pieterpad6i

alsof de zee de hemel kust

stille momenten

waarbij mij adem stil valt

waar niets meer

te zeggen valt

geen woorden meer

die ik kan zeggen

bij het zien van jouw ogen

waarin voor mij

de zee de hemel kust

in een vurig

verlangen

verdronken dromen

lopen door de bossen

waar ik langzaam

dichter bij  mezelf kom

waar ik ontdek

dat er zoveel speelt

in mijn gedachten

die ineens laten zien

dat het anders is

dan ik dacht

glimlach ik om mezelf

in mijn jeugd

die handelde  uit onmacht omdat hij

niet beter wist

laat het maar zijn

ze staat

met haar boodschappentas

in de winkel

vraagt naar de bekende weg

ze weet even niet waar ze moet zijn

voor de aardappels die ze zo lekker vind

het winkelpersoneel

kent haar al heel lang

die zeggen liefdevol

dat ze wel even meelopen

omdat dat voor haar

gemakkelijker zal zijn

daar liep ze dan

we zagen het aankomen

het was niet onverwachts

we merkten al maanden

dat ze net meer zo bij de tijd was

dat ze soms verzonken in haar gedachten

niet meer wist waar ze was

ineens kwam het bericht

dat ze haar hadden gevonden

in haar nachtpon

ergens op straat

waar ze de weg naar haar huis

niet vond

gevangen in de sluiers van tijd

ze staart uit het raam

van haar kamer als ik binnenkom

ik vraag haar hoe het gaat

ze verteld dat ze haar huisje mist

haar katten die ze zo lief heeft

ik pak haar broze hand

zeg dan dat ik het begrijp

maar dat haar poezen

het goed hebben bij hun nieuwe baas

terwijl ik weet

dat ze allang

naar de hemel zijn gegaan

de grens vervaagd steeds meer

balanceren op het randje

van toen en nu

van het verleden en heden

verdwijnt hij langzaam

daar waar hij eigenlijk

niet wil zijn

verdwijnt hij in de tijd

van toen

is hij ineens niet meer

zo bereikbaar

als hij graag zou willen zijn

de kei van mijn leven

soms struikel ik ineens

zomaar op mijn levenspad

over een steentje

die ik dan opraap

om zo mijn pad

glad te laten zijn

terwijl ik me heel goed besef

dat als ik struikel

ik eigenlijk veel

meer uit het leven haal

dan als alles gewoon

gladgestreken op mijn levenspad zal zijn

als de wind de pluizen wegblaast

lichte tinteling

in de lucht

de gedachten aan

dat het loslaten

net als een paardenbloem

die uitgebloeid is in de zomer

zijn pluizen meegeeft aan de wind

laat ik de gedachten

aan wat ooit tussen jou en mij

had kunnen zijn

gaan met de zachte tinteling

van de wind

zweven op de vleugels van de tijd

zonder het te beseffen

spreid ik mijn vleugels

om te gaan vliegen

met de tijd

naar daar waar

ik wil zijn

waar ik kan rusten

in de luwte van de wind

om tot rust te komen

van het zwerven

door de tijd