serie6
dan lach ik mijn tranen weg
van hoe het was
hoe goed we
samen het leven leefden
altijd maatjes voor altijd
dan de klap
jij bent ziek
nooit meer zal je beter worden
samen bedacht was we nog willen doen
om zo samen nog
even gelukkig te zijn
stil kijk ik nu
uit de ramen
van mijn gezicht
die door de tranen
ineens wat minder helder zijn
ik kijk dan om me heen
zie ineens
dat er een regenboog verschijnt
ik lach mijn tranen weg
omdat jij altijd zei
als ik er niet meer ben
weet dan dat met elke regenboog
ik even naar je lach
buitengesloten
nachtelijk dwaaltocht
door mijn gevoelens
zoeken naar de schreeuw
van dat het over gaat
vluchtend weg van
het verdriet
door mij veroorzaakt
als reactie
op jouw verhaal
van niet meer weten
wat te doen
dat ik meer van jou hou
dan jij van mij
dat dat kan gaan wringen
terwijl juist dat
de evenwicht is
tussen ons
nachtelijk lopen
door mijn verdriet
de tranen die
maar blijven stromen
buitengesloten
van jouw leven
omdat jij niet meer
dat wat ik voor jou voel
voelt
als mijn traan word gevangen
woorden die binnenkomen
het proces van verdriet is gekomen
ik raak het nog net niet aan
de voortekenen gezien
maar niet gelezen
omdat ik dan
toch liever even woordblind ben
ik kijk naar je ogen
die me zeggen
dat jij het ook niet meer weet
dat ergens de liefde
niet meer tastbaar is
dat je ook mij niet wilt kwetsen
je wilt me blijven kussen
me omhelzen
me niet laten gaan
maar het moet
het gaat niet meer samen
ik loop met tranen in mijn ogen
over straat
terug naar mijn kamer
waar ik besef
dat het soms zomaar
over kan zijn
zonder dat je het beseft
op deze ochtend
lees ik nogmaals jouw bericht
ik kijk nog een keer
naar de woorden
die de ochtend
zouden moeten kleuren
die zouden moeten laten zien
dat mijn gevoelens
nog steeds roze zijn
deze ochtend
de woorden die zeggen
dat het niet langer
meer gaat
even afstand om te beseffen
wat je missen zou
terwijl ik kijk
naar jouw verlangen
van de vlucht
naar heel ver weg
duik ik stil
onder mijn deken
van de nacht
om niet te huilen
omdat jij ineens
verder lijkt te willen
zonder mij
uitzicht naar morgen
de zon zal morgen
heus wel schijnen
morgen zal heus wel
de dag zijn zin laten zien
morgen zal ik er ook
bij mogen zijn
mijn gevoel even
laten gaan
naar daar waar het zat
morgen zal ik het wel zien
dat wat ik
nu nog besef
morgen is de zon
weer mijn vriend
de warmte die ik zoek
weer geeft
alleen vannacht
nog even niet
verkeerde signalen
afscheid op het perron
tranen van verlies
die maar stromen
die niet meer weg
lijken te gaan
terwijl je zegt
dat het beter is
pak je me weer vast
begin je me te zoenen
wil je me niet loslaten
toch moet je gaan
alsof je niet anders kan
dan weer ga je zoenen
je zegt dat je niet wil
ik kijk je aan
weet nu ook niet meer
hoe ik mijn verlangen
moet laten branden
als mijn tranen
door jouw verkeerde signalen
hun blussende werking
op het verlangen naar jou
laten gaan
mijn hart is groot genoeg maar
geschreven woorden
met als tekst
het is anders gegaan
dan ik had verwacht
ineens blijkt een sprookje
niet meer te zijn
ik lees de tekst
mijn hart raakt verkilt
hij die het zo verdient
mijn zoon die net verliefd is
ik kijk naar de woorden
die ik niet bevatten kan
ik wil naar hem toe
hem aanraken voor altijd
maar het gaat niet
het mag niet
hij moet het alleen doen
mijn hart is groot genoeg
maar helaas
mag ik nu even niet meer
dan een begrijpende
vader zijn
die zijn verdriet
begrijpt
deuropening vol tranen
de bel gaat
ik open de deur
ik zie mijn zoon
uit het land van de zon staan
zijn ogen
vol tranen
ik zeg niets
ik weet het immers al
zijn lief is bij hem weg gegaan
ik open mijn armen
hij vliegt er in
huilt hartverscheurend hard
zijn snikken niet te stoppen
hij kermt het uit
zoveel pijn voelt hij
ik laat hem gaan
totdat hij weer even zichzelf hervind
dan vraagt hij de vraag
die hem nog heel lang
zal blijven achtervolgen
waarom ze bij hem weg is gegaan
ik kijk hem aan
zeg alleen dat ik dat ook niet weet
dat het vreselijk is
maar dat dingen in het leven soms
zo gaan
zacht streel ik zijn haar
laat hem dan even weer los
om daarna weer hem in mijn armen te nemen
zodat hij weet
dat hij er niet
alleen voor zal staan
ik had wat tijd
het zeggen van
even afstand nemen van elkaar
tijd geven om te beseffen
dat je toch niet
zonder elkaar verder wilt
de woorden die me dieper raakten
dan ik beseffen kon
stil gedacht dat ik
zonder jou niet verder zou
kunnen gaan
opgepakt mijn verlangen
tot overwinnen
op mijn levensschip gaan staan
me mee laten voeren met
de wind van het leven
om te ontdekken
dat ik zonder jou
eigenlijk veel beter
door het leven
varen kan
kon ik maar
bundeltje kleding
jaren heb ik het gedragen
altijd met tegenzin
maar het moest
het was mijn pakje van de dag
altijd in het zwart
zodat ik bij iedereen hoorde
zodat ik niet langer
mezelf bleek te zijn
de laatste dag
van mijn werk
pak ik mijn tassen in
met de kleding
die ik niet meer dragen zal
mijn werk is voorbij
ik sta op straat
zonder het kostuum
dat ik zo haat
maar met mijn eigen leven
in mijn eigen stijl
in mijn
eigen hand
gevangen hart van verlangen
stille getuigen
van mijn liefde
voor jou
mijn hart verstrikt in
het verlangen
naar het nog
even bij je mogen zijn
je aanraken
zonder het gevoel
van dit is de laatste keer
gevangen hart
van verlangen
dat vanaf nu
alleen nog maar
om jouw hart
schreeuwt
als ik dag moet zeggen
stilte van binnen
mijn hart dat
zijn slagen niet meer
volgen kan
de leegte
gevangen in dit beeld
van verlangen
van de bloemen die
wij samen plukten
in ons leven
als ik dag moet zeggen
zonder de woorden die ik
nog vinden kan
verstikt in mijn tranen
laat ik je gaan
me de leegte
die in mij is
ontstaan
zelfs de bomen buigen
lief
jouw leven
vol met liefde
voor een ieder
die je maar aanraken kon
soms reikte je net verder
dan dat ene moment
je liet ze beseffen
dat ze voor jou
er waren
dat ze er mochten zijn
lief
nu jij je laatste plek
hebt uitgekozen
om te rusten
tot de eeuwigheid
kijk ik verbaasd naar de bomen
die uit respect voor jou buigen
omdat jij
bij hun
met jouw liefde
over ze waakt
bevroren liefde
mijn lief
de dag dat jij
mij achterliet
omdat jij niet
meer bij mij mocht zijn
maakte dat mijn liefde
niet meer verder ging
verloren zijn
in de dagen van
niet meer weten
wat geluk
betekende
kleurde mijn dagen zich
met de bevroren liefde
dan de dagen
dat wij
nog samen
waren
en een moeder huilt
stil staart ze voor zich uit
het nieuws kwam als een donder slag
bij heldere hemel
natuurlijk wist ze
dat haar kind
vertrokken was
naar het land
waar de oorlog was
ze dacht dat haar kind
haar moeder ging verzorgen
die daar nog steeds
achter was gebleven
niet wetende dat haar kind
gevangen was
in de macht van het onbegrijpelijk
dat haar kind werd klaar gestoomd
voor het vroegtijdig
op reis gaan naar het paradijs
dat haar kind daar werd
verteld dat er voor hem
alleen maar geluk was
haar kind
blies zich op
zomaar op een doordeweekse donderdag
haar ogen staan star
stille tranen die niemand ziet
huilt ze van binnen
niemand kan begrijpen
waarom iemand haar kind
hiertoe heeft opgeleid
ze weet alleen
dat dit geen mens kan zijn
die een moeder
zo haar kind
laat verliezen
in een niet te winnen
strijd
als ik even rust
als ik even rust
in jouw armen
die er niet meer zijn
als ik even droom
over de tijd
waarin jij en ik
altijd blij waren
elkaar te zien
als ik in mijn dromen
je even aanraak
terwijl je niet
meer te raken ben
rust ik soms even
heel even
in de gedachten
dat wij
nog samen
zijn
laat me even
stil verdronken
in jouw aandacht
je hart dat mijn hart
aanraakt
stille slagen van het moment
het hart dat schreeuwt
het hart dat wil zijn
verbonden
gevonden
ineens zomaar
bij jou
die er ineens was
verdronken
in de gevoelens die ontstaan
als ik je zie
soms ben ik dan even stil
kijk ik even maar
en voel me zo verloren
omdat ik even niet meer
weet wat ik
nou werkelijk ben
maak het niet stuk
wankel als altijd
ontdekken
van dat liefde
soms zo teer kan zijn
mijn hart nog niet
geheeld
van de laatste bewoner
die mijn hart
in duizenden stukjes brak
mijn hart
dat langzaam
jou ontvangt
in de liefde van deze dag
mijn vraag
maak het niet stuk
wat ik zo
voorzichtig
voor jou
open maak
om weer dichterbij te komen
je bent gelukkig zonder mij
geen adem meer
niet meer met je
kunnen praten
niets meer te zeggen
het is niet meer
jaloerse gevoelens
omdat jij
nu gelukkig bent
daar waar jij nu
zult zijn
de engelen zullen
van je genieten
ik verlies mezelf
in het gevoel
dat ik nog zo graag
dicht bij jou wil zijn
ik dacht dat je terug zou komen
gesloten monden
omdat we niet meer
de woorden van de liefde
tegen elkaar konden zeggen
laten gaan omdat het
terugkomen
altijd kan
zwijgend voor het raam
staren naar de nacht
de bel die gaat
dan staan ze daar
onbekende mannen
die me vertellen
dat jij niet meer terug kan komen
omdat jij door een ongeluk
je ogen voorgoed sloot
ik dacht dat je terug zou komen
maar wist niet
dat jij met het weggaan
de deur naar terugkomen
voorgoed sloot
waar je ook bent
afscheid genomen
voor even
wat altijd bleek
te zijn
zomaar ineens
verdween ineens
jij uit het leven
geen mogelijkheden
elkaar te bereiken
afgesneden van de tijd
zeg ik elk jaar weer
pas goed op jezelf jochie
waar je ook bent
weet dat in mijn hart
altijd nog een
traan voor jou
bewaard
bevroren gevoel van mijn hart
mijn ogen
raken jou aan
ik praat met je
zie de lach ontstaan
je kijkt
zegt dat je
van mijn houd
ik hoor je woorden
maar het raakt me niet
mijn hart is bevroren
mijn gevoel
niet te ontdooien
door hem die
mij in te veel
tranen
achterliet
stille getuigen
mijn armen
net te kort
om jou
op te vangen
mijn tranen
net te droog
om jouw verdriet
te omarmen
mijn woorden
net te stil
om te worden gehoord
stille getuigen
omdat ik
niet de weg vond
naar jouw hart
die zo is verwond
die eenzame vlinder
rusteloos fladderen
langs mijn hart
hij kan hem nog niet raken
nog niet vinden
mijn hart is nog niet
klaar
de vlinder
langzaam dwaalt hij verder
van mij af
deze eenzame vlinder
zal vast een
andere hart vinden
die wel klaar is
voor zijn
aanval
je bent uit je cocon gekomen
gevochten
om jou te bereiken
gevangen in jouw angst
van houden van
kijken naar je liefde
die je niet meer
kan geven
gevangen in
je liefde
die ik niet
vasthouden kan
stil aangeraakt
jouw hart
jouw liefde
die langzaam
uit zijn cocon
kwam
mag ik dan
het gemis van voor
altijd niet meer samen
de tranen die
hun schuilplaats niet meer vinden
de woorden die
niet zeggen wat ik zeggen wil
mag ik dan
even heel even maar
mijn ogen aan jou geven
mijn tranen bij jou laten zijn
zodat ik kan huilen
omdat ik niet meer
met jou
samen mag zijn
kunnen we elkaar nog aanraken
mijn handen
raken nog
even jouw lichaam aan
nog even druk ik zacht
een kus op jouw gezicht
heel even nog
ruik ik de geur
van jou die ik nu al mis
dan laat ik je achter
in de ruimte waar
een ieder dan alleen is
ik kijk nog een keer om
zeg heel zacht
als het kan
laat me dan even weten
dat je me af en toe
door de wind
de regen
aanraken kan
zo gaan we elk ons eigen weg
het afscheid van moeder
was een afscheid
die we wisten dat
het zou komen
we namen het aan
we hebben elkaar omarmt
elkaar getroost
bij elkaar gezeten
we waren bij elkaar
nu we moeder hebben
laten gaan
naar waar een ieder
zijn weg zal gaan
gaan we ieder weer ons eigen weg
met de tranen in ons hart
om zo uiteindelijk
verder te groeien
om zo weer
als het nodig
is
naast elkaar te staan
zo trots op ze
de boys
zo sterk
zo bijzonder
staan daar samen
met alle kleinkinderen
om de baar van oma
ze brachten haar
samen binnen
zette haar mooi neer
een roos legde ze
op haar neer
een paar rozen in een vaas
ze keken naar elkaar
gingen naar hun plek
ik zag twee kanjers
die ik al jaren ken
die ineens volwassen leken
die het gewoon deden
wat ben ik trots op ze
dat ze dit doen
zoals ze zijn
stil de stilte laten komen
de woorden die ik nu
zal spreken
in de kamer van
ons geluk
zullen geen antwoorden meer krijgen
omdat jij niet meer
kan zijn
je ogen gesloten
alles had je al bedacht
je gaf antwoord op mijn vragen
in de keuzes van jouw liedjes
ik laat nu de stilte
maar heel stil komen
ik zal nooit wennen
aan dit gemis
speelgoed van jou
dollen door de duinen
samen aan het strand
spelen met wat
we daar vonden
wat we er zagen liggen
samen groot plezier
die onze dagen
vulden met geluk
totdat het niet meer ging
je werd te oud
je kon niet meer
zo hard hollen
het ging niet meer
ik heb je
de laatste dag
naar het strand gedragen
daar heb ik je
in laten slapen
omdat jij daar
het gelukkigst was
in jouw jonge honden jaren
hij verdiende het
nu de schaduw
die altijd bij mij was
is verdwenen
de leegte mijn armen
zal vullen
kijk ik naar hem
die 10 maanden lang
alleen maar heeft gestreden
heeft gezorgd voor haar
die wist dat ze moest gaan
hij stond er altijd
zoals hij had beloofd
tot in den dood
in voor en tegenspoed
hij heeft alles gegeven
om haar de laatste maanden
van haar leven
te laten genieten
zijn zoon zag zijn tranen
maakt zijn belofte waar
hij vraagt een staande ovatie
voor zijn vader
zoals zijn moeder aan hem had gevraagd
vaders tranen
afscheid van zijn moeder
mijn vader die
de man is van weinig woorden
staat daar te vertellen
over wie zijn moeder
voor hem was
zijn tranen kan hij
niet bedwingen
hij staat daar
zo kwetsbaar te zijn
als hij maar kan
zijn zoons kijken
naar hun vader
die nu even
laat blijken
dat hij ook
zijn verdriet
niet zal verbergen
zijn zoons beseffen
ineens dat zij ook mogen huilen
dat zijn ook niet
sterk hoeven te zijn
achteraf begreep ik je woorden
vertrokken mond
van woede
omdat ik weer niet
jou kon bereiken
met mijn hart
proberen je te zeggen
dat ik jou niet
verliezen wil
dat het zo niet langer gaat
je voor mij een vreemde
blijkt te worden
die ik niet meer ken
dan zeg jij de woorden
dat als ik met je mee gegaan was
ik je had begrepen
en nu niet zo boos
had hoeven zijn
omdat blijkt
dat mijn blik
naar jou
veranderd blijkt
te zijn
niets meer mee te nemen
altijd spullen op de trap
zodat als we maar boven gingen
dat mee zouden nemen
nu ik aan haar bed zit
de laatste adem
langzaam zijn
einde nadert
bedenk ik me
dat ik zo graag
een klein stukje
met haar mee zou geven
om zo onderweg
naar boven
even nog
bij mij te zijn
nu kan ze niets meer
mee nemen
omdat ze
zelf naar
boven zal gaan
Hits: 220