streetart1

mijn ogen zien

mijn ogen zien

dat wat ik kan zien

met de kleuren

van mijn verleden

van mijn heden

waarin ik mezelf

vaak anders zie

dan de anderen

mijn ogen zien

dat wat alleen ik kan zien

als ik kijk naar wie ik

denk te zijn

mijn vervlogen jeugd

dwalen door de gedachten

van deze tijd

kom ik steeds vaker

terug bij wat ooit was

minder bij wat nog komen gaat

langzaam het besef

van het lichamelijke verval

de krachten die afnemen

het verdwijnen van de jeugd

die ooit was

besef ik steeds meer

dat ik in mijn leven meer geluk heb gehad

dan wie dan ook die ooit jong was

soms als ik even weer bij je ben

dan ineens

zie ik weer jouw ogen

zie ik weer je lach

die ik heb laten gaan

omdat ik te bang was

voor wat er was

voel ik ineens weer dat

ik je soms zomaar mis

omdat ik jou zo graag

nog lief had gehad

om wie ik dacht wie je was

achterlaten van de verslaving

besloten dat het niet meer langer kan

de drank laten staan

om het kind dat in mij zit

er echt te laten staan

loslaten van de angst

voor wat komen gaat

loop ik weg van de fles

die mij zo lang in

zijn klauwen

gevangen had

zonder antwoorden

zachtjes kom ik haar kamer binnen

zie haar zitten in haar eeuwige stoel

stil voor zich uit starend

praten met haar is bijna niet meer mogelijk

ze hoort me maar begrijpt niet wie ik ben

raakt me soms even heel teer aan

zegt dan dat ik een lieverd ben

met de glimlach van mijn moeder

die ik dan herken

blijft ze toch een vreemde

omdat ze in een totaal wereld vol mist

is verdwaald

zijn verzwegen woorden

hij staat al voor het raam

als ik mijn auto in zijn straat parkeer

terwijl ik naar hem toeloop

zwaai ik even

zijn blik nog waziger dan de vorige keer

kijkt me niets zeggend aan

ik open de deur met de sleutel

die ik al heel lang in mijn bezit heb

zie hem staan met zijn broek op zijn knieën

hij heeft in zijn broek gedaan

trost zegt hij dan

kijk eens

zelf gedaan

en jij liet me gaan

mijn tere hart

dat breekbaar was

totdat jij weg ging

dat je me verliet

omdat je een ander

meer lief had

bleek te veranderen

in een hart van steen

waarin geen plaats meer

voor iemand anders was

hij maakte mijn dromen waar

de vele letters

die hij heeft achtergelaten

om te worden gezien

schreven mijn vele gedachten

die gevangen in de tijd

ineens zomaar

mij weer raakten

nadat ik ze herlas

in de woorden

die hij met deze letters

te samen bracht

herinneringen aan toen

herinneringen

aan toen van jou en mij

waarin we ons de artiesten waanden

die we bewonderden

waarin we

dichter bij elkaar stonden

dan we later ooit beseften

dan we konden

zijn

ben je trots op mij

mijn zoon

uit het land van de gouden zon

keek me aan

hij had voor het eerst gevochten

omdat hij niet langer

al die opmerkingen

over zijn twee vaders kon aanhoren

hij heeft geslagen

hij heeft gestompt

totdat hij werd gedwongen

om te stoppen

de vraag of ik trots op hem was

heb ik even laten liggen

terwijl in mijn hart

de trots op hem  het van de kwaadheid won

ijskoude tranen van het hete verlangen

het verlangen

om bij jou te zijn

me in jouw armen

terug te vinden voor altijd

is verdwenen

in de ijskoude tranen

die nu vallen

omdat jij niet langer

mijn liefste

wilde zijn

in de verscholen hoekjes van het bestaan

soms ben ik wat verloren

loop ik door de hoekjes

van het bestaan

omdat ik even niet

wil worden gezien

even niet meer wil praten

gewoon ongezien

mijn leven wil laten zijn

zoals het is

voel ik me veiliger

in deze hoekjes

omdat ik zo

even heel dicht bij mezelf kan zijn