serie4

trap naar de hemel

langzaam
trap voor trap
klimmen naar
het onmogelijke
dingen doen
die niet mogen
om zo de trap
naar de hemel
langzamer te
kunnen bestijgen
om zo het leven
net iets langer
vast te houden
dan mogelijk
is


nog zoveel te zeggen

nog zoveel te zeggen
in dit moment
waarin ik
mijn woorden
niet meer vinden kan
zeggen dat het me spijt
dat ik je verliet
omdat achteraf
jij en ik
beter af waren
met elkaar
dan met diegene
met wie ik
na ons
samen ging


hij gaat

gebalde vuisten
woedend is hij
omdat hij vandaag
niet zijn zin krijgt
van de beide papa’s
laaiend roept hij dat hij gaat
wij zeggen niks
kijken het slechts aan
dan loopt hij stampvoetend
naar boven
en roept nog een keer
dat hij gaat
wij kijken elkaar aan
met een glimlach
om onze mond
wij kennen hem
hoe harder hij het zegt
hoe minder hij zal gaan
ineens is het stil
wij kijken stiekem buiten naar
zijn raam
daar zien we hem zitten
met de tranen in zijn ogen
omdat hij
weet dat hij niet
weg kan gaan


duizenden koppen

starende ogen
die naar mij kijken
waar ik me ook bevind
de priemende ogen
van de onbekende
die mij observeren
die denken
wat ik niet kan zien
duizenden koppen
die mij raken
zonder dat ik mij
verweren kan
dan komt de vraag
waarom kiest men
juist mij
om te bekijken
terwijl er zoveel
anderen zijn


late avond

dwalen door de avond
even maar kijken
naar de maan
die zijn licht volop laat schijnen
even aanraken
dat gevoel van
de vrede in mij
die zo eenvoudig
door de duif
is neer gezet
heel eenvoudig dwalen
door de avond
met het gevoel
dat ik niets meer mis


hij wel

ik zie hem staan
zomaar ergens verborgen
dromend over de nacht
in zijn hand zijn sigaret
in de andere zijn
telefoon
terwijl de wereld
langs hem gaat
zit hij gevangen in
zijn eigen wereld
waar van alles
aan de hand is
waarvan wij
niet weten
wat er speelt


restanten van onze liefde

de afwas van onze liefde
moet nog worden gedaan
dan alles opruimen
schoon wegzetten
en zeggen
dat was het dan
nog even kijk ik
naar de restanten
van ons samen zijn
ik huil van binnen
omdat het tussen ons
niet verder dan dit
kan gaan


tranen van het verlies

de tranen die stromen
over mijn lichaam
dat niet lijkt te beseffen
dat het niet meer gaat
verloren ga ik ten onder
aan mijn verdriet
omdat ik besef
ik kan niet zonder jou
verder in het heden
gevangen in het verleden
stroomt het water over mij heen
om mij los te weken
van de pijn van het verlies
van jou


verlaten door de regen

donkere wolken
pakken de draad weer op
om opnieuw wederom
te proberen mij te raken
ik kijk ze aan
zie dat de wolken
langzaam gaan huilen
van het verdriet
dat ze niet langer
kunnen verbergen
de donkere wolken
verliezen hun gevecht
door de regen
voel ik me minder verlaten
omdat ik zie dat
de zon weer
zoals altijd
naar mij lacht


vandaag begraaf ik je opnieuw

stille tranen
om het gemis
vandaag zou je
nog bij mij zijn
als die vreselijke ziekte
je niet had gevangen
vandaag
zou je weer een jaar
langer bij mij zijn geweest
het gemist
dat me in stukken snijd
omdat het niet mag zijn
de wereld draait zijn dag
terwijl vandaag
voor mij de dag is waarin ik
je opnieuw begraaf
in het graf
van het gemis


even teveel

al uren
houd ik hem in de gaten
hij die daar nu zit
in diepe slaap verzonken
terwijl de jeugd
het aanziet
als een beeld
van nog zo ver weg
ik kijk het aan
zie zijn mond openstaan
bedenk me dit is een beeld
voor altijd
ik fotografeer dus maar deze man
die naar ik hoop alleen maar slaapt
en dat hij ondertussen
niet naar het hiernamaals
is gegaan


de geschiedenis herhaalt zich

samen naar het museum
van het verleden
waarin wij met elkaar
al zo vaak de ronde deden
dit keer is het uniek
onze zoon van
het andere land
is met ons mee
voor de eerste keer
vol interesse kijkt hij naar
alle kunst
leg jij geduldig uit
waarom dit nu zo
bijzonder is
ik kijk naar dit tafereel
besef wederom
waarom ik met jou
het leven delen wilde
besef ik hoe we
het geluk kregen
toen we onze zoon
mochten ophalen
met zijn zwarte haar
hoe gelukkig ik ben
dat ik onderdeel
van ben van dit gezin
waarin twee mensen
die ene zoon
kregen
die ze zo lief
hebben


als breekbaar glas

broze liefde
gevangen
in het kristal van eeuwen
wij samen
staan te kijken
naar het prille geluk
van ons bestaan
zacht raak ik je ogen
met mijn ogen aan
zie daarin de liefde geschreven
die ik al jaren ken
die me steeds weer laten weten
dat wij samen
verbonden zijn


lachen zonder geluid

vechtend
tegen het onrecht
de leugens die
zijn verteld
vechten tot de wanhoop
mij niet langer
gevangen houd
omdat ik worstelend
met jouw leugens
mijn eigen waarheid
niet meer vond


schreeuw van het gemis

uit het diepste van mijn ziel
begint het te komen
het gevoel van het weten
het gevoel van niet
te kunnen raken
niet meer weten wat te voelen
niet meer weten
wat te zijn
dan ineens
schreeuw ik vanuit mijn tenen
omdat ik
jou zo vreselijk
mis


maar uit het niets

gevangen
in mijn zelf gesponnen web
zit ik te staren
naar het geluk van jou en mij
langzaam breken de draden
van het samen zijn
uit het niets
is ineens alles verdwenen
in het andere niets
ik kijk je aan
met mijn ogen vol tranen
omdat ik besef
dat het liefhebben
soms zomaar
zijn eigen weg
naar niets kan gaan


omdat ik iets van jou bij mij wilde houden

te lang
jou niet gezien
niet gesproken
niet aangeraakt
te lang het verlangen
gevangen gehouden
in dat ene ding
dat jij ooit vergat
mee terug te nemen
als ik het je
na jaren terug geef
ben je boos
omdat ik het nu pas geef
ik zeg alleen maar
dat ik het je
niet eerder terug kon geven
omdat ik dan niets meer had
dat ik nog vast kon houden
omdat ik je soms
zo vreselijk mis


de lijn is verbroken

de afstand tussen jou en mij
niet meer te overbruggen
door een eenvoudig telefoontje
elkaar al maanden niet meer gezien
alleen gesproken
vergeten hoe je ruikt
hoe je voelt
langzaam kruipt het besef
dat wij elkaar verliezen
omdat we niet meer
verbonden zijn


achter slot en grendel

verscholen achter een hek
zit ik gevangen
opgeslagen emoties
die niemand mag zien
het verdriet van net iets
te vaak afscheid hebben
moeten nemen
van net even te vaak
te zijn achtergelaten
in het ongewisse
totdat ik besef dat niemand
meer kwam
opgesloten achter slot en grendel
waar niemand meer
bij komen kan


doolhof van verlangen

verstrikt in de liefde
die ik voor je voel
dwaal ik door het verlangen
van bij je willen zijn
kronkelende gangen
om te ontdekken
dat jij er niet meer bent
waar jij
altijd zou
zijn


op een dag ben je trots op me

het pad dat ik moet lopen
in het leven
de lange gang
met al zijn zijpaden
waar ik moet kiezen
wat ik wil
maken me tot wie ik ben
zoekend naar het evenwicht
zoekend naar het leven
het gevoel van zijn
balanceer ik zo vaak
op het randje
van het wil even net niet
in dit leven
even maar raak ik
dan in onbalans
om weer op te veren
weer recht te gaan staan
om te groeien
om te zijn
zodat ik weet
op een dag
dat jij heel trots
op mij zal zijn


net even weer anders

lopen door het leven
de rijtjes zien gaan
de regels die men volgt
ik kijk het vaak
vanaf de zijkant aan
zo vaak geprobeerd
om met de massa
mee te gaan
om te ontdekken
dat ik zonder dat ik het wil
weer afwijk omdat ik ineens
weer andere dingen zie
andere dingen ervaar
dat ik maar heb gekozen
niet meer met de massa
door het leven te gaan


verborgen verleden

ergens verscholen
achter een deur
die niet meer open mag
achter een raamwerk van staal
ligt een geheim begraven
die niemand ooit aan raken mag
onverwachts de deur geopend
de kier ging steeds verder
het raamwerk bleef bestaan
toch is het verborgen geheim
te voorschijn gekomen
om het te delen met diegene
die mij het liefst is
die ik alles wil vertellen
wat nog geen ander
van mij wist


de hemel is een engel kwijt

dwalen door de dagen
van het leven
kijken naar de lach
die ik bij zovelen zie
de lach die mijn hart
net niet aanraken kan
omdat het niet samen gaat
met mijn hart
kijken naar de wereld
die vol met twee zit
zelden zie je één
dan ineens beland
jij in mijn leven
zomaar zijn wij bij elkaar
om ook te weten
dat het niet samen gaat
omdat de hemel zijn
verloren engel
wel kwijt is
maar hem altijd
weer terug haalt


nog eentje

het verhaal
al vele keren verteld
menig oor hebben het gehoord
toch was die ene nog niet bereikt
stil verdriet van binnen
alsof er nog een stukje ijs zat gevangen
dan ineens samen
zomaar onverwachts
ontstaat het verhaal
wat verteld moet worden
het verhaal dat zijn woorden
bijna al kwijt was geraakt
vertellen van de pijn
het verdriet
het verlies dat kwam
het vertellen van dat wat
niemand nog wist
de laatste tranen geven
aan hem die er altijd was
maar die nog niet was gezien
om zo het verhaal zijn einde te geven
om zo de rust te vinden
die soms zo nodig is
na een geleden verlies


verleden en heden

het verleden
achter haar gelaten
om het te laten rusten
op de plek waar
het het beste ligt
de ogen gericht
op de toekomst
die haar verder leiden zal
in het leven
die haar zal voeden
met dat wat haar
geestelijk verder zal brengen
dan het verleden
tot nu toe
haar bracht


de reiziger

op het perron van het leven
staat hij nog na te denken
over de reis die hij gaat maken
zijn bagage van het leven
draagt hij op zijn rug
het leven gaf hem veel
ontnam hem veel
van wat hem lief was
tevreden kijkt hij terug
naar wat is geweest
dan pakt hij de trein
naar het land van het vergeten
het land waar hij thuis zal zijn
intens tevreden
is hij zijn reis begonnen
naar een ander
na het leven


wat is er mis

terwijl ik lees in de kranten
hoe de liefde soms
zijn andere kant laat zien
hoe mensen iemand
die van iemand houd
naar zicht toe lokken
omdat diegene opzoek
naar liefde is
waar men hem dan
zomaar vernedert
zomaar in elkaar slaan
wat al niet meer zo
van deze tijd is
kijk ik naar dit tafereel
waarin twee mannen
met hun kind
hand in hand
door het leven
vol liefde gaan


gevangen lijnen van onze schaduw

verbonden door een gemis
dat beiden ons zo
heeft geraakt
wat ons heeft gevormd
totdat wat we
nu blijken te zijn
alles met elkaar
zit gevangen
in de lijnen
van onze schaduw
die
onlosmakelijk
met elkaar verbonden zijn


bedelaar om liefde

dwalend door de stad
waar mijn hart
zich thuis voelt komen
zie ik hem daar
zomaar ergens op de straat
liggen in de houding
die totale nederigheid uitstraalt
ik kijk het aan
het raakt me meer
dan ik toegeven wil
hoe kan iemand
zo vernederd worden
in een land
waar koning welvaart
nog steeds zijn
pracht en praal
vertoond


je was het vergeten

zonder het te zeggen
zonder het aan te raken
zonder dat je het beseft
staat ineens onze wereld op zijn kop
ik was net als jij vergeten
dat het verleden
ons al verbonden heeft
alleen dat het pas
in dit heden
tot een verbintenis komt
is voor jou en mij
iets waarvan wij
nooit hadden verwacht
dat het zo
zou kunnen zijn


welke deur

ze is net verhuisd
naar haar nieuwe woning
waar ze zo veel zin in had
de ontwerpers hadden bedacht
een hal met wel 5 deuren
die overal naar toe gingen
en allemaal op die ene hal uitkwamen
ze moest vreselijk nodig naar het toilet
ze kwam in de hal en zocht
naar de deur die naar het toilet zou gaan
ze heeft alle deuren
steeds opnieuw geopend
maar kon het toilet niet vinden
uit pure wanhoop is ze maar ergens
in een hoekje gaan zitten
waar ze haar urine lopen liet
zo werd ze gevonden met tranen op haar gezicht
omdat ze dit keer niet meer helder kon denken
omdat ze haar
toilet niet meer in haar eentje kon vinden


naar de hemel

sluit maar je ogen
ga maar het is goed
ga maar de weg
die ik zal moeten gaan
als mijn tijd om is
wees niet bang
voor de obstakels
die je misschien
aanraken mag
ga maar
het is goed
sluit maar je ogen
adem maar voor
de laatste keer uit
het is goed
dat je gaat
omdat het missen
niet toch nooit
over zal gaan


dromen over het verleden

staren over het water
gevangen door de golven
denk ik even terug aan toen
het verleden
waarin wij samen waren
waarin wij met elkaar waren verbonden
voor heel veel jaren
de vriendschap die er was
die bleef
komt weer bij mij boven
terwijl ik hier sta te dromen
op de plek waar jij en ik
ooit samen zijn gekomen


draag de wereld

nu ik even
voor altijd
niet meer bij jou kan zijn
ik mijn ogen heb moeten sluiten
om jou voor altijd
alleen te laten gaan
sta ik naar je te kijken
op een plek die jij niet kan zien
ik sta soms achter je
geef je dan net dat zetje dat je nodig hebt
om weer een stapje verder te gaan
in het besef dat jij het kan
vraag ik je in je gedachten
om de wereld te dragen
die onze wereld
had moeten zijn


totaal van de wereld geslagen

verloren tijd
van een verleden
die in het heden
even niet konden geven
wat ze hadden moeten zijn
aangeraakt verlangen
die in het heden soms
zomaar weer ontstaat
even weer in elkaars armen
om ons te warmen
totaal van de wereld geslagen
beiden weer ons bestaan ingaan
van niet samen kunnen zijn
omdat onze werelden zo
verschillend zijn


als je nog dichterbij komt

afscheid genomen
voor altijd
omdat we beiden
de regels van het spel
overtraden
elkaar weer zien
of afstand
de tranen die te lezen
staan op ons beider gezicht
van ons onvermogen
dan spreek ik vrijuit
zeg dat ik naar je verlang dat ik je mis
jij kijkt alleen
dan komen de woorden
die mij zo diep raken
die ik zo heb gemist
je zegt heel simpel
als je maar beseft
dat als je nu nog dichterbij me komt
dan laat ik je nooit meer gaan


omarm me

liefste de nacht is zo koud
nu jij niet meer op mij wacht
in de stilte van de avond
de dagen duren veel korter
omdat de nacht mij steeds
weer zo verkilt
mijn gevoel laat verstarren
liefste ik sta nog steeds
te staren op het station
waar jij de laatste trein
hebt genomen
om nooit meer terug in het leven
te komen


naar het licht

langzaam lopen
steeds aarzelender naar jou toe
bang voor het licht
dat me zal verblinden
als ik je raak
bang voor de gevolgen
als ik uit mijn duisternis kruip
bang voor de gevoelens die dan ontwaken
omdat ik dan misschien
wel meer dan gelukkig
met jou zal zijn


gevangen glas

open van mijn ogen
stil staren naar de ramen
die verder zijn dan ik
ze zien inmiddels het licht
teder raak ik nog
even jouw ogen aan
voordat je ze zal openen
even maar kus ik je op je mond
met de wetenschap
dat ik ook vandaag weer weg zal gaan
om bij je terug te komen
omdat onze liefde
gevangen is in
breekbaar glas


raakvlakken

in de grote ruimte
waar het aan niets ontbreekt
staat hij daar
de Cupido die niet schieten kan
omdat hij altijd raak schiet
ik kijk hem aan
in afwachting van zijn pijl
die mijn hart raken zal
hij is versteend door de liefde
die hij geven wil
maar die niemand ontvangen kan
voor een leven lang


de laatste woorden

afgesproken
om nog één maal te praten
over hoe het was
hoe het had moeten gaan
de reden van mijn vertrek
uit ons leven
dat nu weer hun eigen
wegen gaan
de laatste woorden
zonder haat zonder liefde
uitgesproken
elkaar bedanken
voor het hebben mogen
samen gaan
met de gedachte
van voor altijd
dat niet langer stand kon houden
omdat mijn hart
niet langer
jou als bewoner
wilde toestaan


kruipen naar de eindstreep

jaren ben ik al aan het worstelen
met het gevecht
van in het nu zijn
telkens weer een stapje verder
om weer een stap terug te gaan
telkens aanraken
wat verlangen heet
het niet meer kunnen
laten bestaan
kruipend naar de eindstreep
in de hoop
dat ik dan bij jou
voor altijd
het verlangen
vangen kan


de toeschouwer

onder hem
ging de wereld door
de dans de muziek
alles raakte hij even
met zijn ogen aan
totdat hij gevangen
in de zon
even niet meer zichzelf zag
maar zijn schaduw
die hem vertelde
dat hij meer
kon zijn dan een toeschouwer
van het leven
de wereld riep naar hem
om deel te nemen
als geliefde gast
van het leven


laat het branden

in de laatste momenten van ons
kijk ik naar jou
ik ontsteek de kaars van liefde
speciaal voor jou
nog eenmaal in mijn hart
jij raakt mijn hand aan
stil zeg je
dank je wel voor alles
we hebben het
samen niet slecht gedaan
dan sluit je jouw ogen
valt voor altijd in slaap
ik kus zacht je ogen
zeg dan nog je hebt gelijk
we hebben het
samen erg goed gedaan


ontwaken

het beeld stil van verlangen
nooit aangeraakt blaadjes
van mijn gevoel
tastbaar teer zitten ze nu nog
om mijn kern verpakt
heel teder laat jij mij ontwaken
raak je ze aan open je mijn laagjes
om zo bij mijn hart te geraken
waarin jij altijd
wilt staan


ach doe maar donker en licht

het licht
raakt heel stil mij even aan
ik kijk naar de dagen die
daarin gevangen staan
dan ineens valt het weg
is het weer even donker
geniet ik net zo als met het licht
omdat ik weet
dat ik extra zal genieten van het licht
Aas het donker er niet meer is


ik dwaal rond in mijn verleden

sinds lange tijd
weer terug
de tijd van waar ik
liever niet meer wilde zijn
mijn jeugd
de mensen die ik kende
verscholen achter een deur
die nooit echt dicht ging
schreeuwend om het verleden
te laten gaan
kom ik langzaam
tot het besef
dat het verleden
mij heeft gemaakt
tot wie ik nu
kan zijn


kusje
waar ik ben
ik denk aan je
stuur je overal vandaan
als onze symbool van liefde
het kruisje gevangen
in een moment
om je zo een kusje te geven
waar je ook bent


laat me niet om jou huilen

langzaam het besef
dat ik jou
meer toelaat in mijn leven
elke dag weer
kom je steeds dichterbij
mijn kern
steeds meer
besef ik het leven
dat ik zonder jou
heb gekend
langzaam teder haast
ontstaat de band
voor het leven
met steeds de vraag
in mij of jij mij ook niet
zal laten huilen
als je zegt dat je
weer uit mijn leven gaat


al valt de hemel

schuilend in jouw liefde
die mij op elke manier
laat voelen dat ik er mag zijn
die mij vleugels geeft
als de dag wat minder lacht
ik kijk in jouw ogen
die stralen
ik weet het meteen
het is goed
dat al valt de hemel
ik overleef elke tegenslag
gewoon omdat ik
altijd in jouw armen
schuilen mag


laat mijn ogen niet huilen

afscheid
na te kort samen zijn
afscheid met de woorden
het was goed
meer dan dit kan het niet zijn
nog eenmaal in je armen
nog eenmaal
je lippen aanraken
nog eenmaal kijken in jouw ogen
dan omdraaien
dan gaan
met de tranen
die maar niet willen komen
omdat ik ergens voel
dat wij voor altijd
met elkaar verbonden zijn
net even verder dan
afstand en tijd
zijn wij altijd bij elkaar


het zal zijn zoals het zal zijn

lopend door de dagen
waarin het afscheid
zo centraal staat
waarin ik ontdek
dat de liefde niet kan zijn
wat het moet zijn
waarin ik extra afscheid neem
van mijn vader
die al lang gegaan is
het zal zijn zoals het zal zijn
maar toch dit verdriet
is net even te veel voor mij


je zei dat je zou blijven

zomaar ineens
kwamen de tranen
van het onvermogen
het gevoel van het verlies
dat onomkeerbaar is
het gevoel wat verdwijnt
het gevoel wat ineens
niet meer kan zijn
ineens weet je
het allebei
dat het niet langer gaat
het verschil van leven
van leeftijd
is onoverbrugbaar
het is goed dat het gaat
dat je het kan laten gaan
ondanks dat we elkaar beloofden
voor altijd bij elkaar te blijven
is het goed om het
afscheid niet te rekken
maar beiden onze eigen wegen
verder te gaan
op weg naar die ander
die dan weer even bij
je blijven zal


je hebt nog lang niet alles van mij gezien

toen jij besloot
dat onze liefde niet meer
dat was wat jij vond dat het moest zijn
jij mij buiten de deur zette
van ons thuis
met een enveloppe
die ik pas mocht openen
als ik terug was in mijn huis
liet ik nog geen tranen
ik begreep de reden van dit
alles nog niet
pas toen ik thuis
de brief begon te lezen
met de vijftig redenen waarom
ik niet voldeed aan
wie jij wilde dat ik zou zijn
bedacht ik me
alleen nog maar
met de verse tranen
van een verloren heden
dat je nog lang niet alles
van mij hebt gezien
dat je nog vreemd zal opkijken
als je gaat ontdekken
dat ik verder ben gegaan
dan waar jij
ooit gekomen bent


zoals nooit tevoren
langzaam strek ik mijn armen
alsof ik ze nooit meer zal buigen
langzaam zet ik de eerste wankele stap
voorzichtig ga ik het proberen
om nooit meer terug te keren
langzaam hef ik mijn hoofd
om de horizon te zien in plaats van de aarde
dan ga ik zoals ik ooit dacht te gaan
ik vertrek om zoals nooit tevoren
de vrijheid te ervaren
die ik vandaag
in mijn eigen ogen zag
toen ik afscheid van jou en mij nam


jij was de zon

misschien was dat wel
daar waar het omging
wat het was
de donkere dagen
van de afgelopen weken
zijn voorbij
ineens zie ik je terug
na zoveel jaren
je straalt
kijkt en lacht
en ik bedenk me ineens
jij bent de zon
waarop ik al zo lang wacht


waarom kijkt God de andere kant op

terwijl ik teder
op straat jouw hand aanraak
je even over je wang strijk
zie ik het komen
de boot waarop ik zo heb gewacht
ik zie de foto van de twee jongen
van 17 uit Iran die zijn opgehangen
omdat ze hielden van elkaar
ik voel langzaam
een traan lopen over mijn wangen
ik raak hem niet aan
deze traan mag blijven
omdat ik nog steeds niet begrijp
waarom God steeds
de andere kant opkijkt
als weer eens iemand
omdat hij iemand lief heeft
van hetzelfde geslacht
in elkaar word geslagen
of word gedood
omdat men hem of haar
de liefde verbood


stil strijk ik dan

zijn tranen zijn niet te stelpen
onze zoon zo vol verdriet
omdat zijn opa niet meer is
ik kijk hem aan
raak zijn donkere haren aan
streel zijn gezicht
laat hem huilen
hartverscheurend
omdat hij beseft
dat hij zijn beste vriend mist
ik strijk stil zijn haren
luister naar de muziek die komt en gaat
die mijn vader zo mooi vond
ik huil diep van binnen
grote dikke tranen
onze zoon ziet ze niet
alleen jij mijn lief
van niet voor heel even
kent me beter dan wie ook
jij raakt mij aan strijkt met je hand
langs mijn gezicht
langs de denkbeeldige traan
slaat je arm om me heen
we huilen samen
twee vaders met hun kind
om de vader die niet meer is


zo teer nog

grote handen
die haar teder
aanraken
die haar teder strelen
die haar moeten
laten gaan
een keus gemaakt
die niet te maken is
maar uit respect
voor het leven
toch gemaakt
tranen gevallen
met elk hun eigen lading
die niemand begrijpen kan
zo teer nog
en we laten haar gaan
als de ster
die ze nu daar
mag zijn
waar ze op ons
wacht

(voor Lies en haar familie)


de ruïne van geluk

vastbesloten om ons niet te laten kisten
gevochten als bezetenen voor ons geluk
als twee mannen samen dat alleen kunnen
met woedende uithalen
met schreeuwen en verbaal geweld
braken we samen meer af
dan we wilden van ons geluk
om samen te staren naar
de ruïne van ons geluk


zo gewoon

ik doe de afwas
zoals ik altijd doe
ik raak de snaren
van het moment aan
ik kijk even nog naar buiten
waar de sterren
hun dag beginnen gaan
en ik lach
het is zo gewoon
dat ik even weer
terug in je armen mag


de koelkast
de oude maakte
veel te veel lawaai
dus er moest een nieuwe komen
de nieuwe was niet hoorbaar
dus dat was goed
totdat hij bedacht
dat hij het niet deed
dus belde hij bij nacht en ontij
zijn kinderen op
met de opmerking
dat de koelkast het niet deed
kinderen na nachten niet slapen
namen het besluit
de koelkast zou
naar een klein kamertje gaan
waar hij dan zo wie zo
niet hoorbaar was
opa was het hier niet mee eens
en sinds die tijd zet hij zijn melk
op de plek waar ooit eens
de koelkast stond


wachten totdat ze hem komen halen
groot wit bed
rochelende ademhaling
ogen half dicht
lichte tranen die vallen
koude handen
koude voeten
zuchten
onverstaanbaar praten
hem aanraken
zeggen dat het mag
dat hij mag gaan slapen
dat het goed is als hij slaapt
rustig strelen
rustig kijken
beseffen dat we samen wachten
totdat hij komt
om mijn vader te halen
die daar de sterren
aanraken zal


zwaai maar heel hard en lang

als je mij gaat missen
omdat ik mijn ogen
mag gaan sluiten
voor altijd
om in een andere wereld
verder te mogen dromen
ga dan niet huilen
laat me gaan omdat het mag
ga niet mijn plek bezoeken
waar mijn as is verwaaid
maar zwaai alleen
maar heel hard en lang
naar de hemel
waarvan ik vast en zeker
elke dag
even naar je kijk


zo klein ineens

hoog geklommen
trappen hoog gekomen
om helemaal boven in de toren
te kijken naar dat wat
zo groot leek
ineens zo klein is
dat ik het niet eens besef
dat ik van deze hoogte
voor iedereen
ook heel nietig
ben


zwijgen
de stilte
van het zwijgen
nadat ik gezegd had
wat me dwars zat
zei je dat je het beter vond
om te zwijgen
waarop ik zei
dan zwijgen we maar
zonder iets te zeggen
hebben we elkaar
verzwegen
zijn we uit elkaar gegaan



ik open mijn ogen
kijk de slaapkamer rond
raak even de plek van jou aan
voel dat je er niet ligt
ik sta op
hoop op de geur
van warm brood
van gebakken ei
van kaas
van verse koffie
loop de keuken in
zie je in gedachten staan
ik omarm
de leegte die er ontstaat
ik besef opnieuw
dat jij nooit meer
thuis komen zal


niet wegkijken

staren
in de donkere nacht
van het leven
zie ik de gruwelen
van het moment
ik besef dat ik
weg kan rennen
maar bedenk me
dat ik dat niet mag
ik open mijn ogen
recht mijn rug
ik kijk het aan
open mijn armen
en omarm wat
ik omarmen kan


als de nacht helder is

opgesloten
in het verlangen naar
gevangen zitten in
het niet durven zeggen
wat je voelt
keer ik me om
naar de nacht
die ineens
helder is


nachtelijk leven in de stad

met mijn hoofd op één oor
kijk ik naar de muur
ik luister naar
de geluiden van de stad
waar ik even
geen deel meer
van uit maak
ik luister of
ik jouw voetstappen hoor
omdat je hebt besloten
dat je toch met mij
verder wilt gaan
nachtelijk leven in de stad
ik hoor zoveel voetstappen
maar de jouwe
hebben kennelijk
deze stad verlaten


huilend op de boomstronk

ze liep verloren
te dwalen door het bos
zoekend naar de plek
waar ze het liefste is
de plek waar
de as ligt van haar overleden man
nu zit ze daar
dikke tranen
stromen over haar wangen
omdat ze hem
ineens
zo intens mist

Hits: 230