pieterpad6n

de blauwe plekken van onvermogen

beseffen dat  het niet altijd

aan die ander ligt

dat mijn part en deel

ook een oorzaak is

van hoe ik heb gehandeld

hoe het is gegaan

in de relatie die ooit was

de blauwe plekken van het onvermogen

omdat ik besef

dat ik niet in staat ben

om zo lief te hebben als ik zou willen

omdat hij het echt niet is voor mij

die woorden kwamen niet

de woorden die mijn gevoel

voor jou moesten uitdrukken

kwamen maar niet uit mijn mond

zeggen dat ik van je hield

zei ik in een vraag

waarop ik zei

je weet toch dat ik van je hou

omdat ik niet kon zeggen

dat ik van je hield

omdat mijn hart nog steeds

niet vrij was

van die ander

die nog steeds

in mijn hart aanwezig was

hoe neem ik afscheid

het telefoontje dat zou komen

kwam op het moment

dat ik er niet meer aan dacht

ik moest komen

mijn vader ging sterven

tijdens de rit naar mijn verleden

bekroop me de angst

hoe ik  afscheid moest nemen

van iemand die er altijd was

die altijd achter mij stond

wat ik ook deed

hoe zeg je dan vaarwel

tegen iemand

die je nog niet missen kan

spiegelbeeld

in de ochtend

mijn blik in de spiegel

soms ineens schrik ik

dan zie ik ineens

mijn vader

zijn kleur ogen

zijn terugtrekkend haargrens

zijn gezicht met de groeven van het leven

kijkt me aan

totdat ik besef

dat ik mezelf zie

in de spiegel

dat ik het ben die daar staat

als je kan wachten

als je kan wachten

totdat ik er aan toe ben

om mij aan jou te binden

in de liefde die ik voel

als je kan wachten

op mij

om me te ontvangen

in de stille tijd

die voorbij gaat

omdat ik eerst

voor mezelf moet uitzoeken

of ik wel er aan toe ben

om met jou

verder te gaan

het eenzame bankje

de plek om te gedenken

staat zomaar midden

in het niets

te staan

met zitplekken

zodat je niet

naast elkaar kan zitten

om elkaar troost te geven

het is gemaakt

om je in al je verdriet

nog eenzamer

te laten zijn