serie1

een klein verschil
de liefde was er
maar het geloof
stond het in de weg
verbannen van haar huis en haard
niemand mocht meer komen
op bezoek
van haar familie
omdat de pastoor
dat geloof voor de liefde komt
had gezegd
jaren in haar nieuwe leven
zat ze daar
tot dat op een dag
ineens haar moeder
er aan kwam
op haar oude fiets
een nieuwe pastoor
was gekomen
die de woorden zei
eerst de liefde dan het geloof
waardoor ineens
zij weer bij haar familie
bij haar moeder
hoorde
golven van verlaten
stille tranen
die langzaam
de grond aanraken
daar waar
onze achtergelaten
voetsporen van ons samen
nu in hun enkelvoud
verdergaan
de tweedeling
die nu is ontstaan
door het jou te moeten laten gaan
naar daar waar
ik nu even
alleen verder moet gaan


afscheid voor altijd
het samen zijn
in de tijd
waar wij vochten
voor ons geluk
het leven dat we deelden
laten we nu gaan
jij gaat jouw weg
ik ga de mijne
om zo mijn armen
om mijn nieuwe leven
te slaan


dat is wat ik achterlaat
als ik mijn laatste adem heb uitgeblazen
zodat de wereld zonder mij
verder moet
laat dan mijn gedachten
worden gevangen
in de dingen die jij doet
laat dan mijn bezittingen
maar voor wat het is
spreek af en toe nog even
over mijn gedachten
dan weet ik zeker
dat alles wat ik
achterlaat
er nog steeds is


de natuur omarmt jou
omarm me
nu ik het niet meer kan
vecht met me
nu ik niet meer vechten kan
hou me vast
nu ik niets meer vast kan houden
ondersteun me
omdat ik mezelf niet
meer kan steunen
ik zie het ontstaan
in mijn ogen
de natuur heeft jou
omarmt zoals
jij de natuur altijd
hebt omarmt


aards verlangen
omwoelde aarde
waar mijn handen
hun sporen trokken
zachte strelingen van
de aarde
om mijn voeten weer
de grond te laten raken
te lang gebungeld
in het luchtledige van het zijn
nu wil ik de aarde voelen
en omwoelen
om zo weer dichter
bij mijzelf
op de aarde
te zijn


stille draden
draden gespannen
om de kern
van het geluk te dragen
langzaam laten verwaaien
door de wind
waarin het gevoel
van liefde
mij met
jou verbind
achterlaten
van ons wij
gevangen in mijn ik
voel ik het geluk langzaam
weer in mijn
hart ontwaken


verdwenen spoor
de stappen van mijn leven
die ik heb genomen
gezien door de
mensen om mij heen
verloren banden
met de achtergebleven
vrienden
omdat juist
mijn spoor
in het
heden
verdween


kleine stapjes naar de grote ster

kleine stapjes maken
om zo langzaam
bij de grote ster te geraken
teder haast
de weg volgen
met mijn ogen
daar waar de kleine ster
de grote raakt
om zo te laten rusten
wat ooit
voor ons
zo dierbaar was


jij liet mijn leven weer opbloeien
eenzame uren
van de tijd waarin ik en jij
nog geen wij waren
gevangen door
een ontmoeting in de tijd
het gevoel van eerder
langzaam verdroogt
tot een voedselbodem
waarin wij
met elkaar verbonden
de mooiste bloemen
konden laten
bloeien
als uiting van
onze liefde
van altijd


de zon is gaan slapen

nu de nacht is gekomen
de zon even is gaan slapen
om de sterren de kans te geven
om mij te leren
dat er in elke nacht
een lichtpunt staat
nu de nacht mij omhelst
kijk ik naar de bloemen van de zon
om te weten
dat de zon ooit
ook voor mij weer
terug komen zal


gebonden dromen

maak het eenvoudig
maak het zoals het is
geen poespas
over mijn leven
geen getreur over het gemis
laat me gewoon
mijn dromen dromen
in de slaap van altijd
bind ze samen als een
bosje bloemen
omdat je daarmee
mijn dromen maakt


kleurrijk leven

gevangen in de minuten
van de laatste uren
zag ik in een flits
mijn leven gaan
ik zag de duizenden kleuren
die waren gevangen
in mijn ogen
tijdens het bestaan
gevangen gedachten
die mijn leven kleurrijk hebben gemaakt
zal ik altijd laten uitstallen
omdat het mij
in mijn leven
zo gelukkig heeft gemaakt


verloren woorden

woorden
die niet meer worden gehoord
gedachten aan dat wat was
maar nooit echt is verloren

stille getuigen
van even er nog zijn
mijn geschreven woorden
die jou aanraken door hier te zijn

langzaam mijn handen loslaten
langzaam mij laten gaan
niets kan meer mij tegenhouden
ik zal mijn eigen weg weer gaan

tranen van het heden
gevangen met een eenvoudig woord
dat door liefde is ontvangen
jouw naam die ik telkens hoor

achter de woorden
van het grote afscheid
gaan soms meer gevoelens schuil
dan enkel maar tot ziens

stille dagen
vol met geluiden van de stilte
het is het aanraken van het even zijn
zonder dat je weg kan gaan

laatste adem
even nog een laatste zucht
dan laat ik je gaan
naar de sterren van jouw vlucht

trage tranen
die mijn ogen laten vloeien
langzaam naar het gevoel
van dat het verlaten eeuwig is

sombere gedachten
woorden die zijn sporen trekken
van het toen
gevangen in het schrijven van
dat wat ik nu voel

sporen van gedachten
die stralen in dit uur
ik ben even heel stil aan het kijken
naar dat wat ik verloor

hoofd omhoog
de keus die ik maken mag
ga ik het leven vieren omdat jij was
of ga ik rouwen omdat jij niet meer bent

straal maar even ietsje meer
de ster van de avond
die jij nu begroet
laat mij nu weten
dat ik alleen verder moet
(kleine teksten voor op kaartjes voor een herdenkingsboom)


gesponnen verleden
gevangen symbolen
van het verleden
dat zich weerspiegeld
in het glas dat
even niet zijn
helderheid
laat doorleven
het verleden
als een
pluis in de wind
de vergankelijkheid
weer gegeven
bij het verliezen
van een vriend


ssst mijn voeten slapen
onze boefje
dat zich te groot voelt
om nog in de wandelwagen te zitten
heeft het al bedacht
terwijl we
door de stad lopen
is hij moe
al wil hij niet toegeven
dat hij eigenlijk
in de wandelwagen wil
terwijl wij doorlopen
gaat hij ineens zitten
zegt dan heel
stellig
pappa’s mijn voeten slapen
ik kan niet meer lopen
ik til hem op
zet hem in de wandelwagen
zodat hij niet meer
lopen hoeft
jij duwt de wagen
de rest van de weg
stil loop je te glimlachen
net als ik
omdat we deze slimmerik
zo geweldig
vindingrijk vinden


brug naar het verleden
terwijl de zon
de nacht zijn gang laat gaan
sta ik even stil
bij de gedachten
aan vandaag
nu jij bent gaan slapen
zonder de dag nog te ontmoeten
raak ik
de verbinding kwijt
met wie jij was
traag streelt mijn hand
de brug naar het verleden
voordat de nacht
zich sluit
waardoor ik jou
niet meer
aan kan raken


verzonken in zijn eigen wereldje

onze zoon
uit het land van zon
waarmee we
minstens elke maand
naar een museum gaan
keek ons aan
terwijl wij
stonden te praten over
een beeld die we zagen
in een beeldentuin
hij zocht gewoon zijn
eigen plekje uit
waar hij aan de slag ging
met een stokje
een steentje
om zo zijn eigen
kunstwerk te maken
dat paste in zijn
wereldje
van begrip


ongebonden

de eenvoud
van het zijn
het verwarren van
de dagen
met de nachten
het vinden
van de rust
in de ongebondenheid
die me raakt
stil kijken
zonder me af te vragen
waarom het zo is
als het is
het zo gaat
zoals het gaat
omdat waar ik ook
zal zijn
jouw bloemen van liefde
met mij mee gaan


twee kanten

de zaak met jou
van allerlei kanten bekeken
gepraat totdat
we erbij neervielen
toch bleef jij
op jouw eiland
ik op de mijne
geen mogelijkheid
om samen
over de streep
te komen
de zachtheid
tegen de hardheid
we kwamen niet verder
dan dat
terwijl ik besef
dat de liefde
blauw is geworden
tussen ons
bleken onze
gedachten
gestrand in
het niet kunnen
bereiken
van elkaar


de rode draad in mijn leven
mijn kindertijd
gevangen in een
rood eendje
waarin ik nog
gewoon zijn kon
die ik mocht zijn
de ontdekkingen
in de puberteit
waarin ik soms
tegen mijn zin
de dingen deed
die ik niet wilde
de dagen dat ik
mezelf
uit een knoop moest
ontwarren
omdat het zo
ingewikkeld was allemaal
de toppen en de dalen
die ik genomen heb
om uiteindelijk
vol tevredenheid
terug te kunnen kijken
op wat ik nu ben
op dit moment
halverwege de rode draad
in mijn leven


gevangen tranen van het strand

zachtjes met mijn hand
door het zand woelen
het aanraken van
de verloren tranen
die ik al heb gehuild
in de dagen dat ik wist
dat jij moest gaan
verstilde momenten
van het verbonden zijn
aanraken van de
verloren schatten
op het strand
die me zo de aarde laten voelen
dat ik er nog ben
zonder jou
de weg verder moet gaan
een klein eerbetoon
aan jou gemaakt
met de de
gevangen tranen
van het strand
die ik
in die dagen
vond


slechts nog maar even

vandaag laat ik de zon
even niet schijnen,
zomaar kijk ik even niet naar de nacht
heel zacht streel ik voor het laatst
jouw haren
kus ik je gezicht
laat ik je laatste adem
met de wind meegaan
zacht zeg ik in je oor
dat ik er voor zal waken
dat jouw dochtertje
nooit vergeten zal
dat haar moeder een vechter was
in een strijd die ze niet
winnen kon
dat ik haar groot zal brengen
in jouw naam
zo goed als ik kan
omdat ik zo wil laten weten
dat ik haar moeder
die mijn dochter is
zo kan voort leven in de dagen
waarin ik haar nog
telkens mis


ach iedereen heeft wel een rugzakje
pratend met jou
over je verleden
dat wat je allemaal
mee hebt gemaakt
doet met beseffen
dat het een soort
van opbieden lijkt te zijn
natuurlijk heeft
iedereen zijn
eigen bagage
zijn eigen rugzakje
maar terwijl jij
mij er uitvoerig over verteld
denk ik
alleen maar
dat jouw rugzak
veel groter is gemaakt
dan hij werkelijk zal zijn
omdat ik van te veel
leerlingen van mij
veel ergere rugzakverhalen
ken


magie tussen jou en mij
de onbesproken woorden
tussen jou en mij
die niet de kracht hadden
om te zeggen
wat we voelden
vingen we altijd
in een blik
van begrip
de magie tussen jou en mij
bleek onveranderd
na jaren
weer samen te zijn
even stil staan
bij het gegeven
dat we eigenlijk
nog steeds
met elkaar
in verbinding staan


ik sloot zijn ogen
laatste dagen
bij hem gezeten
zijn hand steeds
vast gehouden
om hem te laten
weten dat ik er was
steeds gezegd
pap ga nu maar slapen
het is goed
wij redden het wel
stil bij hem gezeten
met soms de tranen
over mijn wangen
omdat ik niet wist
wat er komen zou
de woorden die steeds
wilden komen
die steeds zeiden
dat het goed was
dat hij mocht gaan
als hij kon
dan het moment
de laatste adem
heel stil alsof
een kaarsje werd uitgeblazen
stil mijn hand
als in een soort van trance
naar zijn ogen bewogen
die ik sloot
om zo hem
echt te laten slapen


appa slapen klaar
de nacht doet zijn ogen
langzaam dicht
heel stil kruip ik
nog even tegen je aan
net als ik mijn ogen ook
wil sluiten hoor ik hem
ons klein cadeau
uit het land van de zon
appa slapen klaar
een stille glimlach
komt om mijn mond
dit is waar we beiden
zo naar hebben verlangt
een stemmetje dat ons
in de ochtend laat ontwaken
alleen niet midden in de nacht
zoals op dit moment
ik hoop dat jij
het hoort
zodat ik nog even
wat langer
van de nacht
genieten kan


intens genieten
lief samen
zitten we naast elkaar
in stilte te genieten
van elkaars aanwezigheid
de woorden van toen
die we moesten spreken
pakken zich nu vast
in de stilte die er is
teder pak ik jouw hand
die ik nog aan raken kan
nu de laatste zonnestralen
van ons samenzijn
langzaam
de nacht ingaan


haar laatste tranen
stevig vast gehouden
mijn handen
terwijl ze wist
ze kon gaan
haar laatste woorden
dat ze hoe dan ook
over mij zal waken
even was het stil
heel stil in de kamer
waar we samen zaten
ik hield haar handen vast
haar tranen
stroomden nog eenmaal
de woorden
ik mag naar papa toe
deden haar zo goed
ik droogde haar laatste tranen
ik kuste zachtjes haar voorhoofd
toen lieten we elkaar los
mijn moeder ging
naar daar waar ze
wist
waar mijn vader
was


nu ze mag gaan
ergens wist ik het al
ik zag het aankomen
ik voelde het al dagen
dat ze haar besluit
om te gaan
zou nemen
ze kon niet langer
tegen de pijn
die ze niet meer verdroeg
haar laatste woorden
voor haar lief
waren duidelijk
liefde blijft
ook al ben ik
er niet meer
laat me maar gaan
als je kan
hij knikte heel stil
de tranen over zijn wangen
maar ze mocht gaan
naar het paradijs
waar nu een
extra engel
zal zijn


ik moet even naar ze toe
elke keer
als ik het museum bezoek
al is het soms maar even
is dit de plek
waar ik even langs moet
eerst hadden ze
een grote zaal
waar hun uitstraling
iets unieks was
later weggestopt
in een kleine hoek
van het museum
was hun kracht
nog wel aanwezig
maar niet meer zo
uniek
nu op hun nieuwe plek
staan ze daar
trots te wezen
stralen ze hun eenvoud uit
de rust die
over mij komt
laat me weten
dat ik bij hen
altijd weer
tot rust kom


zo vertederend
in het land
waar ik soms kom
zie ik ze lopen
de kinderen
van deze tijd
schaamteloos
lopen ze arm in arm
soms hand in hand
altijd vol overtuiging
van hun gelijk
ik kijk er naar
met een vertederende glimlach
om mijn mond
ik vind ze dapper
omdat ik weet
dat in dit land
de haat voor geliefden
van het zelfde geslacht
nog altijd
op laait


nu ik niet meer huil
mijn tranen
die heel lang
gevangen zaten
achter gesloten
muren
zijn inmiddels
uit hun gevangenis
geraakt
nu ik niet meer huil
omdat jij niet
was wat ik dacht
ik terug kan kijken
op hoe goed het was
besef ik meer dan eens
dat wij samen
in het verleden
het goed
hebben gedaan


voor het donker thuis
dwalend over straat
liep hij daar
zijn stapjes
heel langzaam en traag
ik keek hem
met een vertederende
glimlach na
ik bedacht het verhaal
zijn vrouw zal wel gezegd hebben
lief ga jij even
een straatje om
maar kom voor
het donker thuis
dan heeft ze even
de tijd om haar
eigen werk te doen
waar ze bijna
niet aan toe komt
sinds zijn
pensioen


geen donder en bliksem

jouw ogen
die de mijne vinden
ergens zomaar op straat
even kijken
dan wachten
omkijken
naar elkaar toekomen
zacht zeggen
hey
zacht vragen
zullen we samen
wat gaan drinken
waarop ik besef
het is geen donder en bliksem
de blik in je ogen
zegt
genoeg


als het tijd is om te gaan
liefste als
jouw liefde niet meer is
wat het nu is
als het tijd is om
te zeggen
dat we beter
uit elkaar kunnen gaan
zal je dan sterk genoeg zijn
om dit te zeggen
kun je me dan
vertellen
waarom je gaat
zodat mijn
armen de leegte
kunnen omarmen
met een glimlach
omdat ik nog
nagenieten kan
van dat we
samen waren


liefste kom je thuis
thuiskomen
ik roep al
dat ik er ben
terwijl de woorden
mijn mond verlaten
weet ik dat
jij er niet meer bent
ik kijk elke keer weer op
als ik denk de deur te horen
soms hoor ik
zelfs je adem
zachtjes in mijn slaap
soms zeg ik heel zacht
liefste kom je thuis
je bent nu lang genoeg
weg gebleven
ik mis je zo
waar blijf je nou
gevangen in het gemis
van niet voor even
weet ik dat jij
ergens anders thuis
ben gekomen


als mijn tranen stoppen

vloeiend water
dat gewoon
langs mijn wangen vloeit
de tranen die
ik soms even niet
kan binnenhouden
omdat het me zo raakt
wat ik weer
horen mag
soms wil ik
heel hard vloeken
tieren omdat ik
niet weet
wat ik aan
al dat kinderleed
kan doen


omdat hij hem mist
onze zoon
staat vol onbegrip
voor mij
hij begrijpt het niet
dat hij huilen moet
terwijl hij niet eens
verdrietig is
hij is emotioneel
dat zegt hij ook
omdat zijn liefste vriend
er niet meer is
zijn liefste vriend
zijn hondje dat hij van ons kreeg
is al een jaar
geleden overleden
omdat de tijd het
genoeg vond dat hij had geleefd
hij kijkt me aan
vraagt me dan
hoe het kan
dat hij moet huilen
terwijl hij hem
eigenlijk niet zo mist


ik open gewoon mijn ogen en zie jou
in de nacht
als ik weer eens
gevangen ben
in mijn angsten
dan ontwaak ik
door mijn ogen te open
het eerste wat ik doe
is dan te luisteren
naar jouw zachte ademhaling
dan kijk ik naar jouw gezicht
weet dan weer
dat ik niet
bang hoef te zijn
omdat jij
veilig
naast mij ligt
het zijn maar tranen


beslagen ramen
van de tijd
waardoor ik
even jou weer
aanraken kan
even maar
heel stil
teruggetrokken
in mijn wereldje van
leegte
lopen de tranen
over mijn wangen
van het gemis
diep van binnen
hoor ik jouw stem
zeggen
het zijn maar tranen
jij weet toch
dat ik jou
ook vreselijk mis


ik kom je altijd halen
onze zoon
uit het land van de zon
van nu inmiddels 16 jaar
gaat stappen
voor het eerst
hij is wat zenuwachtig
vraagt telkens
wat hij nu dragen moet
want hij wil er wel
op zijn best uit zien
wij als twee trotse
maar tevens zenuwachtige vaders
kijken hem aan
zien eigenlijk niet zoveel verschil
met anders
hij is tenslotte het mooiste
wat er is
we zeggen steeds
dat dit het beste is wat hij kan dragen
dat het goed is
bij het afscheid krijgen we
twee dikke knuffels
en een zoen
dan vraagt hij heel kleintjes
dat als hij het niet leuk vind
wat hij dan moet doen
wij kijken hem aan
en zeggen bijna tegelijk
ik kom je altijd halen
als er iets is
wat niet was
wat het leek te zijn


er schijnt even geen zon
je brak nog net niet mijn hart
door weg te gaan
diep van binnen
wist ik het altijd al
dit is maar even
niet voor altijd
traag raak ik
de nacht aan
die zijn schemering
mij laat ontmoeten
omdat ik besef
dat de zon
nu even niet
schijnen kan
omdat ik je
moet leren
te laten gaan


je weet toch dat ik van je hou
woedende ogen
schreeuwend
om te laten weten
dat ik je moet horen
je weet de woorden
niet te vinden
die je meestal zoekt
om aan te geven
dat je iets wilt
ik kijk je aan
dan stel je de vraag
of ik weet dat je van mij houd
ik kijk je aan
zeg dan
jij vraagt mij
of ik weet dat jij van mij houd
maar je zegt niet
dat jij van mij houd
jij wilt de bevestiging voor jezelf
zodat je weet
dat jij van mij houd


vertrek je nu echt

starend naar de uitgang
van de weg
die jij moet gaan
ik raak teder
zonder te vragen
nog even jouw ogen aan
dan sluit ik ze
ik laat je vrij
je mag gaan
daar waar ze op je wachten
al weet ik
dat je altijd
bij mij zult zijn


het verlangen om niet meer samen te zijn
kijkend naar jouw ogen
die de taal van liefde spreken
ik kijk je aan
vraag me af waarom
je nog steeds bij mij blijft
mijn liefde voor jou
is al jaren geleden verdwenen
toen ik ontdekte
dat jij mij
al jaren tegen
mij had gelogen
over dat ik de
man voor altijd
zou moeten zijn


zoeken naar verlangen
dwalen door de steden
waar het verlangen
in de ogen
van de mensen
geschreven staat
kijkend naar de mensen
die dwalen
die verdwalen
in hun hart
zie ik vele mensen
in mijn leven komen
die ik even aankijk
om zo
even in hun
zoekende ogen
mee
te verdwalen


stille verlangens
natuurlijk besef ik het
ik had je vader kunnen zijn
het verlangen
is daarom niet minder
tussen jou en mij
toch besloten
na lange tijd samen
om uit elkaar te gaan
de last van mijn leeftijd
de jeugdigheid van jouw leven
kan niet samen gaan
omdat ik niet
op mijn laatste dagen
beseffen moet
dat met mij
jouw jeugd
verloren is gegaan


gevangen in haar sluier
haar ogen
bekijken de wereld
die wij zien
met een andere blik
ze zit gevangen
in haar sluier
ziet alles aan
kan niet haarzelf
laten zien
in haar
soms zelf gekozen
harnas
van gevangen zijn


ze schreeuwde nee
haar zoon kwam binnen
bij haar op bezoek
mijn tante
van 80 jaar oud
die haar
grip op het nu
al lange tijd verloren is
ze ziet hem komen
schreeuwt keihard nee
ze wil niet dat hij komt
klauwende handen slaat
ze naar hem uit
onbegrip op zijn gezicht
hij begrijpt het niet
totdat hij het verhaal hoort
dat wat er is gebeurt
zijn moeder was gevonden op de grond
zonder haar onderbroekje aan
ze moest volgens de verpleging plassen
maar kon het toilet niet vinden
de buurman tegenover haar
bekend om zijn agressief gedrag
kon vrij over de afdeling lopen
zonder dat men iets zei
zijn moeder
kan niet meer vertellen wat
er is gebeurt
wel ligt ze er
met een gebroken been
in haar bed
te schreeuwen
naar elke man
die in haar buurt komt
waardoor een puzzel
soms zomaar
ineens
tot stand komt


oorverdovende stilte
de stilte die me
nu omarmt
omdat jouw woorden
niet meer kunnen
worden gezegd
traag raak ik je aan
waar ik je nog
denk te kunnen raken
niet begrijpend
wat ik fout heb gedaan
de stilte is
oorverdovend stil
dat ik het uitschreeuw
in mijn onmacht
om je te laten weten
dat ik er
nog voor jou
ben

Hits: 223