stillewoorden3

onrust in haar ogen

wat gaan ze doen

waar ga ik heen

waarom ga ik nu weg

wat doen ze toch allemaal met mij

mijn moeder klein als ze is

ligt daar op een brancard

die haar uit het ziekenhuis brengt

om haar naar haar

laatste huis te brengen

waarvan wij weten

dat ze niet meer

naar huis zal gaan

die lege rolstoel

omdat ze toch niet meer

gaat revalideren

was het de afspraak

dat ik haar rolstoel

weg zou brengen

naar het tehuis

met haar rolstoel

in de tram

waarin nog haar zakdoekjes lagen

die ze altijd bij zich droeg

droog ik mijn tranen

die spontaan

stromen omdat ik weet

dat dit de laatste keer

is dat ik

ze van haar

vinden zal

dat moment

ik zag het gebeuren

mijn moeder haar laatste ademstoot

ze ging ons echt verlaten

het laten gaan

van haar

was mooi en intens

daarna voor ik het wist

besloot ik om even niets te doen

gewoon zitten

met mijn hand in haar hand

het moment van luchtledige

dat ontstond

om daarna haar los te laten

haar over te dragen

aan de mensen

die haar verder zouden begeleiden

haar zouden verzorgen

dat moment

van luchtledigheid

van laten gaan

en loslaten

is voor mij het moment

waarin ik me

zo intens verbonden voelde

met haar

ze verdiende het

de laatste keer

dat ik haar nog kan zien

ze lag er prachtig bij

in haar zondagse pak

ze keek ons  aan

zonder pijn in haar gezicht

het was mooi

teder

verdrietig tegelijk

ik heb haar geëerd met mijn woorden

ik heb gezegd

dat het goed was dat ze ging

dat ik haar mis

is iets wat ze weet

wat ik voel wat zo is

jullie waren lieve kinderen

haar laatste dagen

waarin ze wist

dat ze zou gaan

waarin ze geen verzet meer bood

ze wilde gewoon

met rust gelaten worden

het was genoeg geweest

ze keek ons aan

zei de woorden

die we wilden hoorden

alleen nog niet op dit moment

dat we lieve kinderen waren

dat ze trots op ons is

omdat we door

haar groot gebracht zijn

ga maar lekker eten

afscheid bij het bed

ik zou naar huis gaan

ze zegt heel lief

dat ik maar lekker moet eten

dat ik me geen zorgen hoef te maken

ik kijk haar aan

met de tranen in mijn ogen

niet wetende dat deze

woorden het laatste zou zijn

wat ze tegen me

zeggen zou

laatste momenten van leven

telefoontje

midden in de nacht

ik moet meteen komen

het onvermijdelijke gaat gebeuren

op mijn fiets

als een dief in de nacht

ben ik onderweg gegaan

om daar te zijn

waar zij op mij wacht

ik kijk rond en zie

dat wat ik al dacht te weten

het is zover

mijn moeder

blaast haar laatste adem uit

om zo op reis te gaan

naar daar waar

geen pijn meer

zal zijn

een verloren geschiedenis

de dagen zijn voorbij

het waken over

het ontwaken is nu een feit

de roes van de dagen

van regelen

van opruimen

van er moeten zijn

zijn nu voorbij

ik kijk achterom

naar een leven

dat vol bewogen momenten is geweest

een leven waarin ze zo haar rol

met overtuiging heeft gespeeld

een verloren geschiedenis

die in ons als haar kinderen verder leeft

en we waren er

brok in onze keel

veel regelen

om vanuit allerlei

hoeken van de dagen

er te zijn

veel contact met elkaar

praten appen

bellen denken

en dan is het zover

we zijn er met elkaar

gingen achter hem zitten

die zon groot verdriet moet doorstaan

die zijn moeder moest laten gaan

wij wilden bij hem zijn

omdat hij dat als vriend

zo verdient