serie 12
soms raak ik het net (39)
verdwenen dagen
van het liefhebben
van de uren
die er zijn
mijn handen die traag
soms de tijd
proberen te vangen
dan ineens is het zover
het is klaar
afscheid van de tijd
van samen zijn
verlaten in de dag
omarm ik
de nacht
koffers gepakt om te blijven
woorden die zeggen
dat we niet meer verder gaan
we zijn zoals men dat zegt
uit elkaar gegroeid
ik kijk je aan
met tranen in mijn ogen
omdat ik niet wil gaan
mijn koffers staan gepakt
in de gang
dan open je jouw armen
zegt me dat je
wilt dat ik moet blijven
omdat je weet
dat jij en ik
samen nog heel wat
hebben uit te zoeken
voordat het tussen ons
echt over zal gaan
ongewoon weerzien
aangenaam verrast
ineens stond je
voor de deur van mijn verlangen
nadat we elkaar
verloren waren
in de dagen van
het verleden
aanraken van dat wat
niet is geweest
waar we beiden van wisten
dat het zou komen
als de tijd
zijn toestemming geeft
gevangen in jouw hart
jouw dromen
jouw armen
weet ik dat het
nu niet voor even zal zijn
als de dagen hun kleur verliezen
glanzende randen
aan de dagen van ons samen zijn
langzaam loslaten
het verlangen van
het altijd samen zijn
het aanraken van
dat wat niet meer is
niet meer was
de dagen verloren hun kleur
toen jij en ik besloten
om samen niet meer
verder te gaan
om elkaar achter te laten
daar waar jij en ik
niet wouden zijn
toen we ja zeiden
tegen elkaar
de tijd verliest tijd
laten gaan
de liefde die was
niet meer gevangen
de dromen die
er mochten zijn
ik laat je gaan
verlies jou voor altijd
omdat de tijd
niet meer winnen kan
van de tijd
die we samen dachten
te hebben voor altijd
ik mis mijn maatje
het is niet dat ik het niet alleen kan
het is niet dat ik niet mezelf redden kan
ik doe mijn ding
ik speel mijn spel
ik ben
het is alleen dat ik soms
zomaar overvallen ben
in de tijd
omdat ik als ik ergens ben
jou niet meer bereiken kan
niet meer kan zeggen hoe het gaat
het thuiskomen daar
waar jij niet meer zal zijn
om te luisteren naar hoe mijn dag was gegaan
dan mis ik jou het meest
in de doodgewone dingen
van het niet meer bij elkaar
kunnen zijn
laat mijn ogen niet huilen
laat me niet alleen
na deze nacht
waarin wij elkaar
samen ontdekten
voordat de dag zijn
ogen opende
laat mijn ogen niet opnieuw huilen
nadat we elkaar verloren waren
elkaar weer hervonden
laat mijn hart
zich niet opnieuw sluiten
voor de liefde die er
nog telkens is
geef mijn gevoel
nu het bestaansrecht
om van jou te houden
nu je weer terug
bij mij bent
onwerkelijkheid
stoer doe ik maar even niet
het raakt me
zo intens diep
dat ik je nooit meer zal zien
nooit meer zal aanraken
niet meer met je kan praten
stoer doe ik maar even niet
al lach ik met de anderen
om de grappen die we samen
uithaalden
stoer doe ik maar even niet
mijn gevoel is een achtbaan
van emoties die strijden
om er te mogen zijn
ik huil
ik lach
ben boos
en dan ineens
val ik soms stil
bij het zien van enkel
jouw toiletspullen in de badkamer
die ik deelde met jou
dan schiet ik weer vol
omdat ik niet bevatten kan
dat jij nooit meer
deze gel
gebruiken kan
mijn spiegelbeeld verteld mijn verdriet
kijkend naar mijn ogen
die vertellen
het verdriet
van nu
ik zie de tranen die
steeds dreigen te komen
soms gewoon door een geur
die ineens er blijkt te zijn
mijn spiegelbeeld
verteld mij verdriet
aan iedereen die het wil zien
ik vraag me af
of dit gevoel van verdriet
ooit over zal gaan
de dagen zijn de dagen
tijd is eindeloos
gevangen in minuten
in uren
in dagen
tijd gaat zoals hij gaat
de uren worden dagen
de dagen een week
weken een maand
en zo gaat het
elke dag
soms ben ik ineens
even weer terug
in de tijd
zie ik het beeld
dat op mijn netvlies geschreven staat
zie ik het moment
van dat ik wist
mijn leven zal nooit
meer het zelfde zijn
dan kijk ik om me heen
zie wat ik nog heb
zucht ik een keer diep
zodat er een storm ontstaat
waarin ik mezelf
weer in het hier en nu
terug vind
luchtledige luchtbel
ineens
zomaar op de dag
van samen zijn
net nadat ik jou had uitgezwaaid
omdat jij de reis
van je leven ging maken
ik was blij
dat je ging
het ging weer goed met jou
ik zwaaide met een lach
wenste je een mooie reis
de reis van je leven
niet wetende
dat de dood
in dat andere land
op je wacht
als je komt
stille nachten
omdat ik aan je denk
in gedachten raak ik
de lege plek
in mijn bed aan
in de hoop dat op een dag
jij weer naast mij slapen zal
ik kijk in de nacht
soms uit het raam
in de hoop dat
ik je auto zie staan
dat ik de voetstappen hoor
op de trap
de sleutel in het slot
hoor draaien
omdat jij weer thuis bent
ik fluister dan heel zacht
liefste kom je gauw
ik mis je zo
het heeft nu lang genoeg geduurd
dat je ging
naar het paradijs
waar ik nog niet
bij je zijn mag
Vaderdag is nu anders
vandaag voor het eerst
een Vaderdag zonder
dat hij er bij kan zijn
mijn zonen komen langs
omdat we toch nog steeds doen
als of het zo hoort
terwijl ze aankomen lopen
kijk ik naar dat wat
voor me staat
ik ga stukje van hun vaders leven
aan hun geven
daar waar hij zo aan gehecht was
om zo hem een plek te geven
aan die hem
zo dierbaar waren
waar we zo
vreselijk trots op zijn
gevecht met een mug
ik moet slapen
morgen is weer een heftige dag
ik weet wat me te wachten staat
ik moet het maar weer aangaan
dus ik zeg niets
ik wacht af
terwijl ik mijn ogen sluit
hoor ik het gezoem
hoor ik het geluid
van die mug
die me uit mijn
slaap houd
terwijl ik vloekend
op jacht ga
naar deze stoorzender
van mijn slaap
besef ik dat ik
al heel wat dingen
alleen overwonnen heb
dat ik meer kan
dan ik dacht
dapper een bewogen leven
geplaatst
omdat we de plek
van de vergeet-me-nietjes niet wilden vergeten
zodat we altijd wisten
waar het was
een stokje gewoon in de grond gezet
door de kleinkinderen
als merk
dan kom ik kijken
vertellen over onze
nieuw kleinkind
en ik zie ineens dat
aan dit takje nieuwe blaadjes ontstaan
ik zeg dan tegen mezelf
zie je wel
de familieboom
zal altijd verder gaan
ook al ben jij niet meer
om mij bij te staan
onze familieband
zal nooit vergaan
groet je de engelen
lief mijn dagen
zijn niet altijd meer
zo blij en vrolijk
als toen jij er nog was
maar ik vecht me door
de dagen en de nachten
zoals jij van mij verwacht
ik omarm de wereld
omdat ik jou niet
meer omarmen kan
groet je de engelen voor mij
zeg ze maar
dat ze heel blij met jou
daar boven
mogen zijn
het leven omarmt me soms
stille vlagen van verlangen
gevoelens van aanraken
wat niet meer mag zijn
kijken naar ogen
die vertellen
ogen die vragen
waar kan ik zijn
gedachten cirkelen
om dat wat er was
aangeraakt leven
dat niet te omarmen
was
mijn armen zal ik strekken
al wankel ik soms
op mijn benen
ben ik te slap om op te staan
toch zal ik me niet laten kisten
ik zal hoe dan ook verder gaan
ik zal mijn armen strekken
raak dan de hoogste ster aan
om zo toch weer verder te lopen
naar daar waar ik naar
toe wil gaan
zware dagen
deze week
waar ik zo tegenop zag
met alles wat er nu op mijn pad kwam
kijk ik aan
ik zie dat als ik maar gewoon
door ademen de dagen
vanzelf over gaan
ik hoef me niet te haasten
ik hoef me niet te af te vragen
wat ik moet doen
ze komen en ze gaan vanzelf
zodat deze zware dagen
die ik intens doorsta
ook vanzelf weer
over gaan
ach de toekomst
ik dobber wat door het leven
met mijn hand op mijn hart
mijn maag vol met
dat wat ik eigenlijk niet eten wil
ik kijk de wereld aan
denk dan een toekomst
heb ik nog niet
dat is ook niet van belang
ik geniet nu van deze dagen
waarin ik ondanks
dat ik naar je verlang
de dagen vul
met dat wat ik
het beste kan
die vervloekte kleine teen
te veel haast
te open schoenen aan
zeg maar gerust
teenslippers formaat
dus dat is mijn eigen stommiteit
ik loop langs de kast
die er al jaren staat
stoot mijn kleine teen
zeg de woorden
die men niet herhaald
maar het was zeker geen
au dat doet pijn
ik zucht trek mijn schoenen aan
voel de pijn
bedenk ik me dan
het doet wel pijn
het zal wel blauw zijn
het is ook wel goed
zo voel ik dat mijn lichaam
nog steeds na behoren
reageert op mijn
onhandigheid
om de stilte te doorbreken
thuiskomen in een huis
wat niet meer als thuis voelt
de stilte van nu
maakt me elke keer weer
zo triest
ik worstel met de uren
als ik thuis moet zijn
om de stilte te doorbreken
als ik thuis kom
heb ik de radio aangezet
begin ik te zingen
als ik mijn eerste stap
over de drempel zet
om zo mij zelf weer thuis te voelen
in het huis
dat nu even geen thuis
blijkt te zijn
lange uren van ontwaken
opstaan in de ochtend
met een hoofd vol zwaar gevoel
een nieuwe dag die ik
mag aanraken
al vraag ik me soms af
voor wie ik dat nog doe
lange nevels van gemis
die me soms de hele dag
omarmen
raken dan verstrikt
met mijn gevoelens
van ontwaken
dat het soms lijkt
alsof er op deze dag
geen ontwaken is
je had gelijk
staan bij de telefoon
om iemand duidelijk te maken
dat ik het belachelijk vind
wat er gebeurt
een brief over erfrecht
terwijl jij niet meer bent
de man aan de andere kant
van de lijn begrijpt er niets van
hoe ik het ook probeer
zijn en mijn golflengte
raken elkaar niet
als ik opleg
ga ik naar boven
om binnen 10 seconden
naar beneden te stampen
de deur open te doen
waar voor jou een kaarsje brand
om tegen je te schreeuwen
met alle woede in mijn stem
dat je verdorie gelijk had
en dat ik dat
vooral niet fijn
vind
ach jochie toch
thuiskomen
jou zien liggen
daar waar jij
niet hoort te liggen
zonder ademhaling
totaal stil
ik kijk je aan
neem je in mijn armen
zeg tegen je
ach jochie toch
waarom moest het zo gaan
een intens gevoel
van medelijden
dat jij het was
raakt me dieper dan
welke pijn ook
omdat mijn liefde
voor jou
nog steeds
oneindig is
de serene stilte
stil moment
iedereen is even weg
jouw laatste rustplaats
gezocht en gevonden
waar we de as
laten gaan
dan iedereen
laat me even alleen
om zo met mezelf
verzonken in mijn gedachten
jou te laten gaan
terwijl ik daar zit
te staren in alle stilte die in mij is
begint het te waaien
hoor ik ineens een geluid
waarmee jij altijd mijn
stilte doorbrak
ik ben stil
kijk om me heen
verwacht even dat je er
echt was
weet ineens
dat dit voor jou goed is
dat je blij bent
dat ik met jou
hier even
in ons eigen moment
samen was
dubbele afspraak
mijn verdriet
dieper gemaakt dan het was
is er nog steeds
ik raak het elke dag aan
dan de telefoon
mijn arts belt met op
met de vraag
of ik met haar
praten wil
dat dat altijd kan
maar dat ik dan maar
even een dubbele afspraak moet maken
zodat dat de afgebakende tijd
voor haar precies
genoeg is
omdat ze anders bang is
dat ze mij en mijn verdriet
niet meer kwijt
raakt
dat plastic zakje
altijd samen
nu dan echt alleen
vervangen van de vuilniszak
zie ik daar een plastic zakje liggen
onderin
vervang de volle zak
dan kijk ik een week later opnieuw
ben verbaasd dat dat zakje
er nog steeds ligt
totdat ik besef
dat ik nu echt alleen ben
dat ik dat vanaf nu zelf moet doen
net als de rommel die ik maak
moet opruimen
omdat jouw leven
niet meer de mijne raakt
symbool van verder gaan
opstaan
in de ochtend
zoals elke keer
hetzelfde ochtendritueel
kijken naar de tafel
waar dit keer geen
ontbijtbordje staat
laat me weer beseffen
dat ik er alleen voor moet gaan
ik pak het bord
smeer mijn brood
eet met lange tanden
de eerst hap
kijk wat om me heen
totdat alles is opgeraakt
dan sta ik op
vertrek
om als ik thuis kom
te zien
dat het symbool van verder gaan
nog steeds op tafel staat
hoe leef je verder zonder je liefste
mijn vraag
die ik elke dag stel
aan mijn liefste
die er niet meer is
hoe ik verder kan leven
zonder mijn liefste
waarom ik zijn stem
in mijn gedachten hoor
daar kom je vanzelf wel achter
dat leer je wel
maar het punt is
dat ik dat niet wil leren
niet wil weten
hoe ik verder leven kan
omdat ik je zo vreselijk mis
in mijn verlangen
naar dat wat niet meer is
dan draai ik me om
verdwenen woorden
van niets meer kunnen uitspreken
gevoelens niet meer te vertalen
met de woorden die ik niet meer
spreken kan
onmachtig verlangen
naar armen die ik niet meer
omarmen mag
kijken naar dat wat was
maar nooit meer kan zijn
draai ik me om
verdwijn voor altijd
van deze plek
waar ik meer
dan eenzaam ben
wilde ik zo graag tegen je zeggen
spannende tijden
woorden die mij raken
gedachten die ik niet
kwijt raken kan
de cirkels waar ze in draaien
omdat ik jouw klankbord mis
niet meer weten
wat te zeggen
wat te doen nu ik jou
zo moet missen
op dit zo beslissende moment
in mijn leven
moet nog de nieuwe pokomonplaatjes zien
mijn kleinkind
zit op mijn schoot
vraagt me of opa
niet meer komt
naar het nu
ik vertel haar dat opa
nu in de kist ligt
waar hij rusten zal
ze kijkt me aan
zegt dan dat ze
jammer vind dat
opa nu nooit meer
de nieuwe pokomonplaatjes
kan zien
ze beseft niet dat ze
mij hiermee de sleutel geeft
op weer verder te gaan
ik moet nog heel veel
nieuwe pokomonplaatjes zien
dus geen tijd om
te lang
stil te staan
tranen die gewoon komen
ze vloeien
ik hou ze niet meer tegen
ik huil heel wat af
soms zomaar
zonder dat ik het verwacht
ik denk dan zomaar aan jou
vraag me af
waar je nu bent
en waar blijf je nou
nu ik nog steeds zo
naar jou verlang
okay dat kan ook nog
even niet aan gedacht
ik zou een vriendin helpen
omdat ik dat mag
ik verzorg haar
tot ze opgenomen is
haar hond
komt met mij mee
daar zit ik dan
met een ongenodigde loge
die van mij zoveel zorg verwacht
dat ik met hem moet wandelen
eten moet geven
aaien tot hij rustig is
daar ben ik dan mooi klaar mee
met een hond
die ik niet alleen
achter laten kon
omdat ik zo vol
verantwoordelijkheid zit
chocolade
elk nadeel heeft een voordeel
dat weet ik inmiddels al
ik zit met een mond vol tanden
die pijn doen
maar as pleister op de wond
doe ik lekker ongezond
ik stop me vol
met chocolade
omdat dat het enige is
dat ik in mijn mond
verdragen kan
mag het
het nieuwe leven
ik omarm het
ik ben oma
voor de zoveelste keer
ik ben gelukkig
als ik naar dit nieuwe mensje kijkt
die mijn leven rijker maakt
nog mooier is de naam
die ik met jou ook had bedacht
mag ik je dan nu even
extra missen
me even heel alleen voelen
omdat ik weet
dat jij zeker net zoveel van
dit wonder had genoten
als ik nu doe
dat had hij niet moeten doen
kwetsbaar in mijn zijn
zit ik daar
te kijken naar het spel
dat zo vrolijk moet zijn
ik ben stil
ik geniet
totdat hij komt
met zijn spel
waarin de dood
mijn leven meer
aanraakt dan hij beseffen kan
zijn onbegrip
zijn ongemak
zijn gedrag
dat niet beseft
dat hij met zijn spel
juist mij nu
extra diep raakt
had men niet gedacht
in een diep gat gegooid
ik weet het wel
het is niet mijn ding
toch ben ik even
in dat gat gaan zitten
totdat mijn zoon kwam
die gewoon heel
zacht met zijn hand
over mijn schouder streek
die even heel rustig
mij aanraakt
zegt kom
we kunnen het toch niet anders
maken dan het is
laten we maar een ijsje eten
dat bevriest misschien
wel een beetje het gemis
Hits: 14