streetart13
ze danste weg
lichtvoetig
ging ze haar eigen weg
waarin de sterren haar altijd
zullen bewaken
ze danste vol verwachting
haar toekomst tegemoet
waar ze haar eigen
dromen waar maakte
waar ze ontdekte dat
het leven soms niet altijd
even lief blijkt te zijn
toch danste ze haar hele leven
tot op de dag
dat ze naar de sterren toe mocht
gaan
als het beter is
geen woorden
om niet meer te zwijgen
alles is gezegd
de woorden van jammer
van misschien ooit
spreken elkaar vast wel een keer weer
zijn stille woorden geworden
door de afstand
die wij gedwongen moeten houden
van elkaar
door regels die niet wij
maar anderen bepalen
omdat men denkt
dat dat beter voor onze liefde is
zo heb ik meer tijd om je te missen
gevlucht voor jouw liefde
te bang om mezelf
te geven
toch vecht ik niet langer
tegen mijn hart
laat ik het maar zijn
ik geef het eindelijk toe
dat ik zonder jou
niet meer verder kan
kom langzaam naar mij terug
zodat ik meer tijd heb om je te missen
nog meer naar jou verlangen kan
omdat iedereen wel eens huilt
stromen van verlangen
los laten van verdriet
huilen van onvermogen
de tranen die niet te vangen zijn
in de momenten van angst
het moeten loslaten
van wat ooit was
het laten gaan
van de minuten
van de dag
de tranen laten zijn
omdat huilen het verdriet
losser maakt
zodat het langzaam
weg gaat
woorden gesproken
gesproken woorden
die gevangen in zinnen
iets zeggen vanuit je hart
geschreven woorden die zomaar
jou wensen dat het goed met je gaat
gezongen woorden
die mijn hart raken
omdat jij zei dat je
alleen een gelukkig nieuwjaar had
omdat ik in jouw
armen liggen mag
mijn armen zijn te kort
grijpen in het luchtledige
omdat ik weet dat je daar ergens bent
graaien in het zand
van de aarde
waar jij je laatste rustplaats vond
hopende dat ik
je aanraken kan
waar je nu ook mag zijn
ontdek ik dat
mijn armen te kort zijn
om jou te omhelzen
dat je alleen nog in
mijn herinneringen
in mijn hart
voort leven kan
museum van het verleden
dwalend door de dagen
in de tijd van nu
kom ik steeds nieuwe lagen tegen
van mijn gevoel
raak ik ze met een tedere gedachte aan
leg ik ze als ik ze even weer gekoesterd heb
terug op de plek waar staat
het is afgesloten het is volbracht
kijk ik in mijn gedachten rond
in het museum van het verleden
waarvan ik het bestaan nog niet wist
totdat ik mezelf ontmoete
in de dagen van het verdwalen in mezelf
om zo het mooiste museum te ontdekken
waar mijn herinneringen uit mijn jeugd zijn opgeslagen
door de sneeuw
ploegend door de sneeuw
kijk ik naar de lucht die
maar niet helder genoeg blijkt
in mijn hart
zie ik ineens deze tekening staan
zie meteen de verloren verhalen
van de vluchtelingen die
hun land verlieten
omdat de zon de kilte daar
niet overwinnen kon
om aan te komen
in het land van de kou
waar ze in de warmte van het moment
meer dan welkom
zijn
troost je
geen woorden meer te zeggen
het afscheid van het moment
voor even niet meer bij elkaar
aanraken van de gebroken stilte
waarin de gesproken woorden
niet meer zeggen
wat ze hadden moeten zeggen
stilzwijgend
elkaar aan kijken
met de ogen
wazig van de tranen
omdat de troost van bij elkaar blijven
niet meer
een recht heeft van bestaan
gevangen in de dromen van wat was
niets zeggen
even terug naar toen
in mijn herinnering
waar ik mezelf terug zag
in de tijden van wat was
wat ging
gevangen in de droom
van het verleden
waarin ik soms dacht
dat ik ongelukkig was
vluchten totdat ik er niet meer ben
de angst van het verlaten
het achterlaten van
dat wat niet meer is
stilte in de beslissing
de onuitgesproken woorden
die ineens werden gezegd
gevlucht totdat ik
er niet meer ben
niet meer bereikbaar ben
voor jou die ik
zo lief had
totdat je besloot
in het leven van verslaving
te blijven voor altijd
Hits: 29