quis1

mijn vleugels gespreid

wiegen op de zachte adem

van het leven

rustig kijken

naar het golvend ritme

van deze tijd

langzaam  drijven

op de gedachten van morgen

wetende dat mijn vleugels

mij kunnen dragen

mij zullen brengen

naar waar ik moet  zijn


scheppen van water

het dragen van water naar de zee

is mijn zo bekend

dat ik me soms afvraag

of dat wel echt werkt

daarom ben ik er mee gestopt

om te dragen

ik ben het water gaan scheppen

om het zo in beweging te brengen

zodat ik weet

dat mijn leven

niet nog langer stil  blijft staan


in zijn eigen wereld

verzonken in zijn eigen wereld

die niet te doorgronden is

kijk ik naar hem

waarin ik zie

dat hij zichzelf verloren is

zijn gedachten

worden bepaald door dat ene

dat wat hij zich steeds weer afvraagt

of hij wel in deze wereld

is op zijn plaats


( foto niet zelf gemaakt, mocht hem gebruiken)

verzwegen verhalen in zijn ogen

in zijn ogen

staan de verhalen geschreven

van wat hij allemaal zag

in zijn leven waaruit hij verdreven is

zijn angstige momenten

kan ik nog elke dag lezen

de tranen van verloren geluk

de glinstering van de hoop

dat hij de oorlog

die nu nog in hem zit zal overwinnen

dat hij weer even kan zijn als

zijn verloren

innerlijke kind


speelbal van het leven

rondkijken in de speeltuin

van het leven

de mogelijkheden

de uitdagingen

zien

spelen met de speelbal

van het leven

omdat ik ontdek

dat ik meer dan verliefd

op hem ben


bruisend water van verlangen

bruisend verlangen van het water

kijken naar dat wat er is

voelen wat ik voelen moet

merken dat ik het tegen hou

maar dat het verlangen

gaat winnen van

het gevecht van

het niet willen

me openstellen

voor het verlangen

het bruisende water

van voor altijd

bij jou te zijn


door het oog van de naald

staren in het licht

naar daar waar niets meer

lijkt te zijn

aanraken van verlangen

waarin de zon niet meer schijnt

loslaten van bij jou te willen zijn

door het oog van de naald gekropen

omdat bleek dat

jij niet de ware prins

maar een wolf in schaapskleren

was


nu de zon even gaat slapen

langzaam gaat de zon naar bed

sluit de dag af met een

rode gloed

met de belofte

dat hij de volgende dag

weer terug komen zal

nu kan ik rustig gaan slapen

omdat ik weet dat de maan

elke nacht

over mijn waakt

( n.a.v een schilderij van een leerling

Nina)


nu zij samen zijn

staan bij het graf

waar mijn ouders liggen

samen weer bij elkaar

samen slapen na

jaren zonder elkaar

terwijl ik sta te kijken

beginnen mijn ogen te tranen

omdat nu zij weer samen zijn

de leegte in mij

niet te vullen is

omdat ik haar

zo mis

( voor Susan, bij het graf van haar ouders)


is daar het licht

vechten uit het dal

van verlies

van angst

kijken naar de stille momenten

van de stilte van de tijd

raak ik som zomaar even

het licht aan

om weer te beseffen

dat ik altijd zelf kan beslissen

of ik in het donker

zal blijven staan

of naar het licht

zal gaan

Hits: 37