serie 13

(16)

de stoel van verlangen

zittende op

mijn stoel  aan tafel

waar de stoel

van verlangen altijd staat

om zo de onverwachte gast

welkom te heten

die altijd komen mag

kijkend door het raam

wetende dat deze stoel

niet gevuld zal zijn

omdat mijn liefste

in de armen van de nacht

ergens anders

wilde te zijn

toen je zei dat het over was

stil moment

laatste woorden

jouw stem die breekt

als je zegt

dat het tussen jou en mij

over is

dat we niet verder kunnen met elkaar

ik raak je nog voorzichtig een keer aan

de tranen willen nog niet komen

het is al te vaak gezegd

dat het over was

met vage redenen

waar ik mezelf niet in herken

waarin ik niet eens meer weet

wat waar is

dan zeg ik rustig

het is beter dat je nu gaat

dan kan ik weer verder met

het leven wat ik zo lief heb

waarin ik eigenlijk

mezelf meer ben

dan in een relatie

met jou

verborgen achter de heuvels

ergens verscholen

achter de vele muren

liggen de heuvels

waar ik me verberg

bang om te worden geraakt

in mijn hart

waar ik dan niet meer

mezelf zijn kan

daar waar je me ontmoeten kan

daar waar ik zo vreselijk bang ben

dat ik me weer

met iemand

verliezen zal

afscheid van mijn vader

loslaten van het leven

vond hij niet zwaar

wel de gedachten

dat wij alleen achter bleven

dat hij niet meer voor ons

kon zorgen

mijn ogen raakte

vaak zijn tranen

in de nacht

dan zaten we hand in hand

gewoon samen te zijn

totdat hij ging

liet ik hem los

liet ik zijn hand

met hem

zijn eenzame weg gaan

troostende woorden van niets

huilend om

het niet kunnen beseffen

dat het nu echt over is

laten gaan

van de dromen die ontstonden

in de dag

ik raak verschrikt in de gedachtes

van dat het niet meer kan

zoek naar de oplossingen

om te redden wat er te redden valt

dan komen de woorden

die ik  nooit heb begrepen

waar het om gaat

die me niet troosten

me eerder boos maken

omdat men niet kan inzien

dat dit niet is waar ik

op wacht

ik vraag alleen

even stilte

om mezelf te herwinnen

uit deze nacht

in dromen is geen sorry

vervagende nachten

waarin ik mijn dromen

niet meer raken kan

verloren gevoel van

dat jij en ik niet meer

samen kunnen zijn

omdat jouw hart

maar niet met de mijne

verbonden raakt

kijk ik in mijn droom

jou aan

daarin hou jij van mij

ik van jou

omdat we geen sorry

hoeven te zeggen

omdat de ander niet

van de ander houd

durf jij mijn hand te pakken

we verliezen alles

we raken verstrikt

in onvervulde verlangens

zonder het te beseffen

laten we elkaar gaan

omdat we nog zoeken naar

dat wat er niet meer is

in de holst van de nacht

vraag ik je

of jij mijn hand durft te pakken

zodat wij beiden

niet meer zo

alleen in deze nacht

van onvermogen

zijn

vlaag van herkenning

lopen door de stad

waarin ik ooit

met jou gelukkig was

vertrokken uit jouw leven

om ergens anders

te gaan leven

omdat jouw liefde

te verstikkend was

opnieuw begonnen

met een ander leven

in een andere wereld

waarin ik nu mezelf ben

kom ik soms terug

soms ruik ik ineens

jouw lichaamsgeur

in een voorbijganger

ik kijk dan even op

om te zien of jij het bent

spiegel van het verloren moment

brute werkelijkheid

elke dag weer opnieuw

het sluimerende licht

van de jeugd heeft zijn aftocht geblazen

ik zie de rimpelingen van het leven

terug in mijn gezicht

waarin het  mijn verhaal van

mijn leven staat geschreven

vertederd kijk ik soms

naar dat joch dat ik

lang geleden was

die dacht dat hij

niet mooi genoeg was

terwijl ik

terug kijk in de spiegel

van het verloren moment

weet ik dat dat joch

niet zo onzeker had moeten zijn

omdat hij prachtig was

in hoe hij toen al was

als mijn hart terugkomt

lief

de dagen dat wij samen

gelukkig waren

de dagen waarin wij samen

dachten nog gelukkig te zijn

ligt achter ons op dit moment

ik raak je gezicht teder aan

het is goed

dat we elkaar durven los laten

om elk zonder de zorg

om het hart van de ander

weer een eigen weg

durven op te gaan

Hits: 11