serie9

langzaam vervaagde ik 

gedachten verdwaald

in het heden

de mist die

steeds vaker mijn

gedachten laat vervagen

telkens weer

geen woorden vinden

om te zeggen

wat ik zeggen wil

langzaam vervaag ik

van de wereld

langzaam verdwijn ik

in het

mistig verleden

waarin ik mezelf

ook niet terug vind


mijn hart van glas

aangeraakte verlangens

die even oplaaiden

totdat het weer een

barst gaf in het glas

omdat de beloftes

geen stand hielden

telkens meer barsten

totdat mijn hart van glas

zelf een ijzeren hek

maakte

met een slot van nog steviger staal

zodat niemand mijn hart van glas

nog een keer

kan aanraken

omdat hij dan

uit elkaar barst


verloren sleutel

verbonden voor altijd

naïef als we waren

uit overtuiging een slotje op gehangen

het jaar daarop

nog eentje

om ons samenzijn te vieren

tot dat de ogen

van een ander

mijn hart aanraakten

waarin ik verdronk

verloren sleutel

die het slot niet kan openmaken

naar de vrijheid

die ik bij die

ander vond


zij huilde mijn tranen

gevangen in pracht en praal

stond ze daar

haar ogen vol gedachten

haar hart open en eerlijk

ik zag haar tranen

over haar gezicht lopen

omdat ze het verdriet

wat ze overal zag

niet langer

binnen kon houden

ik raakte even haar voeten aan

zag nog meer tranen komen

zij raakte mijn verdriet

met haar tranen

aan


de weg naar het verleden

de weg

waarop wij samen gingen

de weg met al zijn

kronkels en bergen

de weg waarop

we zo vaak zijn uitgegleden

daar waar we dachten

samen sterkt te staan

terugkijkend op

ons gezamenlijk verleden

raak ik het heden

met jou

met nog meer tederheid

aan


snaren van mijn hart

verkilling in mijn hart

omdat ik even niet

meer weet

wat ik voelen moet

de keus die ik wil maken

omdat ik niet weet

wat ik met ons samen moet

de gedachten verdrongen

door de liefde die ik ergens zoek

dan de stem die de snaren van mijn hart

aanraken

die mij laten beven

laten geloven in de liefde van

het gevoel


verborgen tranen

soms zomaar

ineens huil ik

zonder te weten waarom

raak ik ergens een snaar aan

waarin ik mezelf

nog meer ontmoet

soms zomaar

zonder het te beseffen

huil ik mijn tranen

van het moment

omdat de verborgen tranen

even aan de oppervlakte kwamen


de muur waar ik niet doorheen kwam

geschreven namen

van het verleden

gevangen woorden

met tijden van

jou en mij

de data van begin

geen data van het einde

omdat we de muren

die wij samen

in ons liefdesleven

tegenkwamen

niet konden overwinnen

doordat we niet meer

de kracht hadden

om de liefde die ons

bond

te laten eindigen


afgebroken vleugel

vleugellam geslagen

mijn gevoelens die

niet meer worden aangeraakt

gekraakt verlangen

van het verleden

van waaruit

ik mezelf niet meer

terug kan halen

afgebroken vleugel

zodat ik slechts

op halve kracht

verder zal gaan

in mijn poging

om zonder jou

verder te leven


als je komt klop je dan aan

steegjes van verborgen liefde

waarin wij elkaar

soms in de nacht ontmoeten

waarin we elkaar

soms nog zien

omdat het niet mag

verbonden met een

die ander die je niet verlaten kan

zodat jij en ik

in het geheim samen zijn

gesloten harten

omdat de liefde niet mag zijn

toch weten we beiden

op een dag zal jij echt komen

dan klop je aan mijn hart

dan pas mag onze liefde

openlijk er zijn


ons beste cadeau

ogen die altijd kijken

naar ons samen

terwijl jij en ik

als twee vaders

met onze zoon

dat heel anders ervaren

ons gekregen zon

uit het land van de zon

maakt dat we elke dag

beseffen dat

ons mooiste cadeau

met zijn komst

begon


muziek van het leven

handen die raken

geluiden die komen

door het klepperen van de muziek

aangeraakt verlangen

dat telkens weer

mij sneller ademen doet

dansen op het ritme

van de dagen

die de nachten afwisselend vervangen

muziek van mijn leven

waarin jij de componist bent

van het voor altijd

even


maar het is wel mijn zoon

afscheid nemen

van mijn grote liefde

de keus die mij is gesteld

of met hem verder of met mijn zoon

de keus was zo eenvoudig te maken

ik keek alleen al

naar zijn ogen

om te zeggen

dat het mijn zoon is

dat ik van hem hou

meer dan ik ooit van

mijn grote liefde kan houden

het is namelijk gewoon

wel mijn zoon

uit het land van de zon


laat maar los

stille woorden

die me soms raken

doordat ze niet gesproken zijn

denken aan de dagen van toen

waarin

we nog elkaar konden vasthouden

stille momenten van gedachten

die niet eens meer ons loslieten

omdat we niet genoeg van elkaar kregen

om te luisteren naar ons geluid

aanraken van elkaars handen

die we loslaten

wetende dat de stilte die we kennen

verloren is

laten we los

om ons ergens anders

aan vast te klampen


dagelijkse realiteit

elke ochtend

loopt hij naar zijn plekje

bij de deur

zijn krantje

zijn kopje koffie om zo even

onder de mensen te zijn

hij  lost zo

voor een moment

zijn eenzaamheid op

van elke dag

hij zit daar soms uren te zitten

omdat hij dan even niet

meer zijn eigen eenzaamheid

voelen hoeft


vlieg maar naar daar

gevangen in de gedachten

van het verleden

raak ik soms verstrikt

in mijn gevoel

raak ik even niet

meer mijn hart aan

mijn hoofd neemt het over

ik zeg dan zacht tegen mezelf

vlieg maar naar je hart

daar zal je gevoel

weer omarmen

zoals je

dat altijd doet


mijn ogen gesloten voor het moment

wetende dat jij

niet meer van mij bent

dat je bent gegaan

naar daar waar ik niet meer

kan zijn

laatste kus

laatste keer jouw armen

tranen die we beiden voelen vloeien

langzaam laat ik je echt los

zodra je gaat

sluit ik mijn ogen

omdat ik niet je rug

met je bagage

als laatste aanblik van jou

op mijn netvlies wil

dragen


gedachten van gestolen tederheid

even stiekem

elkaar aanraken

daar waar het niet mag

even maar gevangen in de ogen

van de nacht

samen verdwijnen in ons

moment van geluk

teder aanraken

dat wat niet mag zijn

om daarna afscheid

te nemen

zodat jij terug kan gaan

naar haar

waar jij soms zomaar

even niet wilt zijn


spelen met het heden

gevonden de vruchten

van een heel

andere wereld

de geur van het verleden

dat mij aanraakt

zorgt ervoor dat ik

mezelf wederom ga

verliezen in het kind

van het verleden

waarin ik in het heden

soms nog zo

naar terug

verlang


gesloten deur voor altijd

dromen die niet meer mogen zijn

gevoelens die we niet

meer mogen delen

gedachten die we niet meer

met elkaar kunnen delen

vertrokken uit onze wereld

van bij elkaar zijn

sloten we de deur voor altijd

om zo ieder voor zicht

weer op weg te gaan

naar het huis

dat eenzaamheid

in zich draagt


voor altijd verbonden

gevangen namen

in een ver land

verbonden voor altijd

in de schemering

van de nacht

om zo elkaar

niet kwijt te raken

als de liefde

even wat minder lijkt

gevangen moment

van eeuwige trouw

die soms niet meer

blijven bestaan

omdat de liefde

iets zocht

bij een andere geliefde

die ook voor altijd

even verbonden

wilde zijn


onmacht van een moment

verboden woorden

om te spreken

over de tijd

van jij en ik

samen verloren

in het geluk van het samen zijn

omdat we beiden zwegen

omdat we de woorden

die we het liefst wilden zeggen

niet konden vormen

met onze monden


trapje om naar jou te gaan

stiekem

afgesproken

liefdesafspraken

over het samen

willen zijn

in de late avonduren

stiekem gaan klimmen

op het trapje om zo

over te stappen

in de nacht om

me terug te vinden

in jouw armen

deze nacht


verloren gevoel van jij en ik

samen

in stille momenten van heel even

kijken naar elkaar

verloren in onze wereld

van het niet bereikbaar

willen zijn

kijk ik verwachtingsvol naar jouw ogen

die me niet meer raken

in de hoop

dat ik daar

de vonkjes

van ons geluk

nog ergens zie staan


omdat liefde liefde is

niet meer langer

verstoppen

de liefde die

ons gevangen houd

openlijk lopen

over straat

met het geluk in onze ogen

om zo te laten zien

dat we ons niet meer schamen

om wie  we zijn

om van wie we houden

maar gewoon dat liefde

liefde mag zijn


bescherm me even

gevangen in

de angst van morgen

omdat ik niet weet

wat er komen gaat

zit ik gevangen

achter een scherm

van rode waas

door  mijn teveel gevallen tranen

omdat ik niet

durf te vragen

of je heel even

mij wil beschermen

omdat ik zo bang ben

voor wat er komen gaat


totdat hij zover zou zijn

onze zoon

die al heel lang worstelt

met zijn gevoelens

die hij voelt

maar niet weet

te plaatsen

wij als twee vaders

zien het aan

we besluiten niets te zeggen

totdat hij zelf kan vertellen

dat hij ook voor de mannen gaat

op een dag verteld hij het ons

dat hij geen meisjes wil

we kijken hem aan

zeggen dan dat we dit al wisten

maar dat we wilden wachten

totdat hij zelf

ook zover zou zijn


als je gaat

als je je ogen sluit

omdat het niet meer gaat

als je niet meer

mijn hart raken kan

omdat jouw hart

niet meer verder slaat

als je niet meer bij mij bent

omdat je moest gaan

zeg ik steeds tegen mezelf

als je gaat

dan is het goed

omdat ik weet

dat het in het leven

soms zo gaat 


geef me even de tijd

wennen aan  dat jij en ik

niet meer samen zijn

het loslaten van de dagen die

niet meer komen

van ons samen

kijk ik in de ogen

van de toekomst

nog te bang om te springen

nog te bang om

er heen te gaan

toch weet ik dat ik zal moeten

de keus is al gemaakt

maar gun me

nog even wat tijd

zodat ik

minder bang deze richting

in kan slaan


vluchten nu het nog kan

gevangen in jouw

ontsponnen web

 van verlangen

waarin je hoopt

mij voor altijd te vangen

kijk ik naar jouw ogen

waarin de hoop geschreven staat

ik pak mijn spullen

begin te rennen

naar daar waar ik veilig ben

omdat ik  met niet

wil laten strikken

in een niet voor mij

weggelegd

verlangen voor een heel leven


speel de muziek van mijn hart

zachte trillingen

van het moment

ogen die elkaar raken

gevangen in een moment

van eeuwig verlangen

die maar tijdelijk zal zijn

kijk ik in je ogen

hoor de klanken

van je stem

die mijn hart

doen geloven

dat dit moment van even

misschien wel voor

altijd is


om toch even bij jou te zijn

woorden kunnen niet meer

jouw hart bereiken

mijn ogen

kunnen jou niet meer aanraken

in dit moment

daarom ontsteek ik altijd een kaarsje

in ons verlangen

om zo even je te laten weten

dat ik altijd

in gedachten

bij jou zal zijn


langzaam vergeet ik

traag vergeet ik de tijd

van wat er was

hoe jouw naam

ook alweer mocht zijn

langzaam vergeet ik

te dromen

omdat ik niet meer weet

wat dromen zijn

langzaam vergeet ik de

werkelijkheid

om mezelf te ontmoeten

in een wereld

waarin ik niet meer weet

of jij mijn zoon

of man

zal zijn


zij draagt het leven

op haar hoofd

haar gaven

ze kijkt de wereld aan

zonder ook maar een moment

te twijfelen

of ze we zo door het leven moet gaan

haar verleden

draagt ze openlijk met zich mee

zo laat ze zien aan een ieder

die haar ziet

dat ze het leven draagt

dat ze zichtbaar

geniet


daar ging het moment

stille ogen

die elkaar aankijken

even heel dicht

bij elkaar zijn

gevoelens van ineens verbonden

in het moment

handen die niet kunnen bevatten

wat er gebeurt

monden die twijfelen

wel of niet

dan ineens is het moment

verdwenen

is het gevoel

van even samen zijn

verloren voor altijd


omdat de rust hem overviel

even rusten

omdat de dag

lang genoeg duurt

het doorbroken ritme

van de dag

lag zomaar gevangen

in dit moment van

even slapen

gevangen dromen

van de koets

de prins met het witte paard

de rust die over hem heen kwam

omdat hij even naar zijn

bed verlangt


gevangen namen uit een verleden

onze liefde

gevangen in de teksten

die we samen hebben geschreven

in de holte van een boom

om zo eeuwig

te zijn verbonden

met elkaar

het terug gevonden verleden

waarin wij nog aan het begin stonden

van de weg die we nu moesten gaan

aangeraakte tijden van weleer

waarin wij nog zo jong

en onbezonnen waren


ik tortel even

verzonken in gedachten

in de wereld van het moment

raak ik uit balans

omdat ik even jouw hand

ergens vond

aangeraakt verloren

gevoelens van lang geleden

waarin de liefde

ons samen bond

even terug in dit moment

van tortelduifjes spelen

terwijl we

al uit elkaars hart

zijn verdreven


liefdevol

sfeermoment

van een dagelijkse dag

gevangen liefde

die zomaar ontwaakt

vader met dochter

die het water ontdekt

vader houd haar vast

zoals alleen een vader

dat kan doen

terwijl zijn dochter

met haar handjes

en haar gezicht

de mysterie

van water in een vijver

ontdekt


stoffig hart

verborgen verdriet

dat ik niet aanraken kan

waar een vleugje stof

op ligt

kijken naar

een film waarbij

mijn tranen gaan vloeien

ineens voel ik me vrij

mijn tranen

halen het laagje stof

van mijn hart

van het verborgen

verdriet


ik ben veranderd

samen aan de wandel

door ons  verleden

waar we elkaar voor het eerst

echt zagen

zoals we zijn

kijken we om

naar het nu

waarin blijkt

dat wij beiden

zijn veranderd

met de tijd


kus de bloemen vaarwel voor mij 

nu ik weet 

dat ik mijn ogen

voor altijd zal sluiten

raak ik in gedachten

nog eenmaal de zomer aan

die ik niet meer zal voelen

vraag ik aan jou

om het te vertellen

aan de bijen

dat ik de bloemen

niet meer kussen zal

wil je ze dan vragen

of ze de bloemen

voor mij vaarwel

willen kussen

als ik ben gegaan


carrousel van het leven

als een wervelwind

raak ik verstrikt

in het leven

met al zijn

pieken en dalen

worstel ik me

omhoog

uit de grootste storm

om mezelf

te omarmen

in het carrousel van het leven

waar ik mezelf

weer ben


 
13177694_1074857249241987_4498588472817236803_n
 
pluizen van verbinden
stille tranen
van het gemis
die ik liet vallen
op de plek waar
eeuwige rust
te vinden is
opeens zie ik ze staan
het veld met de pluizen
die langzaam in beweging gaan
ik blaas zachtjes met mijn adem
zie ze naar de hemel gaan
om mijn liefde
met jou liefde
opnieuw
de verbinding
aan te laten gaan

 
13179308_1075983979129314_4523693835789497047_n
als die ene roos
 het hart dat 
geen liefde meer
kon ontvangen
het hart
dat verwrongen is
omdat het niet de liefde
mocht blijven geven
afscheid genomen
zonder de vragen die er zijn
te beantwoorden
die ene roos
als symbool van onze liefde
die we in ons verwrongen hart
dragen 
 als 
die ene roos
met de vraag waarom
jij besloot
niet meer in een
nieuw begin 
van het leven
te geloven

symbool van kracht

ondanks alle stenen

ondanks dat er nergens

zon was te vinden

zag ik hem staan

stralend rechtop

deze bloem

die vertelde

dat zijn kracht

niet door licht gedreven is

maar door te overwinnen

in de strijd

om te overleven


je steeds opnieuw verliezen
elke dag zoek ik
weer even naar je hand
die altijd naast de mijne was
in het luchtledige
voel ik dat je er niet meer bent
de strijd die we samen
hebben gestreden
waarin niemand 
een winnaar is
hebben we beiden
verloren
elke dag opnieuw
voel ik het moment
dat ik je moest 
loslaten
je moest laten gaan
elke dag opnieuw
verlies ik je opnieuw
als ik je hand
niet meer aanraken
kan

 water en vuur

samen aan het praten

over wat we zo moeilijk vinden

als het over

de strijd om onze gevoelens

voor elkaar gaat

jij denkt na

steekt inmiddels

de zoveelste sigaret op

om in de zoveelste nevels

van onbegrip te verdwijnen

terwijl ik met mijn liefde

het vuur van jouw woede

probeer te blussen

met de water van mijn ogen

heel langzaam

zie ik je verder verdwijnen

langzaam stroom je weg

op het water

van mijn tranen

totdat ik je niet meer

door de opgetrokken

nevels kan

zien staan


 

restanten van een leven

mijn hoofd gebogen

over de daden die ik zag

de gruwelijkheden

van mensen met macht

die uit onmacht

de meest gruwelijke dingen deden

een mens niet meer gezien

als een mens

maar als een dier

als een voorwerp

die ze sloopten

die ze vernederden

gewoon omdat

ze het konden

(herinneringen aan het bezoek aan kamp Auschwitz)


Hits: 129