streetart2
omdat ik het nog in me heb
nog steeds
zit in mij dat kleine joch
dat nooit zichzelf
verloren is
die nog altijd
door ramen klimt
die nog steeds streken uithaalt
die nog steeds het kattenkwaad
niet is verleerd
net als vroeger
twijfelen of wel of niet meedoen
met het spel dat volwassen leven heet
dat me vraagt
te reageren zoals men verwacht
sta ik net als vroeger
met mijn vinger in mijn neus te kijken
naar al die regels
die men zichzelf en elkaar oplegt
haalt ik mijn schouders op
stop wederom mijn vinger in mijn neus
en denk
dat volwassen zijn is niks voor mij
ik laat mijn beurt maar weer voorbij gaan
vrije val in de tijd
heel langzaam
geef ik me over
aan de liefde die jij mij geeft
langzaam laat ik het verleden los
laat ik me glijden
in de liefde van deze tijd
vind ik mezelf
terug in jouw armen
voel ik me in het luchtledige
totaal bevrijd
in de armen van de engel
in de armen van de engel
vloog jij langzaam
van mij weg
sloot je je ogen
om ze nooit meer te openen
verdween je
naar het land
van de eeuwige zon
waar jij dan weer
op mij wachten zal
nu de wachtkamer leeg is
jaren geweten
dat dit moment komen zou
dat je langzaam je laatste dagen
met mij aanraken zal
zaten we in de wachtkamer
van de liefde
hielden we elkaar vast
totdat je kon gaan
je het leven los kon laten
dat ik jou kon laten gaan
nu het gemis er is
nu mijn engel
afscheid heeft genomen
van het leven
hij zijn weg gaat
naar waar ik niet bij hem kan zijn
besef ik me
al wist ik dat het ooit komen zou
een gemis is
maar nu besef ik pas echt
wat missen is
het verloren gevecht
even zeggen
dat ik van jou heb gehouden
zeggen dat het vechten
tegen de tijd
geen zin meer heeft
dat we al hebben gewonnen
door te zeggen we hebben
al verloren
door te beseffen
dat we samen alleen al
meer dan genoeg
zijn in deze wereld
van het zijn
het verscheurde kind
de strijd
tussen zijn ouders
maken dat hij zich zo eenzaam voelt
houden van zijn vader
van zijn moeder
die alleen maar modder gooien
uit de boosheid van de verdwenen liefde
die er zomaar niet meer was
staat hij in een spagaat
zelf te overleven
om niet te worden gevangen
in de web van haat
die zijn ouders om hem
heen aan het maken zijn
onschuldig tafereel
tranen in mijn ogen
door het zien van zo iets kleins
zo iets teers
dat mij dan meer raken kan
dan de grote meesters
die zo bekend zijn
juist door de eenvoud
van de tekens
de simpele dingen die er zijn
maakt dat ik juist daardoor
weer extra geraakt
kan zijn
Hits: 56