat vanzelf los

het gaat vanzelf

weg

onder de bomen van de bloesem

daar zitten

waar wij samen kwamen

toen onze tere liefde

begon te bloeien

waar we elkaar

in de armen namen

omdat niemand

het zag

stiekeme kussen

die we deelden

omdat we samen wisten

dat we

onder de bloesem

onze liefde

konden  vieren

dat we samen zijn

de geuren van de tijd

ze sluit  haar ogen

drijft weg op de geur

van de rode rozen

die ik mee heb gebracht

ze glimlacht

is even weer daar

waar ze zo graag is

in het verleden

bij haar overleden man

die altijd rozen

voor haar meebracht

het droogt op

mijn tranen

van het verdriet

van dat ik jou verloor

drogen langzaam op

verdwijnen langzaam

met het tikken van de klok

omdat ik ontdek

dat er naast jou

nog zoveel mooie dingen zijn

die mijn hart raken

om me gelukkig

te laten zijn

nu de cirkel rond is

nu we loslaten

om vast te blijven houden

nu we laten gaan

om terug te komen

nu we omarmen

om het weer te ontarmen

zijn we meer dan gelukkig

omdat we beiden weten

dat het zo veel beter is

om samen te gaan

voor niet altijd

gedachten aan wat was

er waren woorden

die we uitspraken

die de gedachten

die we hadden

niet dekte

die we voor elkaar verzwegen

wat we werkelijk voelden

wat we wilden zijn

voor elkaar

gedachten aan wat was

maar nooit kon zijn

door de niet oprecht

uitgesproken woorden van liefde

tussen jou en mij