stillewoorden1
wat een vreemd hotel
open ogen
ze kijkt wat rond
vraagt dan
waar ze is
om het woord
hospice te vermijden
zeg ik maar
dat ze in een soort hotel is
waar ze lekker
tot rust kan komen
ze kijkt me aan
zegt dan met
haar blik naar mij
dat ze het een vreemd hotel vind
waar ze nu in
verblijft
paars en wit
de paarse kleur
als teken van hoop
de witte kleur
van afscheid
mijn moeder hield er zo van
deze kleuren samen
op haar vaas
ik heb ze maar besteld
met de lint van
afscheid
om haar zo te eren
haar te laten gaan
met de bloemen in haar kleuren
waar zij altijd
zo verliefd op was
nu ze haar ogen wil sluiten
het leven hoeft niet meer
ze wil niet meer
het is genoeg geweest
ze besluit om niet meer te eten
ze heeft het nu gehad
ze ligt in bed
klein als een kind
ogen dicht
ze slaapt de slaap
van berusting
men wil nog zoveel
voor haar
maar ze zegt nu zelf
nu hoeft het niet meer
ik wil niet meer
laat me gewoon
mijn ogen sluiten
en vertrekken
naar daar waar ik
nu zo graag wil zijn
het is al niet meer mijn moeder
broze handen van de tijd
haar lichaam niet meer zo vol
als het ooit was
ze is klaar
ik ken en herken
haar allang niet meer
ik weet even niet meer
wie ze was
ze kan niet meer
ze wil nu gewoon gaan
ik sluit haar ogen
geef haar mijn laatste kus
zeg haar dat ze altijd
mij dierbaar blijft
maar ze hoort het al niet meer
zij is al niet mijn moeder meer
wat in dit bed ligt
en ik dek haar toe
rochelende ademhaling
geen woord meer gesproken
stil ligt ze daar
haar ogen gesloten
haar mond open
ze zegt niets meer
ik pak teder haar hand
kus haar op haar voorhoofd
zeg tegen haar dat ik haar laat gaan
streel nog een keer door haar haar
strijk langs haar gerimpelde wangen
en ik dek haar toe om te gaan slapen
in de hoop dat ze morgen
niet meer zal ontwaken
zodat ze voor eeuwig
verlost is van de pijn
die ze al zo lang in zich draagt
haar stem verdween
langzaam
verplaatst haar adem zich
naar een wereld
die niet meer is
ze kijkt naar de hemel
waar ze naar toe zal gaan
ze is stil
ze zegt niets meer
haar woorden klinken
al niet meer zoals ze wil
ze zegt maar niets meer
nu ze weet dat ze toch
haar weg moet gaan
naar de wereld
waarin ze niet meer
bij ons zal zijn
dacht ik even niet
de dokter staat aan haar bed
kijkt naar ons
wil beginnen met het gesprek
ik kijk hem alleen maar aan
zoals ik kan kijken
als ik dingen niet
wil die gaan gebeuren
mijn blik volstaat
ik loop met hem
mee de gang op
zeg dan tegen hem
dat gesprek over dat jullie
niets meer voor haar kunnen doen
gaan we dus niet houden met haar
ze weet wat er aan de hand is
maar het benoemen heeft geen zin
dan raakt ze alleen maar in paniek
ondanks dat jullie zo graag open zijn
houden jullie dit nu maar voor jezelf
mijn moeder gaat gewoon
zonder dit gesprek
haar weg
waarheen ze zal moeten gaan
revalidatie
telefoon mijn zus belt
verteld dat het ineens
heel goed met mama gaat
dat de arts heeft besloten
dat ze in de revalidatie gaat
de volgende dag al
gaan ze er mee beginnen
ze is super blij
ik zeg alleen ik kom er aan
het eerste wat ik doe
is de arts opzoeken
vragen waarom ze dit zegt
dit is een opleving meer niet
dan vraag ik of ze wel beseft
dat ze een stervende vrouw
naar de revalidatie wil sturen
of ze wel beseft dat dit
totaal geen zin heeft
even is het stil
dan kijkt de arts mij aan
zegt dan dat ze dat nu ook beseft
dat mijn moeder dus niet in
de revalidatie zal gaan
Hits: 97