streetart10
mijn hart heeft een thuis gekregen
ronddwalen zonder
ergens thuis te zijn
me overal thuis voelen
omdat ik me gewoon verbonden voel
met mezelf
maar de plek om te landen
om te zijn
was nergens te vinden
totdat jij mij liet zien
dat mijn hart in jouw hart woont
zodat ik nu ook ergens thuis
gekomen ben
de eenzame roos
ergens in deze stad
woont de mooiste roos
die ik ooit heb leren kennen
waarbij ik meer dan gelukkig ben
ik raak zijn tranen aan
in de stilte van nacht
ik laat zijn lach ontstaan
omdat hij dan weer even
zonder zorgen verder kan
deze eenzame roos
is mij zo dierbaar
dat ik zou willen dat ik
vaker bij hem
zou kunnen zijn
daar waar men schreeuwt om liefde
daar waar de stilte
de hartslagen van de liefde
laat klinken
lopen mensen te zoeken
naar dat ene in hun leven
daar waar de liefde
geen antwoord kreeg
maar alleen maar vragen
staat de liefde zo hard
te schreeuwen
dat niemand
het eenzame hart hoort
dat klopt met deze
ene vraag om liefde
te krijgen voor altijd
verborgen woorden
onuitgesproken woorden
woorden die niet meer
te zeggen zijn
gezichten die boekdelen spreken
omdat ze de taal van
de letters niet meer begrijpen
in gesproken taal
verbaasd opkijken
als mensen vragen
hoe het met ze gaat
verborgen woorden
die mensen alleen nog lezen
terwijl de ander
dichtbij ze staat
vergeten vleugels van zijn droom
achtergelaten
vleugels van het moment
waarin ik zijn ogen zag verdwijnen
waarin zag dat hij het vechten moe was
waarin ik las dat hij het opgaf
hij gaf mij als troost
zijn vergeten vleugels van zijn droom
zodat ik terwijl hij
zijn reis aanging naar het onbereikbare
voor mij
nog iets had
om voor te vechten
om nog mezelf
met hem te verbonden te laten zijn
vage lijnen van de liefde
getekende lijnen
in het leven waarin
de liefde staat beschreven
het vermengen van onze harten
onze liefde van alledag
verdwenen in gevoelloos zweven
op de slagen
van onze verliefde
harten
het zijn die ogen
overal waar ik loop
waar ik ben
zie ik die ogen
die me raken
die zeggen
dat ik niet ben
zoals men denkt te moeten zijn
de blikken die mij keuren
die zeggen dat ik er niet bij horen mag
die ik weersta
omdat ik weet dat er ergens
op de wereld die plek is
waar ik altijd weer
terug komen mag
verloren kijkt hij naar mij
mijn vader
die zijn grip op de wereld
aan het verliezen is
hij vraagt me om hem altijd
weer uit de mist te halen
omdat hij niet wil dat
zijn werkelijkheid van vandaag
in de mist verdwijnt
ik kijk hem met tranen in mijn ogen aan
omdat ik weet
dat ik hem niet uit
deze mist
halen kan
liggen als een baby
spelen met de
zonnestralen van het moment
waarin ik speel met de gedachten
van een kind
waarin ik mezelf langzaam
laat gaan
zwaaien met mijn armen en mijn benen
balanceren op de momenten van de dag
raak ik met mijn volle overgave
verstrikt
in jouw liefde
die mij steeds weer raakt
achtergelaten spoor
in de stad
waar altijd mijn liefde woont
waar ik als ik er ben
de stad zijn armen
om me heen voel slaan
waar ik nooit de eenzaamheid
voel die er soms zo hard
aanwezig kan zijn
heb ik mijn ogen aan de stad gegeven
om zo alles te zien
wat er speelt
om zo er altijd
ook als ik er niet ben
deelgenoot van te zijn
Hits: 27