serie9
langzaam vervaagde ik
gedachten verdwaald
in het heden
de mist die
steeds vaker mijn
gedachten laat vervagen
telkens weer
geen woorden vinden
om te zeggen
wat ik zeggen wil
langzaam vervaag ik
van de wereld
langzaam verdwijn ik
in het
mistig verleden
waarin ik mezelf
ook niet terug vind
mijn hart van glas
aangeraakte verlangens
die even oplaaiden
totdat het weer een
barst gaf in het glas
omdat de beloftes
geen stand hielden
telkens meer barsten
totdat mijn hart van glas
zelf een ijzeren hek
maakte
met een slot van nog steviger staal
zodat niemand mijn hart van glas
nog een keer
kan aanraken
omdat hij dan
uit elkaar barst
verloren sleutel
verbonden voor altijd
naïef als we waren
uit overtuiging een slotje op gehangen
het jaar daarop
nog eentje
om ons samenzijn te vieren
tot dat de ogen
van een ander
mijn hart aanraakten
waarin ik verdronk
verloren sleutel
die het slot niet kan openmaken
naar de vrijheid
die ik bij die
ander vond
zij huilde mijn tranen
gevangen in pracht en praal
stond ze daar
haar ogen vol gedachten
haar hart open en eerlijk
ik zag haar tranen
over haar gezicht lopen
omdat ze het verdriet
wat ze overal zag
niet langer
binnen kon houden
ik raakte even haar voeten aan
zag nog meer tranen komen
zij raakte mijn verdriet
met haar tranen
aan
de weg naar het verleden
de weg
waarop wij samen gingen
de weg met al zijn
kronkels en bergen
de weg waarop
we zo vaak zijn uitgegleden
daar waar we dachten
samen sterkt te staan
terugkijkend op
ons gezamenlijk verleden
raak ik het heden
met jou
met nog meer tederheid
aan
snaren van mijn hart
verkilling in mijn hart
omdat ik even niet
meer weet
wat ik voelen moet
de keus die ik wil maken
omdat ik niet weet
wat ik met ons samen moet
de gedachten verdrongen
door de liefde die ik ergens zoek
dan de stem die de snaren van mijn hart
aanraken
die mij laten beven
laten geloven in de liefde van
het gevoel
verborgen tranen
soms zomaar
ineens huil ik
zonder te weten waarom
raak ik ergens een snaar aan
waarin ik mezelf
nog meer ontmoet
soms zomaar
zonder het te beseffen
huil ik mijn tranen
van het moment
omdat de verborgen tranen
even aan de oppervlakte kwamen
de muur waar ik niet doorheen kwam
geschreven namen
van het verleden
gevangen woorden
met tijden van
jou en mij
de data van begin
geen data van het einde
omdat we de muren
die wij samen
in ons liefdesleven
tegenkwamen
niet konden overwinnen
doordat we niet meer
de kracht hadden
om de liefde die ons
bond
te laten eindigen
afgebroken vleugel
vleugellam geslagen
mijn gevoelens die
niet meer worden aangeraakt
gekraakt verlangen
van het verleden
van waaruit
ik mezelf niet meer
terug kan halen
afgebroken vleugel
zodat ik slechts
op halve kracht
verder zal gaan
in mijn poging
om zonder jou
verder te leven
als je komt klop je dan aan
steegjes van verborgen liefde
waarin wij elkaar
soms in de nacht ontmoeten
waarin we elkaar
soms nog zien
omdat het niet mag
verbonden met een
die ander die je niet verlaten kan
zodat jij en ik
in het geheim samen zijn
gesloten harten
omdat de liefde niet mag zijn
toch weten we beiden
op een dag zal jij echt komen
dan klop je aan mijn hart
dan pas mag onze liefde
openlijk er zijn
ons beste cadeau
ogen die altijd kijken
naar ons samen
terwijl jij en ik
als twee vaders
met onze zoon
dat heel anders ervaren
ons gekregen zon
uit het land van de zon
maakt dat we elke dag
beseffen dat
ons mooiste cadeau
met zijn komst
begon
muziek van het leven
handen die raken
geluiden die komen
door het klepperen van de muziek
aangeraakt verlangen
dat telkens weer
mij sneller ademen doet
dansen op het ritme
van de dagen
die de nachten afwisselend vervangen
muziek van mijn leven
waarin jij de componist bent
van het voor altijd
even
maar het is wel mijn zoon
afscheid nemen
van mijn grote liefde
de keus die mij is gesteld
of met hem verder of met mijn zoon
de keus was zo eenvoudig te maken
ik keek alleen al
naar zijn ogen
om te zeggen
dat het mijn zoon is
dat ik van hem hou
meer dan ik ooit van
mijn grote liefde kan houden
het is namelijk gewoon
wel mijn zoon
uit het land van de zon
laat maar los
stille woorden
die me soms raken
doordat ze niet gesproken zijn
denken aan de dagen van toen
waarin
we nog elkaar konden vasthouden
stille momenten van gedachten
die niet eens meer ons loslieten
omdat we niet genoeg van elkaar kregen
om te luisteren naar ons geluid
aanraken van elkaars handen
die we loslaten
wetende dat de stilte die we kennen
verloren is
laten we los
om ons ergens anders
aan vast te klampen
dagelijkse realiteit
elke ochtend
loopt hij naar zijn plekje
bij de deur
zijn krantje
zijn kopje koffie om zo even
onder de mensen te zijn
hij lost zo
voor een moment
zijn eenzaamheid op
van elke dag
hij zit daar soms uren te zitten
omdat hij dan even niet
meer zijn eigen eenzaamheid
voelen hoeft
vlieg maar naar daar
gevangen in de gedachten
van het verleden
raak ik soms verstrikt
in mijn gevoel
raak ik even niet
meer mijn hart aan
mijn hoofd neemt het over
ik zeg dan zacht tegen mezelf
vlieg maar naar je hart
daar zal je gevoel
weer omarmen
zoals je
dat altijd doet
mijn ogen gesloten voor het moment
wetende dat jij
niet meer van mij bent
dat je bent gegaan
naar daar waar ik niet meer
kan zijn
laatste kus
laatste keer jouw armen
tranen die we beiden voelen vloeien
langzaam laat ik je echt los
zodra je gaat
sluit ik mijn ogen
omdat ik niet je rug
met je bagage
als laatste aanblik van jou
op mijn netvlies wil
dragen
gedachten van gestolen tederheid
even stiekem
elkaar aanraken
daar waar het niet mag
even maar gevangen in de ogen
van de nacht
samen verdwijnen in ons
moment van geluk
teder aanraken
dat wat niet mag zijn
om daarna afscheid
te nemen
zodat jij terug kan gaan
naar haar
waar jij soms zomaar
even niet wilt zijn
spelen met het heden
gevonden de vruchten
van een heel
andere wereld
de geur van het verleden
dat mij aanraakt
zorgt ervoor dat ik
mezelf wederom ga
verliezen in het kind
van het verleden
waarin ik in het heden
soms nog zo
naar terug
verlang
gesloten deur voor altijd
dromen die niet meer mogen zijn
gevoelens die we niet
meer mogen delen
gedachten die we niet meer
met elkaar kunnen delen
vertrokken uit onze wereld
van bij elkaar zijn
sloten we de deur voor altijd
om zo ieder voor zicht
weer op weg te gaan
naar het huis
dat eenzaamheid
in zich draagt
voor altijd verbonden
gevangen namen
in een ver land
verbonden voor altijd
in de schemering
van de nacht
om zo elkaar
niet kwijt te raken
als de liefde
even wat minder lijkt
gevangen moment
van eeuwige trouw
die soms niet meer
blijven bestaan
omdat de liefde
iets zocht
bij een andere geliefde
die ook voor altijd
even verbonden
wilde zijn
onmacht van een moment
verboden woorden
om te spreken
over de tijd
van jij en ik
samen verloren
in het geluk van het samen zijn
omdat we beiden zwegen
omdat we de woorden
die we het liefst wilden zeggen
niet konden vormen
met onze monden
trapje om naar jou te gaan
stiekem
afgesproken
liefdesafspraken
over het samen
willen zijn
in de late avonduren
stiekem gaan klimmen
op het trapje om zo
over te stappen
in de nacht om
me terug te vinden
in jouw armen
deze nacht
verloren gevoel van jij en ik
samen
in stille momenten van heel even
kijken naar elkaar
verloren in onze wereld
van het niet bereikbaar
willen zijn
kijk ik verwachtingsvol naar jouw ogen
die me niet meer raken
in de hoop
dat ik daar
de vonkjes
van ons geluk
nog ergens zie staan
omdat liefde liefde is
niet meer langer
verstoppen
de liefde die
ons gevangen houd
openlijk lopen
over straat
met het geluk in onze ogen
om zo te laten zien
dat we ons niet meer schamen
om wie we zijn
om van wie we houden
maar gewoon dat liefde
liefde mag zijn
bescherm me even
gevangen in
de angst van morgen
omdat ik niet weet
wat er komen gaat
zit ik gevangen
achter een scherm
van rode waas
door mijn teveel gevallen tranen
omdat ik niet
durf te vragen
of je heel even
mij wil beschermen
omdat ik zo bang ben
voor wat er komen gaat
totdat hij zover zou zijn
onze zoon
die al heel lang worstelt
met zijn gevoelens
die hij voelt
maar niet weet
te plaatsen
wij als twee vaders
zien het aan
we besluiten niets te zeggen
totdat hij zelf kan vertellen
dat hij ook voor de mannen gaat
op een dag verteld hij het ons
dat hij geen meisjes wil
we kijken hem aan
zeggen dan dat we dit al wisten
maar dat we wilden wachten
totdat hij zelf
ook zover zou zijn
als je gaat
als je je ogen sluit
omdat het niet meer gaat
als je niet meer
mijn hart raken kan
omdat jouw hart
niet meer verder slaat
als je niet meer bij mij bent
omdat je moest gaan
zeg ik steeds tegen mezelf
als je gaat
dan is het goed
omdat ik weet
dat het in het leven
soms zo gaat
geef me even de tijd
wennen aan dat jij en ik
niet meer samen zijn
het loslaten van de dagen die
niet meer komen
van ons samen
kijk ik in de ogen
van de toekomst
nog te bang om te springen
nog te bang om
er heen te gaan
toch weet ik dat ik zal moeten
de keus is al gemaakt
maar gun me
nog even wat tijd
zodat ik
minder bang deze richting
in kan slaan
vluchten nu het nog kan
gevangen in jouw
ontsponnen web
van verlangen
waarin je hoopt
mij voor altijd te vangen
kijk ik naar jouw ogen
waarin de hoop geschreven staat
ik pak mijn spullen
begin te rennen
naar daar waar ik veilig ben
omdat ik met niet
wil laten strikken
in een niet voor mij
weggelegd
verlangen voor een heel leven
speel de muziek van mijn hart
zachte trillingen
van het moment
ogen die elkaar raken
gevangen in een moment
van eeuwig verlangen
die maar tijdelijk zal zijn
kijk ik in je ogen
hoor de klanken
van je stem
die mijn hart
doen geloven
dat dit moment van even
misschien wel voor
altijd is
om toch even bij jou te zijn
woorden kunnen niet meer
jouw hart bereiken
mijn ogen
kunnen jou niet meer aanraken
in dit moment
daarom ontsteek ik altijd een kaarsje
in ons verlangen
om zo even je te laten weten
dat ik altijd
in gedachten
bij jou zal zijn
langzaam vergeet ik
traag vergeet ik de tijd
van wat er was
hoe jouw naam
ook alweer mocht zijn
langzaam vergeet ik
te dromen
omdat ik niet meer weet
wat dromen zijn
langzaam vergeet ik de
werkelijkheid
om mezelf te ontmoeten
in een wereld
waarin ik niet meer weet
of jij mijn zoon
of man
zal zijn
zij draagt het leven
op haar hoofd
haar gaven
ze kijkt de wereld aan
zonder ook maar een moment
te twijfelen
of ze we zo door het leven moet gaan
haar verleden
draagt ze openlijk met zich mee
zo laat ze zien aan een ieder
die haar ziet
dat ze het leven draagt
dat ze zichtbaar
geniet
daar ging het moment
stille ogen
die elkaar aankijken
even heel dicht
bij elkaar zijn
gevoelens van ineens verbonden
in het moment
handen die niet kunnen bevatten
wat er gebeurt
monden die twijfelen
wel of niet
dan ineens is het moment
verdwenen
is het gevoel
van even samen zijn
verloren voor altijd
omdat de rust hem overviel
even rusten
omdat de dag
lang genoeg duurt
het doorbroken ritme
van de dag
lag zomaar gevangen
in dit moment van
even slapen
gevangen dromen
van de koets
de prins met het witte paard
de rust die over hem heen kwam
omdat hij even naar zijn
bed verlangt
gevangen namen uit een verleden
onze liefde
gevangen in de teksten
die we samen hebben geschreven
in de holte van een boom
om zo eeuwig
te zijn verbonden
met elkaar
het terug gevonden verleden
waarin wij nog aan het begin stonden
van de weg die we nu moesten gaan
aangeraakte tijden van weleer
waarin wij nog zo jong
en onbezonnen waren
ik tortel even
verzonken in gedachten
in de wereld van het moment
raak ik uit balans
omdat ik even jouw hand
ergens vond
aangeraakt verloren
gevoelens van lang geleden
waarin de liefde
ons samen bond
even terug in dit moment
van tortelduifjes spelen
terwijl we
al uit elkaars hart
zijn verdreven
liefdevol
sfeermoment
van een dagelijkse dag
gevangen liefde
die zomaar ontwaakt
vader met dochter
die het water ontdekt
vader houd haar vast
zoals alleen een vader
dat kan doen
terwijl zijn dochter
met haar handjes
en haar gezicht
de mysterie
van water in een vijver
ontdekt
stoffig hart
verborgen verdriet
dat ik niet aanraken kan
waar een vleugje stof
op ligt
kijken naar
een film waarbij
mijn tranen gaan vloeien
ineens voel ik me vrij
mijn tranen
halen het laagje stof
van mijn hart
van het verborgen
verdriet
ik ben veranderd
samen aan de wandel
door ons verleden
waar we elkaar voor het eerst
echt zagen
zoals we zijn
kijken we om
naar het nu
waarin blijkt
dat wij beiden
zijn veranderd
met de tijd
kus de bloemen vaarwel voor mij
nu ik weet
dat ik mijn ogen
voor altijd zal sluiten
raak ik in gedachten
nog eenmaal de zomer aan
die ik niet meer zal voelen
vraag ik aan jou
om het te vertellen
aan de bijen
dat ik de bloemen
niet meer kussen zal
wil je ze dan vragen
of ze de bloemen
voor mij vaarwel
willen kussen
als ik ben gegaan
als een wervelwind
raak ik verstrikt
in het leven
met al zijn
pieken en dalen
worstel ik me
omhoog
uit de grootste storm
om mezelf
te omarmen
in het carrousel van het leven
waar ik mezelf
weer ben
symbool van kracht
ondanks alle stenen
ondanks dat er nergens
zon was te vinden
zag ik hem staan
stralend rechtop
deze bloem
die vertelde
dat zijn kracht
niet door licht gedreven is
maar door te overwinnen
in de strijd
om te overleven
water en vuur
samen aan het praten
over wat we zo moeilijk vinden
als het over
de strijd om onze gevoelens
voor elkaar gaat
jij denkt na
steekt inmiddels
de zoveelste sigaret op
om in de zoveelste nevels
van onbegrip te verdwijnen
terwijl ik met mijn liefde
het vuur van jouw woede
probeer te blussen
met de water van mijn ogen
heel langzaam
zie ik je verder verdwijnen
langzaam stroom je weg
op het water
van mijn tranen
totdat ik je niet meer
door de opgetrokken
nevels kan
zien staan
restanten van een leven
mijn hoofd gebogen
over de daden die ik zag
de gruwelijkheden
van mensen met macht
die uit onmacht
de meest gruwelijke dingen deden
een mens niet meer gezien
als een mens
maar als een dier
als een voorwerp
die ze sloopten
die ze vernederden
gewoon omdat
ze het konden
(herinneringen aan het bezoek aan kamp Auschwitz)
Hits: 139