serie2

wat kan er fout zijn aan liefde

dwalend door een park
ergens in de stad
zie ik ze lopen
arm in arm
twee jongens
die van elkaar houden
die gelukkig zijn
ik denk terug aan
dat ik met jou
door de stad liep
hand in hand
zonder te provoceren
maar gewoon
omdat ik wist
dat jij
ook van mij
houd

zeg niet dat je niet meer van me houd
oorverdovende stilte
door de ruzie die we
samen hadden
over iets wat
nu totaal onbelangrijk lijkt
traag raak ik jouw lichaam aan
dat verhard omdat je
mij nu even niet toe kan staan
verscholen in mijn verdriet
vraag ik heel kwetsbaar
of je nog wel van me houd
omdat ik ons nu zo mis
terwijl jij en ik
zo duidelijk zijn
in het wij als we
echt bij elkaar zijn

ik kan het met duizend woorden zeggen
ik kan het met duizend woorden zeggen
ik kan het met de mooiste
woorden bekleden
ik kan als ik het wil
heel erg verzachten
wat ik tegen jou
zeggen wil
ik doe het eenvoudig
ik vang al mijn gevoel
in twee simpele woorden
die alles vertellen
waarmee ik al tijden worstel
ik kijk je aan
diep in je ogen
zeg alleen
“dag lief”
ik draai me om
ga verder
op mijn eigen weg

omarm me even
het moment van afscheid nemen
voor weer een jaar
elkaar niet zien
niet spreken
soms duurt het langer
dat we niet bij elkaar zijn
traag kijken we elkaar aan
ik raak heel zacht je armen aan
vraag je om me even
te omarmen
om weer even
dicht bij elkaar te zijn
zodat ik je kan laten gaan
voor dat we
weer bij elkaar mogen
zijn

en ik buig
woorden
als stormen
in mijn hoofd
opgeslagen
ze zoeken een uitweg
naar waar ze heen moeten
ik hoor ze van alles zeggen
ik zoek naar de uitgang
uit de storm in mijn hoofd
onbereikbaar ver
lijkt het te zijn
de deur waar ik
door verdwijnen kan
stil buig ik mijn hoofd
zodat misschien
de storm
wat kan gaan
liggen
zodat ik weer
normaal
verder kan

wat nu met ons
terwijl ik met het bord
dat nog stuk kan
in mijn hand
tegen jou sta te schreeuwen
over het onvermogen van jou
om mij te begrijpen
kijk je me niets begrijpend aan
jouw wereld
die ik dacht te begrijpen
blijkt langzaam
tussen jou en mij
in te staan
ik probeer nog met
al mijn onmacht
jou te bereiken
terwijl jij alleen maar
met stomme verbazing
naar mijn woedende
woorden luistert
dan zeg je
wat nu met ons
nu voor jouw hart
het houden van
niet meer genoeg
blijk te zijn

en toen sloot ik de deur
te vaak gezegd
dat het goed zou komen
te vaak gehoopt
dat jij en ik
samen zouden blijven
te vaak vergeten
om het ergens toch
te onthouden
te vaak vergeven
zonder dat mijn hart
zijn veerkracht verloor
te vaak net iets te hard
tegen mij geweest
te vaak net even
net niet daar waar je moest zijn
waardoor mijn hart niet
meer kon terugveren
naar jouw liefde
waardoor ik
voorgoed
de deur
naar jou en mij
afsloot

ik wil je alleen maar even vragen
ik wil je alleen maar even vragen
of je zo af en toe
even weer langs wil komen
in mijn dromen
ik wil je alleen maar even vragen
of je af en toe
gewoon even wil laten weten
dat het goed met je gaat
laat af en toe
zomaar een vogel zingen
laat af en toe
zomaar even
een bloem geuren
zodat ik weet
dat je weer heel even
bij mij
wilde zijn

als hij maar gelukkig is
hij verteld over zijn grote liefde
die hij leerde kennen
zomaar op een dag
hij straalt
ik kijk naar hem
die mijn hart meer raakt
dan niemand ooit
eerder heeft gedaan
ik praat met hem
over de liefde die hij
gevonden heeft
ik lach wat
ik zeg dat ik trots ben
dat ik blij ben
dat ik het hem zo gun
van binnen zegt een stem
dat ik niet zo schijnheilig moet doen
ik moet zeggen
wat ik echt voel
nadat ik lang heb nagedacht
wist ik het al
wat ik werkelijk voel
als hij maar gelukkig is
dat is meer
dan genoeg

gebroken engel

ergens verscholen
diep in mij
zit een engel
die zijn vleugeltjes
verloren is
het licht dat hij
in mij straalt
straalt naar buiten
zodat een ieder
weet dat ze
er voor mij zijn

metgezel

samen al vele landen
bezocht
door steden gedwaald
telkens weer
was jij er
waar ik was
droeg je de last
van mijn verlangen
om je nog even
te zien voor het
opstijgen
streelt
nog net even meer
mijn vertrekverlangen

jouw was

elke dag zag ik het
jouw was op de vloer
van jouw kamer
ik dacht even na
toen zei ik
eenvoudig tegen jou
dat ik best wil
wassen maar
dat ik niet buig
voor wasgoed
van een ander
dat als jij
het schoon
wilt hebben
je ze zelf echt
in de wasmand
zal moeten leggen

tot aan de drempel
onze handen
samen gevouwen
de tijd neemt zijn weg
langzaam sluit jij je ogen
je weet dat je mag gaan
ik hou je vast
tot aan de drempel
waar jij in je eentje
overheen moet gaan
ik kus je nog een keer
zachtjes op je mond
ik laat je gaan
in alle stilte
die nu komt
zeg ik zacht
maak een mooie reis
maak een mooi paradijs
voor ons klaar
als ik weer
bij jou mag zijn

acht soldaten
ze wisten het zeker
natuurlijk laat je
een vriend
die in diepe verdriet zit
niet alleen
ze gingen over drempels
die anderen ontlopen
ze gingen samen
om hem te steunen
in zijn immens groot verdriet
van het verlies van zijn moeder
ze stonden er voor hem
en voor elkaar
om elkaar te steunen
in deze oneerlijke strijd
acht soldaten
van de vrede
van amper
veertien jaar
dit bevroren hart
afgesloten
voor de liefde
die ik niet meer
in mijn hart toe wil laten
sta jij daar
langzaam druppel
jij je warme liefde
in mijn bevroren hart
ik vecht hier tegen
zet alles op alles
om vooral
mijn hart
niet te laten vangen
jij bent volhardend
breekt langzaam
al mijn bevroren tranen
door de liefde
die jij telkens
weer aan
mij geeft

het spelende kind

op straat
zag ik hem zitten
helemaal verdiept
in zijn spel
hij keek
speelde
was van de wereld
zoals een kind
dat soms kan zijn
hij merkte niet eens
dat ik een foto maakte
omdat ik even
net als
hij door dit spel
gevangen wilde zijn

dit verscheurend gevoel
kun je het stoppen
dit gevoel dat
me zo uiteen scheurt
mijn gevoel waarin ik
zeggen wil
dat ik het even niet red
ik omarm
in de stilte
nog steeds je lichaam
waarmee jij
op reis ging
naar die wereld
waarin wij niet
samen zijn
dit verscheurend gevoel
van dat ik het even niet weet
hoe ik het verder doen moet
nu ik je weer
zo vreselijk mis

het bedelende kind

zijn leeftijdsgenootje
zit verdiept in zijn spel
alles bezit hij
terwijl hij
tegen een muur
zit te hopen
op wat geld
zodat hij
te eten heeft
zodat hij weer
een dag red

teveel tranen
het omarmen
van het gaan van jou
de woorden
die niet bleven
omdat je ze met je meenam
die je me nog wilde geven
stil staar ik naar de
te laat verzonden brief
waarin jij
jouw liefde voor mij beschrijft
waarin je zegt
dat ik je gelukkig heb gemaakt
teveel tranen
laat ik vloeien
omdat ik jou
heb moeten laten gaan
naar de wereld
waarin ik hoop
jou terug te zien
als ik ook
mag gaan

ik bewaar mijn tien
toen ik verging
van de pijn
die mijn lichaam deed
vroeg men mij
welke cijfer ik
het zou geven
ik zei heel
zacht een negen
men sprak vol bewondering
omdat het
dapper was
om deze pijn
een negen te geven
terwijl het een tien was
ik zweeg
ik wilde mijn tien bewaren
voor de pijn
die alles zou overstijgen
zodat ik
nog iets had
voor als het
pijnlijker was

stille dromen
zonder het te zeggen
zonder het geluid
te vormen
heel stil kijken
naar dat wat er is
heel langzaam
mijn ogen openen
heel stil durven geloven
dat jij er
voor altijd bent
achteraf begreep ik je woorden
vertrokken mond
van woede
omdat ik weer niet
jou kon bereiken
met mijn hart
proberen je te zeggen
dat ik jou niet
verliezen wil
dat het zo niet langer gaat
je voor mij een vreemde
blijkt te worden
die ik niet meer ken
dan zeg jij de woorden
dat als ik met je mee gegaan was
ik je had begrepen
en nu niet zo boos
had hoeven zijn
omdat blijkt
dat mijn blik
naar jou
veranderd blijkt
te zijn

vanaf nu trek ik mijn handen van je af
net 18 jaar
stond ze daar
afscheid genomen van
haar ouderlijk huis
ze trouwde met de man
die haar lief was
haar moeder
was het niet met
haar keus eens
het kon niet vanuit
het geloof
op het moment
dat ze ging
kreeg ze
een lange nachtjapon
wat onderbroeken mee
de woorden
vanaf nu trek ik
mijn handen van je af
werden uitgesproken
ze sneden dieper in de ziel
dan welk woord ook
toch de keus was gemaakt
de liefde ging voor het geloof
ze ging
dapper met haar hoofd omhoog
naar de andere kant
van de regenboog

trappen van het heden

verscholen achter mijn gedachten
loop ik de trappen af
naar het heden
langzaam kom ik dichterbij
het gevoel van het is nu
niet meer voor even
langzaam besef ik het weer
dat jij niet voor even bent
maar gewoon
voor altijd

en jij drinkt jouw thee
woorden die meer zeggen
dan de stilte die
soms in ons huist
ik raak je aan
zonder te zeggen
wat ik zeggen wil
ik kijk toe
terwijl jij
jouw thee drinkt
langzaam
gaat mijn hart harder kloppen
omdat ik nog steeds weet
dat ik jou
de allerliefste
vind

glipt me door mijn vingers
vervlochten vingers
die even net niet meer elkaar
echt raken
ik zie de tijd
zijn tol halen
te lang niet bij elkaar
te lang elkaar vergeten
te vragen waar we zijn
stil gekropen
in mijn hart van
het verlangen
naar de tijd
van dat we
echt nog samen waren
het glipt me door mijn vingers
het gevoel
van voor altijd

lopend door de nacht

langzaam
bewegen mijn voeten
op de zoektocht
naar de dag
gevangen in sluiers
van nevels
weet ik dat
ergens
zoals altijd
het daglicht
op mijn wacht

omdat de klok

de klok tikt
zo zijn eigen ritme
van de dag
mijn hartslag
klopt zachtjes zijn
eigen ritme
van het leven
alles klopt
omdat jij
vandaag
weer even
naar mij lacht

verstopt achter jouw masker

kijkend naar jou
die zich verscholen houd
achter je gedrag
kijk ik achter
jouw masker
naar de geschilderde lach
op jouw gezicht
stiekem strelen
langzaam het laten zijn
de lach laten verdwijnen
omdat je gewoon
weer jezelf mag zijn

starend in de verte

dromen bij het verleden
de dagen die
gingen
gevangen beelden
van het moment
waarin ik
jou herken
dan langzaam
verder dromen
naar waar jij
nu bent

en hij doet het
onze zoon
die voor altijd
bij ons mocht blijven
zijn verhaal
van dat hij medisch
een achterstand heeft
hebben we vanaf het begin
als normaal gezien
we hebben hem zien groeien
tot wie hij nu is
dan vraagt hij of hij
met de trein naar oma mag
oma die aan de andere kant
van het land haar woonplek heeft
we kijken elkaar aan
zeggen vol vertrouwen
dat hij mag gaan
we brengen hem naar het station
vragen niet eens
of hij en bericht stuurt
of belt als hij er is
wij doen stoer
alsof het heel normaal is
van binnen weten we allebei
pas als we horen dat hij
op de plek is
zullen wij
gerust zijn

ik mis ons wij
woedende woorden
die mij raken
de kracht van het ik
verslaat mijn gevoel
ik staar met stomheid geslagen
naar jouw tranen van wanhoop
ik raak even nog je ogen aan
hoor je zeggen
dat jij gaat
dat het voor jou niet meer hoeft
je kwetst me met je woorden
omdat jij zegt dat ik er
niet meer toe doe
ik ben stil
vraag dan heel klein
wat is er met ons
wij gebeurt
als jij alleen nog maar
praat vanuit
dat wat jij
alleen nog wilt

ik verstop me onder de dekens
het leven
is even te veel voor mij
ik voel me afgesneden
van dat wat me zo raken kan
ergens die van binnen
weet ik
dat mijn kracht
terug komt als ik maar
even wacht
verstopt onder mijn dekens
wacht ik af
totdat ik
weer terug in
het leven
mag

nu ik je kan verlaten

het masker
van het verleden
dat langzaam
zijn scheuren laat zien
dat langzaam
mijn ware gezicht
gaat laten zien
het gezicht
dat ik steeds meer
tegenkomt in de spiegel
van het nu
in de ogen
van hen die ik ontmoet
nu ik eindelijk
het oude masker
kan verlaten
zie ik dat het
leven meer geeft
dan ik ooit
heb geweten

soms huilt ze even
verstopt in de nevels van de tijd
komt ze even niet meer bij zichzelf
ze staart door het raam
van het leven
naar dat wat ze niet meer
raken kan
ze vraagt zich af
waarom dit leven
nog leven heet
nu ze niet eens meer weet
hoe oud ze is
haar lichaam
vertaald haar levensverhaal
al ziet niemand
dat ze soms heel stil
zit te huilen
omdat
wat ze nu
niet meer
zeggen kan

nog steeds geen spijt
lief ik heb je laten gaan
of eerlijker ik ben gegaan
toen jouw liefde
niet meer mijn liefde kon
beantwoorden
ik ben gegaan
omdat ik wist
dat het beter was
dat ik verder ging
daar waar jij
besloot te stoppen
lief ik weet het
de tranen die ik
om ons verloren ons
heb gehuild
de dagen dat ik
in het donker zocht naar
antwoorden op de vraag
waarom het niet meer ging
lief
ik heb nog steeds geen spijt
van de stap die ik nam
omdat na jou
voor mij mijn
leven begonnen is

ongeloof in haar ogen
terwijl ze daar zit
kijkt ze naar haar mobiel
de terreur van de bereikbaarheid
heeft haar ook ingehaald
ze verwachte een telefoontje
over een onderzoek
die ze had gehad
omdat ze zulke
vage klachten had
ze staart naar het gemak
wat volgens haar kinderen
dit ding is
nu voelt ze het ongemak
van het bereikbaar zijn
zomaar om deze zonnige dag
kreeg ze te horen
dat de uitslagen
niet goed waren

geschreven berichten

gevangen woorden
die ik heb bewaard
omdat ik zo
jouw liefde
vorm kan geven
geprikt op een bord
in de gang
zodat ik altijd
als ik thuis kom
even wat woorden
kan lezen
die jij hebt geschreven
over het verlangen
voordat
de dood
jou vond

ode aan de lezer

op een verlaten station
staat hij daar
gevangen in de beelden
van de straat
hij lees
in alle rust zijn krant
met de leed van deze dag
dan ineens
begint hij te lachen
omdat er eindelijk
iets in de krant stond
waarom te lachen
was

ik sloot je buiten

mijn leven
vol van verlangen
van het houden van
was ineens niet meer
wat het moest zijn
na bijna tien jaar samen
besloot ik om te gaan
al twee jaar eerder
had ik je al buiten gesloten
jij was al heel lang
geen deel meer van mijn leven
daarom kon ik je laten gaan
als ik terugkijk op deze keuze
weet ik dat ik alleen
daardoor al heb gewonnen
omdat dat wat ik nu doe
met jou nooit had gedaan

blus het verlangen

jij kwam zomaar in mijn leven
het leven dat ik
nog steeds niet
met jou delen kan
toch kom je
af en toe
even bij mij binnen
in de nacht
om samen
ons verlangen
van het samen smelten
te stillen
om zo
samen even weer
verbonden
te zijn
je hield me gevangen
stille momenten van even
stille gedachten van nu
je raakte me aan met je ogen
met je ziel
met je hart
ik zat gevangen
zonder dat ik het wist
zonder dat ik het wilde
ik keek je aan
vervaagde voor altijd
omdat ik
uit deze gevangenis
weg moest
gaan

zwaai je even uit de hemel

de dag is vandaag
te zwaar
ik denk steeds aan het moment
waarom jij bent gegaan
even maar verzonken
in de gedachten
aan wat bij ons zo mooi was
langzaam beland ik
in de sluimeringen
van de nacht
dan vraag ik soms
zomaar even heel stil
zwaai je even uit de hemel
zodat ik weet
dat jij mij ook
mist