streetart3

verblindende ogen

de ogen van hen

die ik ontmoet

op de grens van volwassen worden

maar die al volwassen zijn

die al zoveel hebben meegemaakt

dat ik soms hun lach hoor

als een opluchting

dat ze weer even

kind mogen zijn

mijn liefde nam een vlucht

mijn liefde

was gevangen

door de lucht van geluk

ineens voelde ik

me zweven

in de lucht

voelde ik me

samen met jou

zomaar in de zevende hemel

was ik eens niet meer

op de vlucht

het gevecht

laatste momenten

van vasthouden

laatste minuten

van nog niet kunnen loslaten

laatste secondes

van nog even vechten

dan is het voorbij

de strijd gestreden

ben je weg

voor altijd

leven met de broosheid van de tijd

de tijd

die zijn slagen blijft slaan

als een minutenwals

van de eeuwigheid

gevangen in de stilte van alles

blijkt

de broosheid van het leven

eindiger dan we dachten

dat het zou zijn

even de tijd stil laten staan

laatste adem

even de tijd stil laten staan

even nog alleen jij en ik

niemand die het nog weet

dat je niet meer bent

even samen nog

voordat vreemde handen

jou aanraken

jij niet meer van mij bent

even de tijd stil laten staan

om nog even samen

te kunnen zijn

nog even ons laatste geheim

in de late avond

ben je gegaan

ik heb je hand vastgehouden

ik heb in je ogen gekeken

voor ik ze heb gesloten

nog even je lippen gekust

stil gezeten

het laten beseffen dat je niet meer bent

even nog het verdriet

mijn verdriet die niemand hoefde te zien

nog niet vertellen aan anderen

omdat het dan echt waar is

nog even ons laatste geheim

dat je niet meer bent

hij beschermde mij

het onbevangen kind in mij

die altijd er wilde zijn

werd bedreigt door anderen

die wilden dat ik hem liet gaan

tot de grote beer

voor dit onbevangen kind ging staan

die vocht

die me beschermde

zodat ik onbevangen

bleef in wie ik

altijd al bleek te zijn

om mijn hart tot jou te laten spreken

de woorden vinden

waarin je mij verteld

dat je van mij houd

merk ik dat ik

vastloop

met de woorden

die ik niet spreken kan

omdat ik zo bang ben

voor de gevoelens die ik heb

voor jou

omdat het dan zo echt is ineens

dat ik  dan niet meer weg kan

nadat ik dit  jou heb toevertrouwd

als het water tot aan jouw lippen staat

kijken in de tranen

van vandaag

die jouw ogen alweer

doen overstromen van verdriet

raak ik in de stilte van ons samen zijn

jou hand zachtjes aan

zeg dat ik niet weet waar je nu bent

omdat je steeds verder

van mij verdwijnt

in jouw zoektocht naar

de uitgang van de mist

die jou gevangenis geworden is