pieterpad6g

hij was er niet

afgesproken

op de plek

waar wij altijd

samen zijn

kwam ik aan

om er twee vreemden

te zien

terwijl

jij er niet was

met wie ik

dacht voor altijd

verbonden te zijn

staren in het niets

alleen maar kijken

niets meer weten

het afscheid

van niet voor heel even

valt zwaar

de leegte die

ineens voor me staat

staar ik met

mijn ogen aan

bang om de eerste stap te zetten

bang om de leegte

in te gaan

als het samen gaan niet mag

soms zomaar

even op straat

raken we elkaars hand aan

zeggen we zacht

dat we van elkaar houden

bang om onze liefde te tonen

voor hen die een oordeel hebben

over dat onze liefde

niet goed zou zijn

soms zomaar even stiekem

even een knipoog

die ons verbind

omdat aanraken niet kan

de laatst reis

gewikkeld in doeken

dat is wat ze wilde

geen poespas

geen kist

ze wilde de aarde voelen

als het haar raakte

ze wilde niet dat ze

opgesloten in het luchtledige

langzaam wegteren zou

gewikkeld in doeken

hebben we haar gedragen

naar de  plek

die ze voor zichzelf

had uit gezocht

gevangen in de ban van jouw hart

gevangen

in de ban van jouw hart

die me gevangen heeft

op het moment

dat ik het meest kwetsbaar was

gevangen in jouw ogen

van de liefde

die ik zag

gevangen in de liefde

die ik vond

zonder dat ik dat

had verwacht

de tranen die pijn doen

de tranen

van de tijd

die langzaam me doen beseffen

dat wat was

niet meer kan zijn

de tranen om verloren

tranen in mijn jeugd

die achteraf het water waren

voor de bloemen van nu

raken soms nog even

de pijn aan van

het alleen verder moet gaan

de storm raast door mijn leven

staan in de wind

waarin ik met gemak staande blijf

zonder dat ik nadenk

over hoe het gaat

ik ben ik sta

totdat

jij ineens als een wervelwind

mijn hart aanraakt

ineens zomaar zegt

dat ik voor jou de ware ben

besef ik weer

dat ik nog steeds

heel kwetsbaar ben

sterk in zijn eenzaamheid

heel dapper

staat hij daar

bij het graf dat net gedicht is

van zijn overleden vriend

de tranen die de aarde raken

is het laatste wat hem nog

met zijn liefste verbind

de zachte handen van zijn vrienden

die bij hem zijn

nemen niet zijn eenzaamheid weg

die met hem mee zal reizen

door de rest van de tijd

ze zagen wat ik zag

verscholen

in het bos

waarin ze stonden te kijken

naar mijn ogen

die naar ze straalden

omdat ik ze zag

zag ik ze terugkijken

naar mijn gezicht

met en stralende lach