pieterpad6j

tere gevoelens van opbloeiende liefde

nog niet durven geloven

dat de liefde ineens

er weer is

ineens zomaar

in jouw armen liggen

terwijl ik bang ben

om toe te geven

dat ik daar veilig ben

langzaam me open stellen

langzaam steeds meer

vertrouwen dat het tussen jou en mij

goed zal zijn

omdat ik niet boog

de weigering om te buigen

viel hem zwaar

hij kon mij niet aanraken

met zijn woede

met zijn kwaadheid

hij deed aandoenlijk zijn best

totdat hij begreep

pas als hij zou ombuigen

dat ik dan pas bereid was

om met hem

de strijd aan te gaan

zonder de waan dat je een winnaar

moest zijn

ongrijpbaar

ondanks de vele

mogelijkheden

om me met jou te verbinden

blijkt ineens

dat er niets meer is

wat er ooit was

kijk ik naar je ogen

die vol onbegrip

naar mij kijken

omdat je niet beseft

dat je niet te doorgronden bent

zolang je jezelf

achter je masker

verbergt

hij zal echt zijn eigen bordje leeg moeten eten

onze zoon vecht met het leven

hij maakt keuzes die onbegrijpelijk zijn

met de gevolgen die hij niet dragen kan

onzekerheid die hij telkens zegt

vragen om hulp

die ik niet meer geven kan

omdat ik op ben door de dingen

die hem overkomen

zeg ik alleen maar

dat hij zijn eigen bordje leeg moet eten

dat ik hem niet meer

voor hem zijn portie op eten kan

het zware leven

de angst om kwijt te raken

wat hij heeft gekregen

maakt dat hij soms bang is

als iemand met zijn geliefde praat

bang dat dit hem ook word ontnomen

zoals zijn vishengel waarvoor

hij had gespaard door zijn vader

die zei dat die van hem was

maakt dat hij niet om kan gaan

dat als iets van hem is

door een ander word aangeraakt

gebonden in de tijd

gedwongen gekozen

om niet alleen te willen zijn

gevangen in de ogen

van een vreemde

die me wel raakt

maar het net niet is

zit ik gevangen in de tijd

omdat ik te bang

voor de eenzaamheid ben

even gezien door onze ogen

geen gesproken woorden

niets dan stilte

waarin de zwijgzaamheid

is gevangen

door de tijd

die kwam

verloren in het moment

gezien door onze ogen

zagen we niets

dan alles wat er zou zijn

houvast

in de storm

van het leven

verdwaal ik soms zomaar

in de tijd van het nu

weet ik me geen raad

met de woorden die dan

worden gezegd

zonder dat ik wat zeggen kan

ik zwijg

pak mij houvast

om te overleven

om te zijn

die ik het liefste was

als de liefde de andere kant ontmoet

de liefde

gevangen in het moment

van elkaar zien

de woorden die spraken

die zeiden voor altijd

samen gaan

verbonden voor het leven

tot de dag

dat jij voorgoed je ogen sloot

ik met een hart vol liefde

een hart vol smart

mijn weg in het leven

terug vond