pieterpad6j
tere gevoelens van opbloeiende liefde
nog niet durven geloven
dat de liefde ineens
er weer is
ineens zomaar
in jouw armen liggen
terwijl ik bang ben
om toe te geven
dat ik daar veilig ben
langzaam me open stellen
langzaam steeds meer
vertrouwen dat het tussen jou en mij
goed zal zijn
omdat ik niet boog
de weigering om te buigen
viel hem zwaar
hij kon mij niet aanraken
met zijn woede
met zijn kwaadheid
hij deed aandoenlijk zijn best
totdat hij begreep
pas als hij zou ombuigen
dat ik dan pas bereid was
om met hem
de strijd aan te gaan
zonder de waan dat je een winnaar
moest zijn
ongrijpbaar
ondanks de vele
mogelijkheden
om me met jou te verbinden
blijkt ineens
dat er niets meer is
wat er ooit was
kijk ik naar je ogen
die vol onbegrip
naar mij kijken
omdat je niet beseft
dat je niet te doorgronden bent
zolang je jezelf
achter je masker
verbergt
hij zal echt zijn eigen bordje leeg moeten eten
onze zoon vecht met het leven
hij maakt keuzes die onbegrijpelijk zijn
met de gevolgen die hij niet dragen kan
onzekerheid die hij telkens zegt
vragen om hulp
die ik niet meer geven kan
omdat ik op ben door de dingen
die hem overkomen
zeg ik alleen maar
dat hij zijn eigen bordje leeg moet eten
dat ik hem niet meer
voor hem zijn portie op eten kan
het zware leven
de angst om kwijt te raken
wat hij heeft gekregen
maakt dat hij soms bang is
als iemand met zijn geliefde praat
bang dat dit hem ook word ontnomen
zoals zijn vishengel waarvoor
hij had gespaard door zijn vader
die zei dat die van hem was
maakt dat hij niet om kan gaan
dat als iets van hem is
door een ander word aangeraakt
gebonden in de tijd
gedwongen gekozen
om niet alleen te willen zijn
gevangen in de ogen
van een vreemde
die me wel raakt
maar het net niet is
zit ik gevangen in de tijd
omdat ik te bang
voor de eenzaamheid ben
even gezien door onze ogen
geen gesproken woorden
niets dan stilte
waarin de zwijgzaamheid
is gevangen
door de tijd
die kwam
verloren in het moment
gezien door onze ogen
zagen we niets
dan alles wat er zou zijn
houvast
in de storm
van het leven
verdwaal ik soms zomaar
in de tijd van het nu
weet ik me geen raad
met de woorden die dan
worden gezegd
zonder dat ik wat zeggen kan
ik zwijg
pak mij houvast
om te overleven
om te zijn
die ik het liefste was
als de liefde de andere kant ontmoet
de liefde
gevangen in het moment
van elkaar zien
de woorden die spraken
die zeiden voor altijd
samen gaan
verbonden voor het leven
tot de dag
dat jij voorgoed je ogen sloot
ik met een hart vol liefde
een hart vol smart
mijn weg in het leven
terug vond
Hits: 25